Dve decenije nakon Dejtona (2)

Ovaj monstruozni plan je predviđao sistem koncentraciono-prelivnih logora i mjesta zatočenja u gotovo svim vojno okupiranim opštinama BiH. Prve u fokusu su bile opštine Prijedor, Sanski Most, Ključ, Kotor Varoš i Banjaluka, kao velike teritorije homogeno naseljene muslimanskim i hrvatskim stanovništvom koje su se morale „očistiti“ i kontrolisati i tako omogućiti povezivanje RSK, Banjaluke, Bijeljine i Beograda. Cilj je bila vojnostrateška i politička etnoteritorijalna homogenizacija tzv. srpskih zemalja. Zbog toga moramo biti svjesni značaja činjenice da je kampanja etničkog istrebljivanja i genocida nad nesrbima u današnjoj RS upravo počela u Bosanskoj Krajini u proljeće i ljeto 1992. Prva svjedočanstva i diplomatski izvještaji o etničkom istrebljivanju odnosili su se upravo na ovu regiju, a formiranje Haškog tribunala 1993. godine je inicirano zločinima i koncentracionim logorima u Prijedoru.

Ratna elita Beograda i SDS-a čineći genocid u Bosanskoj Krajini je uspijela da protjera i istrijebi velike enklave nesrpskog stanovništva Prijedora, Kotor Varoša i Sanske doline, kroz kampanju kaskadnog terora, otpuštanja sa posla, napada na sela, individualnih i grupnih ubistava po selima i kućama, označavanja, grupisanja, zatočavanja u logore i zatvore, masovne deportacije, prelivanja iz jednog logora u drugi ili prelivanja dijela logoraša na stratišta gdje su organizovano likvidirani. Nakon Krajine usljedila su masovna istrebljenja i progoni nesrba u Višegradu, Foči, Bijeljini, Podrinju i Hercegovini. Rezultat svega je bila etnički očišćena RS, ali i zločini nad Srbima i na desetine hiljada izbjeglih Srba koji zbog monstruoznosti beogradskog projekta i revanšizma više nisu bili bezbjedni u opštinama gdje su bili manjina.

Srebrenica se desila ne kao posljedica rata, već kao visoko poželjan ishod rata, kao zadnja i odlučujuća kap u kiši masovnih anihilacija ljudi zbog njihove vjere i identiteta. Četiri mjeseca poslije genocida u Srebrenici i mjesec prije Dejtona desila se zadnja faza istrebljenja i progona nesrba iz RS, i to iz moje Banjaluke i Bosanske Krajine, uglavnom ljudi koji su percepirani kao katolici i Hrvati. To je de facto bilo posljednji egzodus kampanje genocida na teritoriji današnje RS, koji nije prošao bez ubistava, miniranja vjerskih objekata i masovnih deportacija ljudi iz njihovih sela i naselja. I tako se krug smrti zapravo zatvorio.

Zato, ovdje i sada treba reći da su ratni zločini počinjeni u ime RS bili cilj, a ne posljedice rata, što je jedna bitna razlika u odnosu na ostale zločine počinjene u ratu u BiH. Svi ovi zločini su dobro dokumentovani i argumentovani u Haškom tribunalu, ali nemaju nikakvog odjeka u dejtonskom ludačkom kavezu koji je porobio umove građana, oduzeo im ljudsku slobodu i uništio njihovu vjeru i u budućnost i u Boga. U RS, koja je nastala upravo na podlozi plana „RAM“ i istrebljenja na etničkoj i vjerskoj osnovi, vlada politika šutnje, zaborava i negiranja genocida i zločina.

Možda međunarodna zajednica misli da je Dejtonom sve rješeno, da će Hag donijeti neophodne činjenice, odgovornost i pravdu, i da će mir u Bosni biti zagarantovan. Možda su se međunarodni faktori mogli suočiti sa genocidom, kao radnjom. Ali Dejton i međunarodna zajednica se nisu nikada suočili sa faktičkim, pravnim, političkim i kulturološkim posljedicama genocida u dijelu Bosne i Hercegovine koji se zove RS. Dejton je zaustavio ali i relativizirao krvoprolića počinjena u ime stvaranja RS i nije kaznio ideologiju i politiku srpskih nacionalista, već ju je nagradio. U godinama poslije rata Dejton je osigurao postojanje RS, a srpskim nacionalistima je omogućio da provedu dvije krajnje faze genocida. Te dvije završne faze genocida jesu kulturocid i poricanje da su se genocid i kulturocid uopšte desili. (Kraj)

*Autor je kulturolog, istraživač genocida i kulturocida iz Banjaluke