Režim je mrtav, živeli studenti

On i njegova nedela su kao zla krv koja teče žilama ovog društva bez prestanka, više od polovine njegovog života, a za veliki broj građanki i građana – i po ceo njihov život.

Očekivati da lik koji je bio jedan od ključnih inspiratora na genocid i pokolja nad pripadnicima drugih naroda Jugoslavije, slao u rat i samoubistva i pripadnike svog, onaj koji je bogatstvo zgrtao kao ratni profiter, verni sluga osuđenih ratnih zločinaca, danas ume da se nosi i da politički preživi cunami energije mladih, a uz pomoć starih laži i podmetačina – jedna je sasvim naivna pretpostavka.

Kada je Aleksandar Vučić imao godina koliko studenti koji u tolikom broju i toliko snažno protestuju protiv njegove vlasti, on je pozivao na smrt, bratouličaki rat, obilazio ratišta po Hrvatskoj i Bosni sa osuđenim ratnim zločincem, svojim političkim ocem Vojislavom Šešeljom, prodavao živote građanki i građana Srbije za opstanak na vlasti ratnozločinačke politike, čiji je pokorni sluga bio.

Danas, kao neprikosnoveni lider korupcionaškog režima, koji odnosi živote i obesmišljava ih svaki čas, jasno je da mu to teško i ne pada.

Koliko se taj smrti nagledao, sa bezbedne, inspiratorske stolice i sedišta…

Koliko stotina hiljada mrtvih je prošlo kao informacija kroz taj Vučićev mozak kao posledica “uspeha” politike kojoj je pripadao devedesetih, dok je imao godina kao studentkinje i studenti koji danas protiv njegovog režima protestuju.

Koliko siromašnih, umrlih od bede i nemaštine je posmatrao smatrajući i veličajući te tragedije kao pobedu ratnozločinačkog režima čiji je mladi lav bio, znaju upravo roditelji, babe, dede, rođaci studentkinja i studenata koji danas protestuju.

A, koji su u ogromnom broju upravo zbog ovog političkog zlikovca i režima Slobodana Miloševića i Vojislava Šešelja, na vrlo sličan način kao njihova deca danas, protestovali i nudili svoje sudbine na tacni kako bi se izborili za slobodu i pravdu – takozvano, bolje sutra.

Uprkos tome što u svojim rukama drži sve poluge moći, sve medije, odluke svih institucija u državi, ucenjivački potencijal, odnosno živote i egzistencijalne sudbine gotovo svih građanki i građana…, ovaj prvenstveno i izvorno – ratni huškač i inspirator na genocid i ratne zločine, ostao je go golcat u sred zime, odnosno očigledne smrti njegovog režima, te buđenja novog doba, jednog sasvim novog proleća.

Više mu ne vrede ni priče, odnosno laži o stranim plaćenicima, hibridnim ratovima protiv Srbije i njegovog režima, nacionalističke priče o borbi za Kosovo, o Bosni i Republici Srpskoj, o Vladimiru Putinu, sankcijama koje Sjedinjene Američke Države nameraju da uvedu i Evropskoj uniji koja hoće da potisne njegovu vlast, o lopovskoj opoziciji, o ubačenim elementima u našu državu koji planiraju revolucionarne pokolje, o tome da studenti hoće da srpski narod proglase genocidnim, da hoće da ga ubiju, da se sprema atentat na njega…

Sve te priče pale su na pod kao žuto lišće sa grana ove jeseni.

Kad je pala betonska nadstrešnica na 17 ljudi, običnih ljudi, koji su čekali voz ili upravo sišli sa njega, na najbezbednijoj i najmodernijoj železničkoj stanici, prema rečima pripadnika njegovog režima, među kojima je veliki broj onih koji su se takođe sladili smrću, glađu i siromaštvom tokom ratnih devedesetih, istinski karakter ovdašnjeg društva, raspoloženje građanki i građana, isplivao je na površinu.

Taj bes decenijama taložen, nije ni opozicija mogla da obuhvati i artikuliše, jer takva pobuna nastaje samo kada više nema mesta ni za kap koja ne bi prelila čašu.

Imajući u vidu da nijedno pojedinačno lice, osim pojedinih heroina I heroja koje su kamere zabeležile kao spremne da se žrtvuju i da spasu od nasilnika Vučićevog režima svoju decu, koleginice i kolege, učenike, nije stalo kao prepoznatljivo na čelo više od stotine hiljada ljudi na ulicama Beograda ali i širom Srbije, ispostavlja se pitanje – a, kako će Vučić pored tolike pobune i nezadovoljstva građanki i građana da padne sa vlasti?

Izgleda da je mladost pokosila ne samo diktatorski režim Aleksandra Vučića već i opoziciju.

Ni oni za plenum ne znaju.

O tome da li će se snaći, odgovoriće 2025. godina.