Pretvaranje poraza u Vučićeve pobede

Ovoga je puta je bila reč o usvajanju Rezolucije o genocidu u Srebrenici na generalnoj skupštini UN.

Njegovo magijsko objašnjenje o ubedljivoj pobedi Srbije zasnivalo se na superoriginalnoj računici koju dosad nije upotrebio nijedan iole razuman državnik: naime, on je on je one države koje su bile uzdržane (dakle one države koje nisu bile ni „za“ ni „protiv“), kao i one koje nisu bile prisutne, tretirao kao države koje su glasale protiv rezolucije, da bi zaključio da smo ih nadglasali ne tri već 23 puta.

Pri tome je u UN bio ogrnut srpskom zastavom koja predstavlja simbol ponosa Srbije, kao što su to učinili ovde u Srbiji njegovi najistaknutiji robovi iz SNS prilikom gledanja direktnog prenosa.

Lično, poput nedavno preminulog Ivana Ivanjija, jevrejskog porekla, smatram da u Srebrenici nije izvršen genocid, pošto su sve dosadašnje genocide vršili predvodnici većinske populacije nad onom manjinskom (recimo glavni akteri nacističke Nemačke nad Jevrejima ili Pavelić u vreme NDH nad Srbima i Romima), ali pošto je genocid, što je još važnije, pokušaj planskog istrebljenja određenih etniciteta na čitavoj teritoriji date države: nemoguće je, prema samoj definiciji genocida, izvršiti ovaj najteži zločin samo u jednoj opštini.

Međutim, s druge strane, držim da je u Srebrenici izvršen težak ratni zločin ili masakr, sa čim se, čini mi se složio i sam Vučić.

Stoga je krajnje licemerno, bez obzira na pitanje da li je u Srebrenici stvarno bio na delu genocid ili nije, ogrtati se simbolom ponosa Srbije kada se govori o Srebrenici, jer Srbi ne smeju biti ponosni na srebrenički zločin, kao što ni Hrvati ne bi smeli da budu ponosni na Oluju kao najveće etničko čišćenje posle Drugog svetskog rata.

Time Srbi vređaju svoje „zvezdane trenutke“ kada su u Prvom i Drugom svetskom ratu bili na pravoj strani istorije.

Pri svemu tome, svako ko je iole razuman mora priznati da je Srbija usvajanjem Rezolucije o Srebrenici u UN doživela debakl, kojem je kumovala krajnje nerazumna Vučićeva spoljna politika u kojoj se on po ko zna koji put potvrdio kao potpuno impotentan i nesposoban državnik.

Naravno, ovom svojom karikaturno patriotskom taktikom, Vučić zapravo nastoji da navikava Srbe da slave njegove pogubne poraze, čime želi da ih pretvori u svoje poslužno roblje koje će sve manje i manje upražnjavati svoju buntovnu prirodu u obliku građanske neposlušnosti kako njihova pobuna protiv njega koji im je oduzeo sve, njihov izvorni suverenitet, dostojanstvo, egzistencijalnu bezbednost i sigurnost dovodeći ih do prosjačkog štapa, ne bi dosegla nivo tzv. kritične mase koja bi ga srušila sa trona na ulici, na kojoj po svoj prilici jedino može biti srušen.

Setimo se samo tzv Briselskog sporazuma posle kojeg je njegovom propagandnom mašinerijom zaluđenom narodu kako vodimo sa pet prema nula, da bi kasnije kukao kako albanski lideri nisu realizovali nijedan dogovor iz tog sporazuma a Srbija je ispoštovala sve te dogovore koji su bili uvod u da fakto priznanje Kosova po modelu dve Nemačke, Istočne i Zapadne, po kojem su obe te države bile članice UN, tj nezavisne države, mada jedna drugu nisu formalno-pravno priznavale.

Danas je naš vlastodržac omogućio da se čitav Sever Kosova, koji je pre njega bio pod kontrolom Srbije, integriše u ustavno-pravni poredak Kosova.

Ako kojim slučajem Kurti dopusti da se na severu Kosovu uspostavi tzv. Zajednica srpskih opština čije će ingerencije biti na nivo NGO, on će opet pozvati građane Srbije da zajedno sa zvonjavom crkvenih zvona opet proslave njegovu veliku pobedu.

To što je na delu puzeći egzodus Srba pred etnonacionalistički nastrojenim Kurtijem čija je namera da Kosovo postane čista etnička država, Vučića baš briga.

Njegov životni san je da uspostavi ne autentični parlamentarni sistem koji je postojao i u kraljevini Srbiji i u kraljevini Jugoslaviji, već unutrašnje antiparlamentarno uređenje nalik onome kakvo postoji u komunističkoj Kini u kojoj se broj logora za prevaspitavanje ideoloških protivnika stalno povećava i za vreme brata Sija, ili u Putinovoj Rusiji u kojoj je na delu fasadni parlamentarni sistem i proces neostaljinizacije, zahvaljujući čemu je izglasan novi Zakon o izboru predsednika kojim se Putinu omogućava da bude praktično doživotni i predsednik.

On je duboko u srcu antievropljanin u smislu da ne podnosi parlamentarni sistem. Utoliko on nije u suštini srpski tradicionalista, kao što mnogi kod nas misle, već neko ko će, ukoliko mu to građani Srbije dopuste sahraniti ustavnopravnu pravnu tradiciju Srbije.

Stoga mu treba javno reći: odlazi, jer Srbiji ne treba predsednik koji niže poraz za porazom, već koji stvarno pobeđuje i na ekonomskom i na spoljnopolitičkom planu.

Autor je pisac brojnih filozofskih knjiga i nekadašnji direktor Radio Beograda.

Stavovi autora u rubrici Dijalog ne odražavaju nužno uređivačku politiku Danasa.