Gde je bio i šta je radio Aleksandar Vučić kad je bio “dete”?

Pa, zato što javnost, ili nije dovoljno upoznata, ili joj u većinskom delu uopšte ne smeta “detinjstvo” njegovog oca – Aleksandra.

Stoga, vratimo se u Aleksandrovo “detinjstvo”, kada je poput Danila, bio u dvadesetim godinama.

Danilo je sa svoje 24 godine bio u svečanoj loži sa obožavateljima krvnika – Ratka Mladića i Radovana Karadžića – izvršiteljima genocida nad Bošnjacima, tokom obeležavanja neustavnog dana Republike Srpske.

A, gde je bio otac Aleksandar u njegovim godinama? Da, bio je na brdu iznad tog mesta, vitlao mitraljezom, tokom opsade Sarajeva, najduže opsade jednog grada u svetskoj istoriji.

Bez karakterizacija i interpretacija. Oslanjajući se isključivo na činjenice iz njegove biografije, za čime, izvesno je, ima potrebe iz nužnosti razumevanja sadašnjosti, odnosno njegovih poteza koje povlači kao vladar građana Srbije unazad deset godina, držeći ih na ivici rata i u najdubljem siromaštvu. Bez naznaka pokajanja za ono u čemu je pomno učestvovao i na šta je inspirisao tokom krvavih devedesetih godina.

“Dete” Aleksandar bio je dve godine mlađi od svog sina, kada je sa 22 godine radio kao novinar na Palama, istočnom Sarajevu, u službi srpske politike.

Dakle, 1992. godine, kad je rat u staroj Jugoslaviji uveliko buktao, opsada Sarajeva već uzela maha, u organizaciji diktatora i ratnog zločinca Slobodana Miloševića, “dete” Aleksandar bio je angažovan kao novinar.

Srpskoj radikalnoj stranci osuđenog ratnog zločinca, Vojislava Šešelja, pristupio je 1993. godine i ubrzo potom je izabran i za poslanika u Narodnoj Skupštini Republike Srbije. Samo dve godine kasnije, postaje generalni sekretar SRS.

Kada je “dete” Aleksandar imao 24 godine, kamere su zabeležile, uprkos njegovom negiranju, kako je vitlao puškom na brdu iznad Sarajeva, zajedno sa njegovim šefom, ratnim zločincem – Vojislavom Šešeljem.

Podsetimo se osnovnih podataka o tom zločinu, koji je trajao pune četiri godine. Opsada u Sarajevu je uzrokovala 14.011 žrtava, od čega je 7.808 ljudi preminulo 1992, a 3.392 1993. godine. Reč je najvećem stratištu rata po ljudskim gubicima. U proseku je 329 projektila ispaljivano na grad dnevno. Ukupno je ispaljeno oko 50.000 tona artiljerijskih projektila na taj grad. Ubijeno je 1.600 dece.

Idemo dalje.

Kada je “dete” Aleksandar napunio 25 godina, postao je i matematičar.

Ustanovio je jednačinu – sto muslimana za jednog Srbina. Mislivši da bi trebalo ubiti 100 muslimana za smrt jednog Srbina. Da pojasnimo za “mlađe” generacije i naslednike.

Kao direktor javnog preduzeća, po političkoj liniji Srpske radikalne stranke, postao je sa samo 26 godina. Funkciju direktora Sportskog centra Pinki, u Zemunu, obavljao je sve dok nije postao, ni manje ni više, nego ministar. Sa samo 28 godina.

Ostaće upamćen kao ministar informisanja kada je služba državne bezbednosti Slobodana Miloševića, čiji je ministar “dete” Aleksandar bio, ubila novinara Slavka Ćuruviju.

Takođe, istu funkciju je obavljao tokom NATO bombardovanja Srbije, kada je od “države” dobio trosoban stan, na koji je, nakon petooktobarske revolucije, 2000. godine, samo platio porez na ekstra profit.

Nedavni boravak njegovog sina u svečanoj loži, u istočnom Sarajevu, zajedno sa drugim ministrima Vlade Srbije, dok se proslavljaju krvavi temelji bosansko-hercegovačkog entiteta – Republike Srpske, negiranje genocida i odricanje od odgovornosti za najteže zločine protiv čovečnosti na evropskom tlu, zato za većinu i nije tema.

Kada se pogleda i ima jasan uvid u “detinjstvo” Aleksandra Vučića, njegov sin, ponovimo, uprkos jasnim dokazima o upletenosti u kontekst najdubljeg kriminala u Srbiji, ni ne može da dođe do izražaja.

A, očevi tragovi su krvavi…