Uspon podaništva i etika amoralnosti

među kojima ima puno i dece i staraca, na koje je pala sumnja da su simpatizeri partizanskog, pobedničkog i pobedonosnog, istinski antifašističkog, borbenog pokreta otpora, a prečesto ni ta sumnja nije bila potrebna da bi četnici Dražini ljudima presudili preko i nepopravljivo, jer je toj inaktivnoj gospodi – koja, dok čeka dolazak saveznika, kojima je okrenula leđa, a uzda se u njihov antikomunistički animozitet prema prokomunističkom Narodnooslobodilačkom pokretu Jugoslavije, i sarađuje s nemačkim nacistima i italijanskim fašistima – bilo dovoljno ukoliko srbijanski, bosanski, crnogorski i hrvatski seljaci i seljanke koje pretvara u svoje sluge, dužne da im prigotove obroke i priušte smeštaj, nisu dovoljno ljubazni i uslužni – sve suprotno onome što su činili Titovi partizani, streljajući izgladnele i promrzle svoje borce zbog ukradene tegle meda, pletenog šala ili kašike kajmaka.

 Već sam ovaj sudski proces za rehabilitaciju Draže Mihailovića, čiji je četnički sastav pre deset godina – voljom tada vodećih političara takozvane demokratske provenijencije, oličene u Demokratskoj stranci (koju je više i od štedre finansijske koruptivnosti, razjeo ovaj ideološki koruptivni i nedemokratski kratkovidi pogled u prošlost i budućnost) – izjednačen sa partizanskim pokretom, sraman je po sebi, jer izražava volju naše političke elite i našeg vajnog javnog mnjenja da se, nasuprot javnosti koja je danas u marginalizovanoj manjini, ono što je pravedno viđeno kao zloglasno, juristički proglasi vrlinom.

To se zove biti slep kod očiju. Ali, jedno je biti slep kod očiju, a nešto još gore – želeti to slepilo i inaugurisati ga kao javno dobro i osnovu istorijskog obrazovanja budućih generacija, pod jedinstvenom kapom Ministarstva pravde, Ministarstva prosvete i Ministarstva kulture i informisanja. Ukoliko dokazani kvisling Mihailović, komandant trupa koje su stotine hiljada nevinih i slobodoljubivih ljudi zavile u crno, bude proglašen nevinim, biće to poenta našeg dvadesetpetogodišnjeg preokretanja svih nekad izborenih vrednosti u totalitet amoralnosti! No, u toj amoralnosti ima sistema, i on se zove etika amoralnosti.

Nedićevski, ljotićevski, mihailovićevski kolaboracionizam, među kojima postoje formalne, ali suštinski nebitne razlike, vaspostavlja se ovde i sada kao nacionalna vrednost najvišeg ranga. Generacije koje budu vaspitavane na ovom hvaljenju kukavičluka i kolaboracije, biće ne samo dobri podanici svakoj autoritarnoj vlasti, nego i svakoj okupacionoj sili, bez obzira da li je ona vojne ili finansijske prirode. Eto šta je dalekosežni cilj rehabilitacije jednog kvislinga od strane takozvanih patriota – čist antipatriotizam!

Sada ćemo obratiti pažnju na nekoliko najčešćih, javno ustoličenih neistina u vezi sa četničkim pokretom.

U periodu od šest meseci, od maja 1941. godine, Draža Mihailović, tada pukovnik Vojske Kraljevine Jugoslavije, ne priznajući okupaciju, vođa je antiokupatorskog pokreta, koji se, zajedno sa Titovim partizanima, bori protiv vojnika Trećeg rajha, da već u novembru mesecu isposluje pakt o nenapadanju sa istim tim okupatorom, a da za svoje glavne neprijatelje proglasi komuniste i partizane. Dakle, četnički je pokret kratkotrajno antiokupatorski nastrojen, ali nije i antifašistički, kao što to jeste partizanski pokret. Za to mu nedostaju ideje i programi.

Četnički program koji su napisali Stevan Moljević i Dragiša Vasić, glavni ideolozi, ultranacionalistički je, i teži ostvarenju etnički čiste srpske teritorije u Srbiji, većinskom delu Bosne i Hercegovine i dobrom delu Hrvatske. To je, naime, preteča šovinističkog programa, za čije su se ostvarenje svojski zalagali tokom ratova devedesetih godina i sadašnji premijer Vučić i sadašnji predsednik države, Nikolić. Mihailovićev četnički pokret je samo nominalno jugoslovenski, a realno – ekstremno nacionalistički.

Uz pseudoantifašizam i pseudojugoslovenstvo, još jedna opasna zabluda služi kao gnusna racionalizacija Mihailovićeve kolaboracije – tumačenje proglasa okupacionih, nacističkih trupa o odmazdi: 100 streljanih Srba za jednog ubijenog nemačkog vojnika. Ovaj je proglas, tvrdi se, pokolebalo nežnu četničku dušu Mihailovićevu, te on odustaje od borbe protiv okupatora i nevoljno pristaje na dogovore s njim. A o čemu se zapravo radi?

Zločinačka mera zlodejnog okupatora razmatra se ovde i sada kao da je doneta na skupštini nekog demokratskog veća. Pristati na nju, međutim, znači priznati joj valjanost (sic!).

Pod okupacijom postoje samo dve mogućnosti ophođenja, a na to se danas sistemski zaboravlja: može se ili boriti protiv okupatora, ili s njim sarađivati. Treće mogućnosti nema. To je zakon isključenja trećeg. Logički i moralni zakon.