Naših trideset godina

Rođeni smo dva puta. Prvi put 14. marta 1990. godine. Drugi put, 8. juna te godine, posle raskola među nama, kada smo se odrekli nacionalnih zabluda.

Posle tog raskola, jedna četa, nalik prvim hrišćanima, krenula je u oslobađanje Srbije od njenih, unutrašnjih, okupatora.

Oslobađanje Srbije od komunističkog poretka, koji je padao u Češkoj, Poljskoj, Rumuniji, Mađarskoj, Istočnoj Nemačkoj, Bugarskoj, a održavao se jedino u Beogradu.

Oslobađanje od stoglave aždaje komunističkih tajnih službi, koje su, sve od 1944, od ulaska Crvene armije u Beograd, uvek bile ešaloni svojih moskovskih roditelja.

Oslobađanje od generala, kojima je odbrana njihove ideologije bila iznad odbrane jugoslovenske države.

Oslobađanje Srbije od njene „elite“, svetovne i crkvene, koja se narodu predstavljala kao njegova savest i putovođa, a podržavala je komunistički režim u Beogradu, njegove udbaše, komandante, mafijaše i, ubrzo će se pokazati, velike razbojnike.

Ustali smo da oslobađamo Srbiju od njih i postali, ubrzo, velika reka i poplava u plavom.

Nosili smo se sa tim zlom u sred ratova u kojima je ubijana Jugoslavija. Skoro deset godina, predvodili smo pobunu stotina hiljada ljudi u Srbiji. Prvi tenkovi Miloševićeve JNA upućeni su na Beograd, na nas. Hapšeni smo, satanizovani, tamničeni, premlaćivani, a udbini eskadroni smrti su nas i ubijali. Država je organizovala surovi, četvorostruki, zločin na Ibarskoj magistrali, i to je početak velikog stradanja SPO.

Bili smo stožer opozicije, stvarali smo i vodili sve antirežimske saveze i koalicije.

U završnici bitke, u jesen 2000. godine, kada je vrhovni zapovednik tog terorističkog poretka oboren, izdani smo od saveznika naših i probodeni njihovim kopljima. Pobednička koalicija DOS, koju je formirao Srpski pokret obnove, pobedu je proslavila u jednoj nedoumici: Da li slaviti pad Slobodana Miloševića ili slom Srpskog pokreta obnove, kako je rekao Zoran Đinđić!

Nismo slomljeni. Ali, nismo više bili ni ona velika reka.

A kud teče i kud je skrenula Srbija, koja je pobedila u oktobru 2000? Svetu se predstavljala kao Srbija koja hoće u NATO, u Evropsku uniju, na Zapad. Koja je, dakle, za programske ciljeve Srpskog pokreta obnove, ali bez Srpskog pokreta obnove!

U decembru 1996, kada SPO predvodi koaliciju „Zajedno“, više od dvesta hiljada demonstranata satima je prolazilo pored američke ambasade u Beogradu i klicalo toj zemlji demokratije, kao uzoru za sličnu Srbiju kada pobedimo.

Dvanaest godina kasnije i osam godina posle oktobarske pobede koalicije DOS, iz koje je uklonjen Srpski pokret obnove, američka ambasada u Beogradu je spaljena!

Srbijom su pobednički kormilarile, netaknute, Miloševićeve službe smrti i njihova razgranata mreža, u sve snažnijem zagrljaju sa tajnim službama iz Moskve.

Moćna propaganda tih službi zaboravu je predavala istinu o tragičnoj poslednjoj deceniji minulog veka. Hvale se i uzdižu udbaši i ubice. Najveće sramote i porazi slave se kao nacionalne pobede. Poriču se zločini Srba i nariče zbog zločina drugih. Narod se opija pravoslavnim Istokom, dok mu deca beže na Zapad.

A gde smo mi sada? Nismo snažni kao što smo bili, ali ciljevi su nam isti, nepromenjeni. Srbija u NATO alijansi, kao predvorju Srbiji u Evropskoj uniji. Srbija demontiranih tajnih službi, otvorenih dosijea o zločinima, agentima i saučesnicima u najvećem zločinačkom poduhvatu protiv Srbije i srpskog naroda. Da se sazna istina, i da se izreknu kazne.

Hoće li se to desiti i kada? Hoće, mora, jer Srbija mora da živi.

Ili će naša država u NATO, u EU, na Zapad, ili će protiv Zapada, na Istok, da budemo balkanska Venecuela ili Sirija.

Podržavamo državnu politiku Srbije ka Zapadu i Evropskoj uniji. Podržavamo, takođe, da se isceli kosovska rana i da omča, zvana Kosovo, bude uklonjena.

Podržavamo pomirenje Albanaca i Srba, i najveće garancije SAD i EU za Srbe i Srpsku crkvu na Kosovu i Metohiji.

Ne podržavamo zabludu da na Zapad, u Brisel, idemo preko Moskve.

Zapad nam daje velike donacije, sa Zapada stižu investicije i moderna tehnologija, okruženi smo zemljama koje su članice NATO, gotovo polovina naroda nam radi i živi na Zapadu, a Rusija nam prodaje oružje. Protiv koga?

Opozicija smo svima koji neće ni pregovore ni sporazum sa Kosovom. Svima koji, braneći ono što nemamo, hoće da izgubimo i Srbiju, koju imamo.

Protiv smo opasnih iluzija da Velika Srbija, koju satanski poredak iz devedesetih nije stvorio ratom i zločinima, danas može biti ostvarena pobunom Srba u BiH i litijama u Crnoj Gori.

 Živeli su Srbi u jednoj državi, u obe Jugoslavije, sve dok, pre tri decenije, Udba i njeni svakovrsni litijaši nisu zagalamili da je Jugoslavija kobna greška i da će oni, po njihovoj naopakoj pameti, sve Srbe okupiti u jednoj državi.

Protiv njih, unutrašnjih okupatora Srbije, digli smo se pre tri decenije. Iza njih su mrtvi, obogaljeni, raseljeni, strašni zločini, ruševine velike države, srpski narod rasejan u sedam država. Na nesreću našu, oni još nisu pobeđeni i žigosani kao najveći krivci za najveći poraz srpskog naroda, otkada postojimo.

Verujem da nije bilo u stranačkoj istoriji Srbije, niti će biti, stranke kao što je Srpski pokret obnove.

Od svog rođenja, više smo bili porodica, nego partija.

Grčka je reč – partija. Part, to znači odlomak, deo. Niko u Srpskom pokretu obnove, kome je Srpski pokret obnove ikada zaigrao u srcu, nikada nije bio odlomak, deo, nego osećanje da je on, ceo, za ideale Srpskog pokreta obnove, bio ili ne bio, danas i formalno, danas i slučajno, danas i prolazno, u članstvu Srpskog pokreta obnove.

Autor je predsednik Srpskog pokreta obnove