Revizionizam

Pravovremeno, odmah po rušenju Berlinskog zida, on je rekao upravo to, da je od komunizma gori samo antikomunizam. Zašto? Zato što, za razliku od komunizma, ideologije antikomunizma negiraju samu ideju emancipacije, i zasnivaju se na slavljenju krvi, tla i volje za moć.

Vampiri antikomunizma, naročito usplahireno kruže danas Balkanom, i u svojoj svetoj hajci udružuju nacionaliste svih fela. Neočetnicima i neoustašama, monarhistima i klerikalcima, danas nije ništa preče od revizionističke akcije protiv istine antifašističke borbe naroda nekadašnje Jugoslavije. A u kojoj je meri ovaj revizionistički pokret širok i elastičan, govori i ovogodišnje Sterijino pozorje, na kojem je, u sportski netakmičarskom programu, „s ponosom“ prikazana, u Republici Hrvatskoj slavljena i nagrađivana, predstava Hrvatskog narodnog kazališta u Osijeku, „Unterstadt“, reditelja Zlatka Svibena, prema istoimenom romanu Ivane Šojat Kuči, u dramatizaciji Nives Madunić Barišić.

Priča je to o jednoj porodici osiječkih folksdojčera, naime, dunavskih Švaba (Donauschwaben), tokom prve polovine kratkog dvadesetog veka, sa posebnim osvrtom na njihovo stradalništvo po oslobođenju države od okupatora i stupanju na vlast onih koji su državu oslobodili i potom iznova formirali – od strane partizana pod vrhovnom komandom Josipa Broza Tita. S njim i počinje ova predstava, ispred Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu – njegovim govorom, koji u karikaturalnom izrazu čita jedan maršalski uniformisan glumac, govorom iz novembra 1944, dakle, dok još traju borbe protiv okupatora na severu zemlje, a u njima kao najžešći protivnici učestvuju pripadnici 7. SS dobrovoljačke brdske divizije „Princ Eugen“, koja je brojala više od 20.000 Hitleru odanih vojnika podunavskih Nemaca. I sad, prolama se novosadskim nebom Titova komanda da sve saradnike okupatora nemačke narodnosti treba proterati iz zemlje, a njihovu imovinu zapleniti.

Potom, sa scene u dvorani, predstava nas vraća na početak rata, koji se u opitnoj osiječkoj porodici različito prihvata, te će iz nje Greta otići u partizane, a njen se brat Adolf pridružiti SS formacija. Kad se rat privede kraju, i naša se partizanka pojavi u svome Osijeku i sazna da joj je rodbina u radnom logoru za Nemce saradnike okupatora, ona, u nastupu srdžbe, gađa i pogađa sliku generalisimusa Staljina, koja visi u štabu njene divizije, da se odmah i sama nađe u logoru. Ejdetska slika ove predstave jeste ona u kojoj Gretu, dok drži za ruku svog brata, SS oficira, streljaju partizani. To je krucijalni motiv na freskama antikomunizma, koji se diljem Balkana utiskuje u sveže sećanje da zaglupljuje decu kako ni u trećem kolenu ne bi došla do pameti.

Na ćirilici, na kojoj se od ove godine štampa program Sterijinog pozorja, preuzeto je, sa sajta Matice hrvatske, obaveštenje da je u ovoj predstavi reč o „razotkrivanju lažne istine o Drugom svjetskom ratu i poraću“. Lažna istina, to je srž ideologije revizionizma. Ona hoće pristašama da utuvi u glavu kako je istina lažna, a laž istinita. Ta ideja u nameri i namera u ideji obeležava ovogodišnje Sterijino pozorje, kao što, u svojoj kobnoj tuposti, povezuje hrvatske i srpske nacionaliste kao rod rođeni.

Nije reč, gospodo, o tome da ne treba govoriti o stradanjima Nemaca pri kraju i posle Drugog svetskog rata u Slavoniji, Sremu, Bačkoj i Banatu, a među kojima je bilo i dece i žena! Reč je o tome da su postojali dobri razlozi za odluku Vrhovne komnde da saradnici okupatora nemačke nacionalnosti budu proterani iz države! Podunavski su Nemci, naime, na prostoru bivše Jugoslavije tako zdušno prihvatili nacizam, da su izuzeci među njima doista bili izuzetni.

Zašto se u predstavi ne pojavljuje ni jedan jedini ustaša u Osijeku pod NDH? Zašto nema ni jednog jedinog pogubljenja Jevrejina ili Srbina, kad su u to zlo doba tamo bili istrebljivani? Zašto se, pak, pojavljuje ona scena vešanja ukrajinske babe, iz Krležine drame „U logoru“, koju u Galiciji ubijaju hrvatski vojnici K. und K, a time se najavljuje ubistvo sestre i brata, komunistkinje i naciste? Zato što antikomunistička nesvest hoće da izjednači ono što je bitno različito.

Jesu partizani postupali brutalno prema folksdojčerima, i jeste bilo nemalog broja nevinih žrtava, ali njihove seni nećemo posvetiti sve dotle dok ih pridružujemo onima koji su ubijali i radovali se ubijanju drugih! Blajburg i Jasenovac, Kragujevac i Gakovo nikada neće biti isto.

„Samo smo radili svoj posao“, kaže u predstavi jedna stara Nemica. Često, međutim, ima situacija u kojima biti pitomi građanin koji radi svoj posao, ni mrava ne zgazivši, upravo znači podržavati zločin!