Katolika ispratili pravoslavci

Oproštaj je bio u duhu njegove šabačke misije koju su obeležile bliske veze sa lokalnom Srpskom pravoslavnom crkvom, intenzivan pastoralni i humanitarni rad. Osim što je oživeo crkvu svete Ane, don Đirolamo postavio je i temelje Karitasa u Šapcu i šabačkog ogranka pokreta Neokatihumenski put, kojem i sam pripada. Među zvanicama na oproštajnoj misi bili su: episkop šabački Lavrentije sa sveštenicima Šabačke eparhije, predstavnici Italijanske ambasade u Srbiji, Apostolske nuncijature i Nadbiskupije beogradske, gradonačelnik Šapca i predsednik gradske Skupštine Miloš Milošević i Slobodan Marković, čelnici šabačkih zdravstvenih i socijalnih ustanova. Nisu izostali ni oproštajni govori i pokloni.

Muzička sekcija crkve svete Ane imala je pojačanje u pravoslavnom crkvenom horu “Sveti Jovan Bogoslov”, koji je održao i kraći koncert posle mise. Na bogosluženjima u posebnim molitvama pored poglavara Rimokatoličke crkve pape Benedikta XVI, nadležnog nadbiskupa beogradskog Stanislava Hočevara, koji je bio sprečen da dođe, pominjani su i “sveta Srpska pravoslavna crkva, njen novi patrijarh Irinej, vladika šabački Lavrentije”, kao i “svi oni kojima je poverena vlast nad narodima sveta i u Srbiji”.

U Šapcu SPC i RKC imaju dugogodišnju saradnju: pravoslavni sveštenici i članovi crkvenog hora više puta bili su u don Đirolamovoj rodnoj Italiji, srpsko sveštenstvo tradicionalno prisustvuje Svetskom danu mladih RKC, a 2000. u godini obeležavanja dva milenijuma hrišćanstva svešteničku delegaciju tadašnje Eparhije šabačko-valjevske sa vladikom Lavrentijem na čelu primio je u Vatikanu pokojni papa Jovan Pavle Drugi. Iako je ekumenizam u Šabačkoj eparhiji često na meti kritika pojedinih krugova u SPC, šabački sveštenici smatraju da je reč o nepoznavanju druge strane.

Don Đirolamo, pak, smatra, što je istakao i u oproštajnoj propovedi, da se u Šapcu „diše čist zrak i nema podeljenosti, jer ima Duha svetoga”. Darujući ga Svetim pismom i ikonom Bogorodice, vladika Lavrentije zahvalio je don Đirolamu za sve što je učinio dok je bio među Šapčanima koji su ga „zavoleli kao svog”, jer ih je „osvojio svojom dobrotom, ljubavlju i službom Bogu”.

– Teško je rečima opisati šta je ovih 12 godina života u Šapcu značilo za mene. Bio sam ovde u teškim vremenim. Nisam znao jezik, ali video sam kako Bog otvara sve puteve i vrata, pre svega sa SPC i vladikom Lavrentijem, koji me je primio kao otac i uvek bio pored nas. Nijednog trenutka nisam se osećao kao stranac, jer sam bio prihvaćen od svih. Nije me obeshrabrilo ni to što sam preuzeo napuštenu crkvu – kaže za Danas don Đirolamo.

Župa stara 82 godine

Iz oskudne arhive o Šabačkoj župi može se saznati da je kamen-temeljac za rimokatoličku crkvu u delu grada koji se zove Baire, postavljen u julu, a svečana posveta održana u oktobru 1928. Te godine osnovana je i župa. Dva sporedna oltara posvećena su 1935, kada je, prema podacima iz arhiva, župa imala 800 vernika. Don Đirolamo kaže da se danas broj rimokatoličkih vernika u Šapcu ne može utvrditi zbog velikog broja mešovitih brakova.

Zaradio novac, ali „ostao prazan“

Don Đirolamo rodom je iz Peskare. Iako nerado govori o svom životu pre „susreta s Bogom“, u oproštajnoj propovedi, kao dokaz snage Jevanđelja, naveo je svoj primer. Rekao je da ga je „sablazan od činjenice da nije upoznao oca motivisala da uspe u životu i da je u Italiji zaradio novac, položaj, imao uspeh, kuće, žene, prijatelje, ali je u dubini duše bio prazan”.

– Morao sam da ispunim svaki minut svog života, jer novac i uspeh nisu mogli da mi daju sreću, niti da ispune moju samoću, u kojoj nije bilo Boga – rekao je don Đirolamo opraštajući se od Šapčana.