Jednopartijski dan grada

Za razliku od većine gradova u Srbiji, Vršac nema Dan grada i proslavlja slavu grada 29. maja, koji je u kalendaru Srpske pravoslavne crkve posvećen Svetom Teodoru Vršačkom. Prema crkvenim spisima i retkim istorijskim beleškama Teodor Nestorović je u 16. veku bio vršački vladika, koji se 1594. godine stavio na čelo bune koju su Vrščani podigli protiv Turaka. Buna je u krvi ugušena a vladika je mučen i ubijen. Crkva je ćutala četiri stotine godina da bi 1994. godine odlučila da ga kanonizuje i odredi 29. maj (po gregorijanskom kalendaru) kao dan obeležavanja uspomene na junačko delo episkopa Teodora.

U dugoj i bogatoj istoriji Vršca bilo je mnogo značajnih datuma koji su označavali važne događaje. Svakako je najznačajniji datum 28. juni, jer su se tog dana 1795. godine dve nezavisne opštine ? nemačka i srpska ujedinile u jedinstvenu administrativnu celinu i od tada Vršac postoji kao gradsko naselje. Ovaj datum praktično predstavlja rođendan grada, i bilo bi očekivano da ga građani čuvaju i obeležavaju kao uspomenu na svoje pretke, koji su u 18. veku imali viziju napretka u zajedništvu. Ovaj događaj je ostao trag u vremenu do 2004. godine kada je pokrenuta građanska inicijativa da se pomenuti datum proglasi Danom grada. Prema tada važećim odredbama Statuta Opštine Vršac, prikupljen je neophodan broj potpisa građana i Skupština Opštine Vršac je 2004. godine proglasila 28. jun za Dan grada. Već sledeće godine, iz nepoznatih razloga, odbornici su preinačili svoju odluku i umesto dana grada ustanovili praznik i slavu grada i opredelili se da to bude 29. maj kada se slavi Sveti Teodor Vršački. Tako je jedna opština u sekularnoj državi prihvatila da praznik pravoslavne crkve postane praznik svih građana u opštini koja je multietnička i multikonfesionalna.

Vršac je 2016. godine dobio status grada, ali gradska vlast nije želela da ustanovi Dan grada iako je menjala Statut, svoj najviši zakonodavni akt. Time su dokazali da grad može da bude administrativno proglašen, a da u suštini izgubi atribute „građanskog“. Značenje ovom pojmu daju sami građani. Oni žive u sadašnjosti, poštujući prošlost i anticipirajući pravce za budućnost. Čuvaju sve što su nasledili od predaka i grade za potomke usklađujući novo sa tradicijom i kulturnom baštinom. Poštuju jedni druge i pravo svakog na različitost i drugačije mišljenje. Otvoreni su za nove informacije i spremni da ih usvajaju i obogaćuju. Teže ličnom napretku i napretku zajednice. Neguju dijalog i trude se da debatuju racionalno bez suvišnog emotivnog upliva. Pisani zakoni su im osnovni pokazatelji delovanja, a etičke norme i moral odlike autonomije i slobode.

Predstavnici vršačke lokalne samouprave, koji su svi pripadnici subkulture nazvane SNS, ne ispunjavaju odlike koje bi ih svrstale u građane. Oni su samo stanovnici grada, koji žive za trenutak u kome kao po komandi ustaju i aplaudiraju političkom komesaru Branku Maloviću, dok ulazi u salu gde je održana proslava.

Sve što se događalo pre i posle toga bilo je irelevantno. Naprednjaci su svoj zadatak izvršili. Svi su bili tu da pokažu ideopoklonstvo, koje karakteriše retrogradne i apsolutističke organizacije zbog kojih je čovečanstvo usporavano u razvoju.

Pripadnici ove retrogradne organizacije su praznik i slavu grada koncipirali na način kojim su potvrdili da ne pripadaju građanskom demokratskom društvu, jer su od praznika svih građana i građanki Vršca napravili stranački miting. Suvišno je napominjati da ako niste član SNS ili bar njihov kapilarni niste ni bili pozvani.

Autorka je nezavisna odbornica u Skupštini grada Vršca