I dalje ima nepokorenih građana

Prva faza, velika strast koja ignoriše racionalna strahovanja, zatim udaljavanje voljene osobe i vraćanje u realnost, onda se ulazi u fazu preispitivanja i lične odgovornosti, i konačno, izvlačenje pouka za novu „avanturu“.

Tako, uprkos „popularnom“ mišljenju o izneverenim očekivanjima petog oktobra 2000, ja ću se tog datuma sećati pre svega po smeni pokojnog autokrate sa vlasti.

Dok mnogi smatraju da je taj čin relativno zanemarljiv, ili čak nepoželjan, uzimajući u obzir ono što nam se događalo u narednom periodu, ja smatram da je taj momenat i te kako bitan za srbijansko društvo i njene građane.

Osim što je ostvarena prva demokratska smena vlasti u modernoj istoriji, Srbija je dobila mogućnost da krene u obračun sa režimom koji je „uspeo“ da ime Srbije sroza u očima međunarodne javnosti i da ostavi u nasleđe njenim pokolenjima suočavanje sa najtežim mogućim zločinima, poput kršenja Konvencije o genocidu iz 1948. godine.

Sagledavajući sadašnji trenutak u kome se Srbija nalazi, sećanje na 5. oktobar 2000. godine dobija i veći značaj, uzimajući u obzir zajedničke karakteristike režima sa kraja 20. veka i danas. Do izneverenih očekivanja došlo je jer, između ostalog, nije došlo do:

– momentalne, a ne zakasnele, smene šefova civilnih i vojnih službi bezbednosti Srbije kao i otvaranja njenih tajnih dosijea;

– donošenja zakona i adekvatne implementacije zakona o poreklu imovine kao i lustraciji osoba sa javnih funkcija koji su bili saučesnici građenja društva utemeljenog na zločinima u ime „patriotizma“.

Ovim dolazimo i do konkretnih primera na koje ostaci nepokorenih građana, a društveno odgovornih pojedinaca, treba da fokusiraju svoju pažnju:

– uloga Miloševićevog režima u raspadu SFRJ i suočavanje sa zločinima počinjenim u ratovima devedesetih;

– procesuiranje političkih nalogodavaca likvidacije pokojnog premijera Srbije, doktora Zorana Đinđića;

– procesuiranje, kako izvršilaca tako i nalogodavaca, još nerazjašnjenih politički motivisanih ubistava, kao što su likvidacije Dade Vujasinović, Slavka Ćuruvije, Milana Pantića, Olivera Ivanovića, mladića u službi Vojske Srbije koji su se našli u „pogrešnom vremenu na pogrešnom mestu“ i, nažalost, veliki broj drugih;

– procesuiranje odgovornih za bez premca najštetniju materijalnu transakciju u modernoj istoriji Srbije, a to je „rusko-srpski naftno-gasni sporazum“ iz 2008. godine, koji je za posledicu imao predaju energetskih resursa u ruke druge države, a čije nesagledive posledice i dan danas trpimo;

– razotkrivanje multietničke kleptokratske mreže vladajućih oligarhija u regionu, oličenih u projektu „Beograd na vodi“…

Koliko god se ostvarenje gore navedenih stavova čini neostvarivim u narednom periodu, ono nije i nemoguće. I tu dolazimo do završne faze: ako smo dobro usvojili iskustvo iz postpetooktobarske škole, i ne želimo da nam se desi faza dva iz primera sa početka ovog teksta, moramo paziti sa kim idemo u ključnu borbu protiv propasti naše države, u koju nas nemilosrdno vodi ova vlast, koja je direktna nelustrirana naslednica vlasti koja je smenjena Petog oktobra, dopunjena otpacima DOS-a. Ona rukovodstva opozicije koja nisu ili odbijaju iz raznih razloga da budu svesna gore taksativno navedenih neminovnosti, ne mogu da budu predvodnici na putu opstanka i prosperiteta našeg društva.

Autor je glumac Srpskog narodnog pozorišta iz Novog Sada i čest učesnik i govornik na građanskim protestima