Nadmoć nemačkog oružja

Dačić je, kad je ono izdao Miloševića, pa se uselio u Nemanjinu, izbacio iz zgrade Nedićevu bistu. Potkancelaru je prvome i skinuta zabrana ulaska u SAD u znak priznanja za prvu prodaju izborne volje birača i pakt sa Tadićevim „Evropljanima“, umesto za Nikolić-Vučićevim radikalima i Koštunicom, za šta su se građani Srbije većinski opredelili. Kancelar i Njegova ekselencija zaslužili su američko „pomilovanje“ kad su izdali svog političkog oca i deceniju i po vlastitih političkih kletvi i zakletvi.

Zato me ova vlast toliko podseća na marionetsku vladu đenerala Nedića pod Nemcima. Kako da odolite da ih ne poredite kad, na primer, naiđete na pronedićevski programski tekst u listu „Novo Vreme“ (16. jul 1941), pod naslovom „Dužnost prema narodu i Otadžbini“, a usput i vidite šta su Nemci i nedićevci mislili, na primer, o Mihailovićevim četnicima: „…Zar nije to zločin prema narodu zavoditi pojedince da se u sadašnjim prilikama, sa nekoliko hiljada sakrivenih pušaka, mitraljeza i bombi, može efikasno oslabiti oružana snaga nepobedive vojske Rajha… preživelo, romantičarsko maštaranje o hajducima i četnicima koji pripadaju prošlosti i carstvu poezije, ali u današnjoj stvarnosti liče na donkihotovske avanture, sa razlikom što mogu da unesreće ceo jedan narod…? Zar danas i detetu nije jasno da ova vojska, sa sredstvima sa kojima raspolaže, u stanju je da za tren oka smrvi svaki pokušaj sabotaže ili takozvane četničke akcije… Evo nekoliko stvarnosti, prema kojima moramo određivati svoj sav i na kojima moramo zasnovati svoju budućnost: nadmoć nemačkog oružja, neminovnost organizovanja Evrope pod vođstvom nemačkog naroda, krah boljševičkog blefa pod udarima nemačkih armija…“

Sa jučerašnjeg sastanka „Prijatelja Srbije“ u Briselu dojavljeno da će prva poglavlja možda – ako opet popustimo, pa prihvatimo i formiranje vojske Kosova – biti otvorena do kraja godine, te da će naš Kancelar postati „sidro stabilnosti u regionu“, kao Sloba, posle Dejtona, „garant mira i stabilnosti na Balkanu“, Bože mi oprosti. Oni koji su nas godinama plašili Evropom – mislim, na napredne radikale i ove Miloševićeve mlatišume – sad nas stražarno, sa sve lisicama na rukama, privode Briselu.

Dok je Ekselencija Zečijeg Srca, zrakoplovom ili carskom galijom, ko će ga znati, plovio u susret braći Kastro, dvorske novine pišu da je „kroki krokija plana“, brzinom kornjače i boga Hermesa, „sporo, ali dostižno“ – ipak pristigao sa Andrićevog venca dole, na 300 metara, udaljenu adresu „Nemanjina strit“. A Kancelar se, navodno, požalio kako ga Ekselencija, odvodeći Srpsku gardu Putinu na noge i „rehabilitacijom“ Draže, minira.

Elem, 130 godina stara nemačka lingvistička institucija koja nosi ime slavnog germanskog filologa Dudena, u svom rečniku objasnila (a ja, sa svojim skromnim poznavanjem nemačkog jezika, proverio) da termin „ustaša“ označava „hrvatski nacionalistički pokret koji se, od 1941-1945, borio protiv srpskog centralizma u Jugoslaviji“. Kancelar, zauzet „nacionalnim pomirenjem“ sa (evrojurišnim) delom NGO sektora s kojim je bio u ratu od ranih devedesetih godina prošloga stoleća, zaboravio da protestuje kod svojih „nemačkih prijatelja“.