Putinovo iznenađenje

Pridruživanje Rusije borbi protiv Islamske države i el Nusre – ali kako se vrlo brzo ispostavilo i protiv boraca koje Zapad bez dobrog obrazloženja naziva „umerenom opozicijom“ – popravilo je međunarodni položaj Moskve. Rusija je, u vreme kad su je opteretili sankcijama i bezmalo proglasili „otpadničkom državom“ zbog ukrajinske krize dospela u središte svetske scene kao istinska velika sila. To se poklopilo i sa, uslovno rečeno, povlačenjem Sjedinjenih Država sa Bliskog istoka što je unapredilo strateški položaj Rusije.

Drugi cilj koji je Putin ostvario jeste učvršćivanje položaja sirijskog predsednika Bašara al Asada kojem su na Zapadu već bili namenili sudbinu Sadama Huseina i Moamera el Gadafija. Asadov režim je uz rusku vojnu podršku, ali i podršku Irana postao nezaobilazan deo pokrenutog mirovnog procesa – a ta inicijativa mogla bi se smatrati trećim realizovanim ciljem Rusije, mada ne najvažnijim. Za razliku od konflikta u Ukrajini, gde Moskva sa evropskim silama i SAD nije pronašla zajednički jezik, u sirijskoj krizi njihovi stavovi nisu suprotstavljeni do mere koja bi onemogućila političku koordinaciju.

Cinici komentarišu kako su se Rusi povukli na vreme i time izbegli reprizu sovjetske avanture u Avganistanu. Tako se kao najveća (da li i jedina?) šteta ruske intervencije u Siriji ispostavlja ubistvo Olega Peškova, pilota Suhoja 24, oborenog 24. novembra – po Rusima nad Sirijom, po Turcima nad Turskom – i sledstveno zamrzavanje odnosa između Moskve i Ankare.

Tačno je da Islamska država nije poražena, a Rusi su se povukli. Tačno je, međutim, i da ona, s obzirom na to da je u biti teroristička organizacija, ne može ni da bude poražena bombardovanjem, o čemu svedoči i bilans zapadno-arapske koalicije koja je protiv nje kampanju pokrenula u Iraku. Uništenje Islamske države, jasno, nije ni bio ideja vodilja Vladimira Putina.

Na kraju, Rusija i dalje ima svoje baze u Siriji, povlače se samo snage koje su privremeno došle. Što ne znači da ne mogu da se vrate…