Pripovedač golubijeg srca

Ima ga zaista, ali nije reč o klasičnom spomeniku već o dvodimenzionalnoj kartonskoj instalaciji koja je 2015. godine povodom 100 godišnjice njegovog rođenja postavljena na uglu Fruškogorske ulice i Kosančićevog venca, u blizini Saborne crkve. S obzirom na veličinu i značaj Ćopićevog književnog opusa potpisnik ovih redova skromno smatra da on zaslužuje pravi spomenik od odgovarajućeg materijala. Razlog više je i taj što je klasični spomenik teže oskrnaviti a poznato je da je Ćopićeva kartonska instalacija samo mesec i po dana nakon postavljanja bila meta vandala koji su je naružili žvrljotinama. Inače, Branko Ćopić iako nije rođeni Beograđanin ispunjava sve „uslove“ da dobije svoj spomenik ili bistu. Završio je Filozofski fakultet u Beogradu u kome je po završetku Drugog svetskog rata proveo ceo životni i radni vek. Svoj stan u Ulici kralja Milana 23, u kome je živeo do svoje tragične smrti, poklonio je Srpskoj akademiji nauka i umetnosti. Smatra se jednim od najvećih dečjih pisaca rođenih na eks-jugoslovenskim prostorima, prevođen je na 11 svetskih jezika, dobitnik je brojnih književnih nagrada i visokih odlikovanja. Jedna od najsvetlijih osobina Branka Ćopića je njegova odvažnost koju je ispoljavao ne samo kao učesnik Narodnooslobodilačke borbe već i nakon Drugog svetskog rata kao kritičar svih društvenih nepravdi i nepravilnosti. NJegova pravdoljubiva satira nije uvek nailazila na razumevanje u vladajućim krugovima. Naročito je „na zub“ bila dočekana njegova čuvena „Jeretička priča“ objavljena u „Književnim novinama“ 22. avgusta 1950. godine U toj satiričnoj priči Ćopić se na briljantan i inteligentan način podsmeva novonastaloj odnarođenoj državno-partijskoj birokratiji i „crvenoj buržoaziji“ koja sa visine gleda na narodne mase. To se nimalo nije dopalo tadašnjem državnom rukovodstvu na čelu sa Titom, koji je, kako kažu, rekao „da on lično takvu satiru neće dozvoliti“. Interesantno je da je hajku na Ćopića u to vreme predvodio i Milovan Đilas, koji će pet godina kasnije postati disident i kritičar socijalističkog društvenog uređenja. Verovatno je ta nepravedna hajka na iskrenog idealistu i narodnog pisca, između ostalog, uticala na Ćopićevu odluku da 34 godine kasnije izvrši samoubistvo u svojoj 69. godini. U svakom slučaju autor ovog teksta iskreno smatra da bi nadležni u Gradu ozbiljno trebalo da razmisle o podizanju spomenika velikom književniku Branku Ćopiću, koji uživa neizmerno poštovanje svih generacija Beograđana.