Pločnici Pariza

Nesposobnost Beograda da postane slobodna oaza biznisa i kultura čita se u kontinuitetu krivog zarastanja društva sklepanog od „starih“, i „novih“, u olovnim vremenima (koja ne prolaze) komunizma i nacionalizma. „Stari“ Beograd gadio se asimilacije. „Novi“ su se ponekad svetili gradu koji je možda bio njihovo poslednje utočište.

Prvi naprednjački Beograd bio je Đilasov. Ne mislim samo na Press-Informer, sumnjive kumove i još sumnjivije bulevare i mostove. On je razumeo političku iznudicu koja je, postavljanjem zajedničkih simboličnih imenitelja, nalagala pinkovsko pomirenje tajkuna i sirotinje (Grand Farma), i udvaranje novoj srednjoj klasi, onoj koja upravo prelama između vlasti i opozicije. Beogradske politike taoci su narodnjačke platforme koja građanska prava i obaveze prebacuje s društva na izabrane lidere i neizabrane svite. Sa skrpljenim listama koje su pre meniji masnih čorbuljaka nego kandidature, ovi izbori su nedoumica između kontinuiteta i promene kao kvaliteta samog po sebi. Zašto su oronule fasade s kojih otpadaju malter i svinjske glave? Beograd se ne usuđuje se da obaveže vlasnike da imovinu obnavljaju, time i javno dobro. Nije bizaran detalj, nego paradigma političke kulture. Pariz? Pa neka „susret“ s Makronom postane i gradska politika. I francuska kultura je urbana i vlasnička, s razvijenom kapitalističkom etikom odgovornosti.