Nered u neredu

Ubistvo premijera Đinđića bilo je prvi korak u vraćanju Srbije u sovjetsku orbitu. Putinizacija je logična supstitucija debakla prethodnog zločinačkog poduhvata rušenja Jugoslavije i izazivanja nacionalnih sukoba koji bi uništili svaku budućnost bratstva i jedinstva. Navedeni projekat prožima dubine vlasti i opozicije istovremeno.

Ali Srbija nije sama u toj zloćudnoj zbunjenosti (Moskva u srcu, evro u džepu, deca na američkim studijama).

„Želimo proširenje EU, da sve zemlje dunavskog regiona što pre postanu članice. Srbija bi prvo trebalo da uđe, jer bi nam njeno pristupanje pomoglo da iskoristimo potencijal koji bi Srbija dala EU“, izjavio je mađarski premijer Viktor Orban na otvaranju Šestog godišnjeg foruma Strategije EU za dunavski region. Namerno ili slučajno, zaboravio je da je Srbija jedina podunavska država koja nije članica EU, i da je Crna Gora brža u pregovaračkom procesu. Da li Orbanu smeta nedavni ulazak Crne Gore u NATO? Da li je i on strateški eksponent Putinovog režima, ali se još uvek ne određuje u smislu EU i NATO članstva Mađarske? Poseban problem je pasivan odnos EU institucija i prema svakoj puzećoj diktaturi (sabilokratija je etički, funkcionalno i strateški diskreditovana), i prema resovjetizaciji Mađarske koja se preliva i na njene susede, pre svega na Srbiju i Hrvatsku. Da li je Orban zaboravio 1956?

Drugi primer. Grčki premijer Aleksis Cipras zahtevao je od američkog predsednika Trampa da se Turska zadrži u NATO članstvu, kako bi se u jedinstvenom strateškom kontekstu smirivale tenzije Atine i Ankare. I to pošto godinama unazad grčka levica narušava sistem političke i fiskalne odgovornosti u EU, zagovara otpis dugova iz prethodnih decenija neobuzdane potrošnje, i paktira sa strateškim neprijateljima i EU i NATO, da bi takvo ponašanje kulminiralo korupcionaškim projektom novog „puta svile“.

Da li je anesteziranje kolektivnih samoubilačkih poriva u osnovi idiotizacije javnog mnenja koju je Vučić preuzeo od Tadića? (Na dnevnom redu je staljinistički miting u Batajnici, i da li će uz promociju nove strategije pakovanja ljudi u hladnjače osuđeni ratni zločinac general Lazarević elaborirati na Vojnoj akademiji?) Da li je opšti javni nered pokrivka racionalnog kompromisa oko Kosova (relaksacija odnosa s nepriznavanjem), koji se čita između redova? Zašto se Danas na naslovnoj strani bavi premeštanjem iz fotelje u fotelju jednog šrafa zločinačke propagande, s radija na TV i obratno, i dokle, to „kadriranje“, „uređivanje“, „postavke“, „smene“? Zašto nam najcrnja provincija uređuje javne servise i kulturnu politiku? Da li su ispadi Stefanovića, Vulina i Gašića simulacije nereda u sistemu bezbednosti, sve kako bi se donosile nepopularne odluke, ili posledice nereda koji opominje na odsustvo jedinstvene komande, od daleke 1995. kad su se prvi put distancirali segmenti bezbednosnog sustava?