Svaka vlada (i beogradska) služi redistribuciji, prenosu oporezovanog dela dobiti i drugih budžetskih prihoda, korisnicima te dobiti.
„Diskurs“ o navodno neoliberalnom Beogradu upućuje na jednu sličnost građanske levice i SPS-radikala. Dačić-Šešelj takođe bljuju po Americi, EU, kapitalizmu, slobodama, ali kao pripadnici onog establišmenta koji je, u stampedu devedesetih, izmileo iz socijalnih katakombi koje je sistemski i sistematski prikrivao prethodni, titoistoistički režim. Socijalistička beda se bagatelisala u urbanim oazama distanciranim od koljačko-pečenjarskog slobizma. Ali i od toga finog sveta dopire kimilsungovska obmana imanentna zvaničnicima koji nude srpstvo, komunizam i Rusiju gajeći škembe u zapadnjačkom komforu i istočnjačkoj korupciji.
Koja nevidljiva ruka, umesto nevidljive ruke tržišta, od tuđe dobiti obnavlja fasade u Kralja Milana ili subvencionira trockističku bitefovsku aristokratiju? Surčinci da uređuju Ledine? Ko zarađuje za „kulturne centre“, akademije, Matije, Glavaše, Nemanje i Nemanjiće, crkvu, navijače, huligane? U „neoliberalizmu“ nema divljeg rušenja, Savamale, divlje gradnje. Mediji nisu na veštačkom disanju kriptodržave i njene oglašivačke mafije. Žao mi je, kultura i obrazovanje su takođe stavke realne ekonomije. Nijedna aktivna liberalna generacija ne prepušta narednoj troškove nezarađenog. „Patkice“? Za poštovanje je svaki jasan stav, aktivizam, nepristajanje na neprincipijelne koalicije. Da li se i njima, na čaršijskoj berzi (ok su i srpske fotelje i neolib. grantovi), spinuje, i trguje?
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, ali i na X nalogu. Pretplatite se na PDF izdanje lista Danas.