Budite član neke stranke: Lični stav Nikole Medića

U Srbiji, članstvo u političkim strankama nije zabranjeno zakonom, naprotiv-Član 5 Ustava Republike Srbije „jemči i priznaje ulogu političkih stranaka u demokratskom oblikovanju političke volje građana“. Ovo je lepo sročeno. U duhu reprezentativne demokratije, stranke (koje se sastoje od građana) oblikuju političku volju građana u programe, koje zatim primenjuju, ukoliko na izborima dobiju dovoljno glasova.

S druge strane, ideolozi (ako ih možemo tako nazvati) i politički konsultanti vladajuće stranke, sprovode kampanju obesmišljavanja reprezentativne demokratije. Ova kampanja ima četiri niti, odnosno taktike. Prva taktika je pravljenje cirkusa u Skupštini. Potrebno je kroz razne sprdačine i marifetluke obezvrediti instituciju Skupštine, odnosno institucije kolektivnog, demokratskog odlučivanja.

Nakon toga se biračkom telu nudi alternativa-dostojanstven, snažan i odlučan vođa. Pitanje onda nije ni potrebno postavljati, jer je odgovor očigledan: koji je politički sistem bolji-sistem haosa u cirkusu od Skupštine, ili sistem „mira“ i „prosperiteta“ kojim rukovodi sposoban lider.

Druga nit strategije diskreditacije je bušenje političkih partija iznutra. Raznim metodama, od pretnji i ucena do podmićivanja i ubacivanja lažnih pristalica, opozicione partije se razbijaju kako bi se sprečilo „oblikovanje političke volje građana“.

Treća strategija je približavanje autoritarnim režimima, saradnja sa njihovim obaveštajnim službama, veličanje uspeha ovih država i njihovih autoritarnih lidera, na uštrb „zapadnih“ ili demokratskih vrednosti. Konačno, dolazimo do strategije sa početka ovog članka: konceptualnog obesmišljavanja političkog organizovanja i delovanja, sa jednim jedinim izuzetkom vladajuće partije.

Kada se govornik maltene pohvali time da nije član nijedne političke stranke, kada neko kaže „svi su oni isti“, ili neko ponovi onu otrcanu frazu „svi se oni samo bore za vlast“, zapravo promoviše autoritarni narativ besmisla političke borbe i zastupanja sopstvenih interesa. Te osobe su reprogramirane da potcenjuju ne samo kolektivno građansko odlučivanje, već i sebe kao političke subjekte.

Zašto je sve ovo bitno, baš u ovom trenutku? Ukratko, ukoliko se građani ne organizuju kroz političke stranke (ili pokrete), niti daju svojim strankama dovoljan broj glasova na narednim izborima, neće uspeti ništa da promene.

U Srbiji ne postoji ni jedan drugi sistem promene državne uprave (namerno ne koristim ružnu i neprikladnu reč „vlast“) sem kroz izbore. Petooktobarski prevrat je zapravo bio epilog izbora-izbora održanih 24. septembra. A izbore mogu da dobiju samo dobro organizovane političke organizacije, kao što su stranke, pokreti i udruženja.

Opozicija mora naći načina da pobedi SNS na izborima. Šetnje, protesti, demonstracije i skupovi raznih vrsta treba da budu deo izborne kampanje. Odnosno, njena uvertira. Bez izbora kao kulminacije velikih skupova postoji rizik da se organizatorima ovakve inicijative obiju o glavu. Da biračko telo doživi „protestante“ kao politički nezrele i nemoćne, a vladajuću partiju kao sposobnu, efikasnu i dobro podmazanu mašineriju.

Podstakao bih opozicione partije da se organizuju i omasove, a građane da se uključe u njihov rad. Zabrinjavajuće je što nakon više od deset godina od poslednjeg istinski pluralističkog saziva Skupštine Srbije socijal-demokratske snage nisu uspele da se regrupišu i zadobiju nove članove, odnosno povrate stare. Problemi nisu samo organizacioni, već i ideološki. Gde su snažni i inspirativni programi, koji neće ponavljati greške prošlosti?

Ali, da završimo ne sa problemima već sa vizijom neograničenih demokratskih vidika, po rečima velikog pesnika američke demokratije Volta Vitmana. Ili porukom nade tog divnog egalitarca Tina Ujevića: „Svijet nije na rubu propasti, u bdenje sudnjega dana/Jedna se zvijezda rađa kao znak novoga reda/ Tok svjetlosti je melem mojih najtežih rana/zemlja je tako mlada, a pravednici djeca.“