Rani radovi Dragoslava Bokana

Ono što je činjenica je da je početkom devedesetih godina, Bokan bio deo ultradesničarskog miljea u Srbiji i da je tada promovisao ideje koje su simptomatične za neofašistički pokret u Evropi i svetu.

Svoj politički angažman Bokan počinje u Srpskoj narodnoj obnovi, koja je uz Srpski četnički pokret Vojislava Šešelja u tom periodu privlačila najveći broj krajnje desno orijentisanih nacional-šovinista.

U SNO dolazi na predlog pokojnog Dragoša Kalajića jednog od najzapaženijih ultradesničarskih autora na domaćoj političkoj sceni, koga kao uzor imenuje klerikalna ekstremistička grupa „Srbska akcija“, koja se inače rukovodi „učenjem“ osnivača srpskog fašizma Dimitrija Ljotića.

Pored toga što je bio generalni sekretar SNO, Bokan je i komadant „Belih orlova“ odnosno omladine te stranke koja, kakve li koincidencije, ima identično ime kao i podmladak LJotićevog pokreta „Zbor“, koji je delovao pre Drugog svetskog rata.

Nakon što se razišao sa rukovodstvom SNO na čelu sa Mirkom Jovićem, Bokan osnova Srpski otadžbinski savez i 1992. godine učestvuje na izborima za predsednika Srbije.

U predizbornom spotu u kome Bokan izlaže svoje poruke u pozadini stoji uniformisani pripadnik SOS-a koji na ruci ima i traku na kojoj je simbol organizacije, takozvani hrišćanski keltski krst.

Inače, keltski krst je omiljeni simbol neonacističkog pokreta širom sveta i UEFA najstrožije zabranjuje njegovo unošenje na fudbalske utakmice koje se igraju pod njenom ingerencijom.

Treba naglasiti i to da je jedna od odlika fašističkog pokreta, između ostalog, i uniformisanost njegovih pripadnika organizovanih u ulične formacije.

Bokan je bio i glavni urednik časopisa „Naše ideje“ u kome se u superlativima pisalo o simpatizeru fašizma, američkom književniku Ezri Paundu.

U drugom broju „Naših ideja“ objavljena je fotografija Paunda na kojoj on pozdravlja fašističkim pozdravom, visoko uzdignutom desnom rukom.

U istom broju časopisa mogu se pročitati hvalospevi o filozofu Julijusu Evoli koji je ugradio rasističku i antisemitsku komponentnu u ideologiju italijanskog fašizma a sam je bio veoma blizak nacističkoj Nemačkoj.

Može se pročitati i citat vođe „Francuske akcije“ Šarla Morasa, rodonačelnika monarho-fašizma kao i tekst Hoze Antonija Primo de Rivere, osnivača španskih Falangi i bliskog saradnika fašističkog diktatora Fransiska Franka.

Naravno, da su se „Naše ideje“ pohvalno izražavale i o osvedočenom antisemiti Nikolaju Velimiroviću a svakako bi isti slučaj bio i sa njegovim „duhovnim učeikom“ Dimitrijem Ljotićem da uredništvu časopisa na čelu sa Bokanom nije smetalo njegovo „jugoslovenstvo“.

Apsolutno svi nabrojani likovi koje su na svojim stranicama promovisale „Naše ideje“ predstavljaju ikone neofašističkog pokreta pa stoga Bokana ne bi trebalo da iznenađuje zbog čega je taj period njegovog političkog angažmana pod kritikom javnosti.

S obzirom na to da se Dragoslav Bokan nikada nije odrekao svojih stavova iz devedesetih niti se samokritikovao zbog toga ne treba da čudi što pojedini kritičari smatraju da ih u suštini on nikada nije ni odbacio.

Stavovi autora u rubrici Dijalog ne odražavaju nužno uređivačku politiku Danasa.