Crnogorskoj crkvi autonomija unutar SPC

Ostavite komentar Odustani od odgovora

1. Jedini je problem to što Crnogorska pravosslavna crkva nema vernike. Ona je politička tvorevina i podržavaju je samo ateisti, uglavnom bivši komunisti. Niko ne dolazi na službu u tih nekoliko crkava koje poseduju niti ko poziva sveštenike CPC na krštenja, savdbe i sahrane. Zašto se ne predloži da se unutar Rimokatoličke crkve sa sedištem u Vatikanu formira Crnogorska katolička crkva i dodeli joj se autonomija u odnosu na papu.

   1. Te manastire i crkve je gradio crnogorski narod, nijeste vi srbijanci!

      1. Crnogorski narod postoji od 1945. godine, a te crkve i manastire o kojima govoriš gradili su Nemanjićí i nihovi potomci ili njihova vlastela. I danas crkve u Crnoj Gori grade Srbi, a ne Crnogorci

      2. Prle gde ti je Tihi? Vi ste otpisani.

2. Ne bih tek tako odbacio sta Slovenac kaze. Nit je on mislio na Mirasa. Nismo se dobro proveli kad god tvrdoglavo gledamo.

3. Pa to Đukanović i hoće. Autonomija danas, autokefalija sutra. Ovakve predloge treba jasno označiti kao nasrtaje na jedinstvo SPC.

   1. Tako je i 1987 pricano za Sloveniju, pa 1989 za Hrvatsku, autobomija danas autokefalija sutra. Mnogo nas je kostala ta tvrdoglavost. Vi se danas kunete u Srpsku Pravoslavnu crkvu a mrzite Kralja Aleksandra Ujedinitelja koji ju je kao takvu uoblicio 1920. Nemojte mi vi samo pricati o odvrani jedinstva SPCa.

      1. Srpsku pravoslavnu crkvu uobličio je Sava Nemanjić 1219/1220. Podelio ju je na više eparhija, od kojih su dve, Zetska, sa sedištem na Prevlaci kod Kotora, i Budimljanska, pokrivale teritoriju današnje Crne Gore

4. Prvo, od Francuske građanske revolucije po svim građanskim (imovinskim) zakonicima u kontinantalnom pravu (u anglosaksonskom je nešto drugačije), onom koje je utemeljeno u Napoleonovom Code civil, (sem veoma malog dela) crkvena imovina je u vlasništvu države – država crkvama daje pravo na raspolaganje i uživanje imovinom, bez prava otuđivanja/prodaje te imovine – tako je u svim današnjim evropskim i mnogim drugim državama, odnosno u svim državama sa principom odvajanja crkve od države!… Konkretna zakonska rešenja – različita od države do države samo u nijansama – rezultat su konkretnih borbi različitih frakcija i odnosa moći kako između države i crkve, tako unutar vladajućeg aparata i unutar crkve!…
   Drugo, crkvena imovina u Crnoj Gori do 1920. – po Opštem imovinskom zakoniku CG iz 1888., Ustavu CPC iz 1903. i Ustavu Knjaževine CG iz 1905. – bila je u vlasništvu države CG, država CG je pravo raspolaganja i uživanja njom (bez prava otuđivanja/prodaje) dodelila Crnogorskoj pravoslavnoj crkvi, autokefalnoj od 1855. (/prema tadašnjim kanonskim pravilima/ Tomosom Vaseljenskog patrijarha i Sultanovim beratom iz 1855. i upisom pod br. 9. u Sintagmi /kanonskom Spisku autokefalnih pravoslavnih crkava/ iz 1855. sa opisom nadležnosti i delokruga rada isključivo na teritoriji CG) – po kanonskom/crkvenom pravu autokefalnost je teritorijalno omeđena etničkim, ne nacionalnim granicama, tako da svaka crkva, ako hoće da deluje na teritoriji neke druge države, mora imati „dozvolu za rad“ odnosne države (naprimer, Hilandar je u vlasništvu države Grčke, dat na raspolaganje i uživanje SPC-u! Ili, još je aktuelan spor Rumunske pravoslavne crkve sa državom Srbijom oko njenog delovanja u Vojvodini i među Vlasima! Ili, SPC mora imati „dozvolu za rad“ države CG ako hoće da deluje u CG! Etc)!…
   Treće, Srpska pravoslavna crkva je formirana kao objedinjavanje svih pravoslavnih mitropolija u Kraljevini SHS Ukazom kralja Aleksandra 1920, Tomosom Vaseljenskog patrijarha o autokefalnosti 1922. i Zakonom o SPC 1926. (Mitropolija cetinjsko-primorska je osnovana 1931) – tada Kraljevina SHS u vlasništvo preuzima i crkvenu imovinu i u CG i daje pravo raspolaganja i uživanja (bez prava otuđenja/prodaje) SPC-u!… Pre toga nema ni Srpske crkve, ni Srpske pravoslavne crkve!… To, i tako je nastavljeno i u socijalističkoj Jugoslaviji!…
   Naravno, ovo je formalno-pravno i institucionalno i, naravno, da se iza (ne samo) aktualnih sporova kriju, pre svega, interesni sukobi među različitim frakcijama vladajućeg aparata, sa snažnim uplivom „međunarodnog faktora“ uz korišćenje svih raspoloživih sredstava – od monopola sile, preko ideologizacije i mistifikacije, do manipulacije činjenicama i laži… Nije reč o „verskim pitanjima“, konkretna politička i intersna igra je na delu!

   1. Ako sam vas uspeo razumeti, tvrdite da SPC nije postojala u CG pre 1920. godine.?

      1. Par pitanja: može li ime prvog patrijarha CPC u Crnoj Gori? Drugo: kojoj crkvi su pripadali Petrovići vladike Sava i Vasilije, čiji potomci su aktivni na protestima i zaštiti Mitropoliji crnogorsko-primorske od DPS otimačine? Zar nije logično da se pobune protiv mrskih srpsko-crkvenih okupatora ili ipak nije baš kao što pišete? Znate li bolje od njih za koga su bili Petrovići? Dalje, da li postoji kontinuitet Pećke patrijaršije ili ne? Smisao pitanje je što po vašem pisanju ispada da je SPC pala sa Marsa dok je nije osnovao kralj Aleksandar. Znači li to da nijedan srpski hram sagrađen prije 1920-e nije srpski? Dalje, da li CPC u Crnoj Gori ima vjernika i koliko? Na ovo bi baš volio da dobijem odgovor. Najvažnije: da li je postojao dijalog crkve i države u Crnoj Gori tokom usvajanja ovog zakona i pet godina ranije (sjetimo se, uveden je bukvalno pod opsadom u tri sata ujutru i hapšenje dvadesetak poslanika)? Na sajtu mitropolije crnogorsko-primorske imate dokument na 102 strane o tome šta sve ovdje nije bilo u redu. Da li ste pročitali taj dokument? Jel vam djeluje da je dijalog uopšte vođen? Dalje, kako manastiri koje je zidala ista carska porodica (Nemanjići) mogu u tri države da budu vlasništvo tri (po vama) skroz nepovezane crkve i tri „nova“ naroda: Srpske u Srbiji, nove Montenegrinske u Crnoj Gori, te za 2020-u godinu planirane Kosovske na Kosovu (ovo u Crnoj Gori je inače generalni test za Kosovo i Metohiju)? Da li će isti prepis važiti za džamije u Crnoj Gori, te zašto ne dođe do formiranja Crnogorske Katoličke Crkve i Crnogorske Islamske Zajednice koje DB može registrovati u policijskoj stanici na Cetinju – baš kao i Crnogorsku Pravoslavnu Crkvu (youtube film: „šta ćemo mi noćas ođe“ sa skupštine osnivanja montenegrinske crkve)? Da li je uopšte normalno donositi ovakav zakon u atmosferi nepostojanja konsenzusa? Ako je već to stvar prepisa i državne odluke, zar ne bi bio logičan referendum o istom? Rezime: u CG se pravi crnogorski novočovjek iznikao na srbomržnji. Kroz zakone se forsira taj čovjek koji, protokom vremena i vječnom Milovom vladavinom, hvata korijen. Recimo, crnogorski jezik je u trenutku usvajanja imao po anketama (i to DPS anketama!) ne više od 10% podržavalaca, ali onda je crnogorski jezik ubačen u ustav, škole, dao se otkaz profesorima srpskog koji su odbili da ga predaju (Srbija, jasno, nije reagovala) i nakon 15 godina ispiranja mozga (i učenja crnogorskog) sad je većinski. Dakle, na dijelu je zastrašivanje kako bi se narod uklopio u ustav i zakone, umjesto da ustav i zakoni proističu iz volje većine. Nije li ovo sa CPC isto? Ne pravi li se ona sama zakonom kako kako bi postala dominantna za 30 godina (slično makedonskoj koju su osnovali komunisti), jer se očekuje da Milo vlada još toliko? Danas je ne podržava ni 1% pravoslavnih vjernika, ali zato 100% antisrpskih analitičara.

   2. Odlično obrazloženje.
      Poštovanje

5. Profesore,
   Slovenija nija pristala živeti sa Autonomijom u unitarističku Jugo-Srbiju. Slovenija je vodila oslobodilačku borbu protiv unitarističke Jugo-Srbije i oslobodila se. Kritičnost i samokritičnost su dve različite farbe, to se mora reći. Ako se može o nekoj autonomiji Crnogorske Crkve govoriti, onda bi to logično bilo tu autonomiju imati u okfiru Carigradske Crkve, kao što je slučaj sa Vatikanom. U god 1054 podeljena je Rimokatolička Crkva u dva centra kao što je Rimsko Carstvo 395 god. podeljena, da bi učvrstili vlast u tuđim zemljama. Crna Gora je nezavisna država. O svemu u svojoj teritoriji odlučiće Crna Gora. Srbija je priznala Crnu Goru kao nezavisnu državu, nekada su je zvali („BANANA REPUBLIKA, Koštunica) prema tome o teritoriji Crne Gore odlučuje Crna Gora a ne Srbija koja i dalje sanja o projektu Garašanina. Profesore uporedite činjenice, jel naučnik mora reći istinu kao što ne mora političar i diplomata.

6. Mišljenje uvaženog Profesor polazi od pogrešne premise, koja pretpostavlja da je kraljevina Crna Gora bila vlasnik hramova do njenog gašenja 1918.g. Da je ova premisa pogrešna dovoljna su dva podatka. Prvo, ta država se nije prostirala na primorje osim u delu oko Bara i Ulcinja. To znači da hramovi u Boki, oko Budve, Petrovac,… nisu po tom argumentu bili u vlasništvu Crne Gore. Drugo, svako ko iole poznaje koncept zadužbine zna da su hramovi darovani crkvi od strane vladara. Svaki hram ima ktitora, što je uvek osvedočeno freskom ktitora koji daruje model hrama. Problem zakona je što se temelji na pravnoj fikciji postojanja svojine kraljevine Crne Gore do 1919. Pravnu fikciju, pravnici znaju, nemoguće je obarati dokazima o suprotnom, jer ona fingira činjenicu iz koje temelji pravo. SPC npr. ne bi mogla da dokaže svojinu nad nekim hranom u Boki ukazivanjem na gornju činjenicu neprostiranja kraljevine na boku pre 1918. jer zakon fingira činjenicu vlasništva direktno na osnovu tvrdnje u normi. Da se razumemo, u pitanju je pravno nasilje prema kojem vrednosni ideološki sud pretvoren u pravnu normu kreira pravni osnov svojine države nad hramovima. Drugim rečima, pogrešna je premisa da je u pitanju „vraćanje“ hramova državi. Pitanje svojine je u zapadnoj civilizacije polje rezervisano za privatnost i slobodu u koju država ne zadire već je štiti. Čiji osnov svojine nad hramovima se mora utvrditi u svakom individualnom slučaju i pred institucijom nezavisnom od strane izvršne vlasti. Pri tome, teret dokazivanja da je osnov na strani države mora biti na njoj jer državinu nad objektima ima SPC. Ukratko vrednosni sud da je Srbija okupirala Crnu Goru, čak i da je tačan ne može biti osnov zasnivanja svojine, pa čak i ako su zadužbinari, ili investitori bili okupatori Nemanjići. Ipak, zakon to čini i vrednosni sud pretvara u fiktivan osnov svojine, a teret dokazivanja prebacuje na držaoca. U svakom slučaju, duboko antiliberalan zakon koji u najvećem broju pojedinačnih slučajeva neće ‘vraćati’ hramove državi već bez protiv tržišne naknade oduzimati hramove od vlasnika.

7. Ah pa ovo je glasnogovornik „susjeda“ koji jelte upotrebom omiljenog nam „demokratskog“ sredstva – cenzure, ne smeju da se podsete da su recimo potpirivali albanski separatizam da bi danas delili „pravdu“ u crkvenim poslovima. Narod na ulicama u Crnoj Gori vas demantuje. Otuda i ove zalopojke i podmetacine novih „resenja“ za kuvanje srpskih zaba.

8. Profesor je prilicno hrabar akademski covek!!! Zloupotrebljava svoju titulu da pokrije meatriju koju ne zna. Ne boih ponavljao prethodne komentare vec bih zamolio uvazenog profesora da gleda svoja posla u smislu temeljnijih studija, tj proucavanja materije o kojoj zeli, ili jer placen(?), da govori. Ovako njegovo nekvalitetno i netacno izlaganje samo doliva ulje na vatru! A, mozda to i jeste cilj?