Duhovi u nama

Tako, iako je „Gran Torino“ univerzalno shvaćen kao priča o maloj, ličnoj pobedi nad ksenofobijom i zatucanošću, film se takođe može shvatiti i reakcionarno, kao priča o nestanku radničke klase, o čoveku koji oseća toliku odvratnost prema društvenim promenama kojima svedoči da je ona jača od netrpeljivosti prema ljudima drugačije boje kože ili jezika. Ako se malo razmisli, prvi sukob koji glavni junak oseća je otpor prema načinu na koji život shvataju njegovi potomci, sa kreditima, džipovima, neprirodno šljaštećim navikama za pripadnike nove srednje klase koji ga polako navode na zaključak da njegove azijatske komšije u svojoj jednostavnosti zapravo imaju više sličnosti sa postojanjem na koje je naučen. Istim postupkom, dok film „Devojka od milion dolara“ zapravo nije bio o boksu a „Invictus“ se samo delimično bavio ragbijem (usput sa svih strana sagledavši jedan sportsko-politički događaj, za razliku od dvodimenzionalnog domaćeg filmskog hita, ali da ne otvaramo te tužne teme), „Drugi život“ je samo na svojoj spoljašnjosti film o komunikaciji sa umrlim ljudima. Ono što svi navedeni filmovi bez sumnje jesu, to su priče o pojedincu koji se nalazi u ratu sa svojim okruženjem, i putu koji on prolazi kako bi postigao nekakav duševni mir.

„Drugi život“, lako je pretpostaviti, nije nekakav triler sa elementima fantastike kako je od strane stranih i lokalnih distributera predstavljen, već spor, tužan, može se reći, filmski esej o načinima na koje se usamljeni junaci nose sa gubitkom, promenom shvatanja života, smrću bliskih osoba, različitošću od okoline… Francuska novinarka, nakon iskustva kliničke smrti tokom grandiozno snimljenog cunamija (pritom savršeno nepotrebnog, ali mora se nešto staviti u trejler kako bi se masa privukla u bioskop) shvata da u dimenziji kolektivne podsvesti možda postoji nešto više od onoga što mislimo, što joj postepeno uništava život kakav je sebi osmislila. Engleski dečak, nakon smrti svog brata blizanca, i svega što takva trauma sa sobom donosi, između ostalog u karakteristično istvudovskoj sceni razotkriva svu ispraznost religije. Američki vidovnjak pokušava da se vrati u redove običnih građana, naravno, doživevši očekivani poraz u uspostavljanju željene normalne ljubavne veze, što vodi ka tačnom zaključku da ne možete, ukoliko ste na bilo koji način neobični, imati normalan zajednički život sa nekim ko je običan, ali možete biti na vaš način normalni sa nekim ko je na svoj način drugačiji.

Na kraju, jedna od osnovnih, sme li se reći, poruka filma je da je zdravije gledati u budućnost nego živeti u prošlosti, od čega vam, kad se setite da reditelj ima osamdeset godina, dođe da se jednostavno rasplačete.