Simbol jednog drugog vremena

p { margin-bottom: 0.25cm; line-height: 120%; }

 Trenutak kada je kapiten crveno-belih Stevan Stojanović podigao „ušati trofej“ došao je kao nagrada postepeno stvaranog sistema u režiji Vladimira Cvetkovića i Dragana DŽajića, tadašnjih funkcionera u Zvezdi i ostvarenje sna svih kojima je fudbal mio na ovim prostorima.

Ništa se ne stvara preko noći, pa makar to bio slučaj i u velikoj Jugoslaviji u kojoj je čak i taj poduhvat izgledao izvodljivije nego što je to slučaj u današnjoj Srbiji. Znali su to i u Crvenoj zvezdi kada su stvarali slavni tim, platili mnogo cehova na tom višegodišnjem putu ka uspehu, ali su strpljivim radom krunisanim pre četvrt veka ostavili u amanet generacijama veliki zadatak – kako se postaje šampion.

Imao je klub sa „Marakane“ velike igrače u dotadašnjoj 46 godina dugoj istoriji kluba, ali uvek se desila neka kob kao brana velikom uspehu, sudija protiv Menhengladbaha, magla protiv Milana, ispuštena prednost u revanšu protiv slavnog Reala. Kad tad su morale da dođu na naplatu sve propuštene prilike, a došle su simbolično pred raspad države kao poslednji voz pred godine sankcija, ratovanja i svih nedaća koje su išle jedna za drugom kao logična posledica stradanja na Balkanu. Turoban period koji je usledio nakon toga učinio je da spomenuti uspeh bude utoliko veći i nedostižniji, a pehar u rukama Prosinečkog, Mihajlovića, Savićevića podsećanje na slavnu prošlost.

Osvajanje titule evropskog prvaka samo po sebi nije pravolinijski put. Zvezdin pohod na najvećem uspehu u istoriji srpskog fudbala pravi je pokazatelj da mnogi faktori moraju da se podudare da se poklopile sve kockice. Vladimir Cvetković i Dragan DŽajić su pokupili sve najbolje što je fudbalska Jugoslavija imala da ponudi na tržištu računajući i trenera LJupka Petrovića koji je 1989. doneo Vojvodini trofej državnog prvaka.

U sastavu crveno-belih svaki igrač je znao svoju ulogu u ekipi, doveden kao šraf u formiranju mašine koja je godinama stvarana na „Marakani“ sa zadatkom da dovede trofejni klub na krov Evrope i sveta. Daleko je bilo od toga da su svi bili majstori sa loptom. Samo su odabrani poput Savićevića i Prosinečkog imali tu fudbalsku žicu, ostali su bili igrači zadatka koji su se savršeno uklapali u opis svog posla. Ilija Najdoski i Miodrag Belodedić su bili nepremostive prepreke napadačima Grashopersa, Rendžersa, drezdenskog Dinama, Bajerna i Olimpika, preprekama na putu do evropskog trona. Makedonsko-rumunska veza ispred golmana Stojanovića bila je poslednji bedem Zvezdine odbrane, dok je motor ekipe bio Refik Šabanadžović, nešto poput današnjeg Le Taleka. U vasione su se te godine lansirali 22-godišnji Jugović tek stigao sa pozajmice iz Rada i njegov vršnjak Siniša Mihajlović okićen titulom sa Vojvodinom.

Međutim, pravu prevagu u timu činili su Crnogorac, Hrvat i Makedonac, nekoliko godina ranije stigli iz najvećih klubova svojih republika, dovoljno sazreli u prave vođe. Dejan Savićević iz Budućnosti, Robert Prosinečki iz zagrebačkog Dinama i Darko Pančev iz skopskog Vardara uz povratnika Dragišu Binića bili su okosnica Zvezdine mašine na putu do evropske i svetske titule.

U takvom odnosu snaga, Zvezdi je uspeh bio predodređen. Augentalerov autogol je bio samo jedan od faktora uspeha, onaj pomoćni koje više sile šalju svim pobednicima. Sam finalni čin u Bariju, često karakterisan kao najslabiji meč crveno-belih te godine nije mnogo promenio sliku o čuvenom timu. Naprotiv, završni penal Darka Pančeva i njegovo prikazivanje u TV špicama još više se urezao u pamćenje svim fudbalskim poklonicima širom zemlje i sveta.