Hladni Južni Vetar (2)

Terminski sa njim se podudarila poslednja 10. epizoda, serijski nastavak filma „Južni Vetar“. Piplmetri su eksplodirali, zabeleživši 2.169.000 gledalaca. Sve to kao moguć i logičan, izvanredni šer rejting ekstenzije, takođe rekordne bioskopske posete milion gledalaca koji su film Južni Vetar pozicionirali na treće mesto svih vremena iza Tesne Kože i Zone Zamfirove…

Ali ako je Južni Vetar film možda zaista najbolje domaće ostvarenje poslednje decenije, beogradski i generacijski klasik našeg vremena na način kao što je „Nacionalna klasa“ to bila na prelazu 70 – 80′ godina prošlog veka, Južni Vetar serija, nije čak ni najbolji sadržaj u trenutnoj programskoj šemi.

Pretposlednja potom i finalna epizoda stereotipnog epiloga, činili su se kao hladan šamar poput severnog vetra, proizvodeći utisak „hajdžekovane“ priče – Miloše namigni ako su te oteli.

Ono što je bio zavodljivi triger uspostavljene filmske strukture i dramaturškog okvira, karakterizacija likova uvezanih odličnom režijom Miloša Avramovića i vanserijskom glumom, van dotadašnjeg klišea Miloša Bikovića, u seriji se perpetuira u stereotipe i karikiranje. Steroid narativ zaslađen citatima i uzorima.

Pored toga, kontekstualno konkurenciju Južnom vetru nisu činili paralelne serije „Ubice mog oca – IV“, „Tajkun“ ili „Novine S03“ koliko jeste hendikep paralelnog premijernog prikazivanja Netflix serije „Narkos“, takođe na prvom programu RTS. U hronologiji i podneblju epistolarne priče o mogućem našem „Pablo Eskobaru“ – Darku Šariću ili krvavog Škaljarsko – Kavačkog rata gde je realan život snažniji od fikcije brutalnosti scenarija serije Gomora, Južni Vetar 2 u kojoj Srbin na kraju pobedi zle Bugare i Crnogorce izgleda kao vic.

Happy end je povratnički pad glavnog junaka? Fudbalskim žargonom rečeno takav redosled radnje je telefoniran gledaocima naivnim pokušajem da izgradi novi život mimo očekivanog, a Bugari i Crnogorci služili kao scenografija svojevrsnog Povratak otpisanih 2.0 rimejka gde su naši (da li) good guys na kraju balade pobili loše momke…

Tako je nažalost ovaj scenosled poslužio egocentričnosti glavnog glumca – producenta Miloša Bikovića, sadržanog u filmskog citatu „Maraš rekao ne može!!!“ jednako poput filma „Balkanska međa“ u njegovoj legitimnoj nameri da sopstvenom karijerom u nacionalnom auditorijumu izađe iz narativa epohe „Monteovideo – Samac u braku – Šešir profesora Koste Vujića“.

Čini se da je ruski deo Bikovićeve filmografije producentski bolji portfolio, iako je Miloš – glumac i ovoj seriji baš kao i u istoimenom filmu, kontinuirano ostao na nivou vrlodobar – odličan.

Mimo regionalne balkanske raspodele uloga, uloga države je minimizovana i mistifikovana kao atavizam nekadašnje Državne bezbednosti Staneta Dolanca, Radmila Bogdanovića, Jovice Stanišića i Radeta Markovića, da (li) oni još uvek ovde vode glavnu reč.

U senci Berčekovog ostvarenja, stoje jedan dobar policajac – naprasno ubijen kao neperspektivan lik i jedan loš policajac dodatno markiran, a ne senzibilisan svojim LGBT opredeljenjem.

Reakcije društvenih mreža koje su u dobroj meri činile push logistiku filma i serije, na gay poljubac Miloša Timotijevića, prepoznali su (kako će to ispravno primetiti reditelj Stevan Filipović) teenage „IDJ VIDEO“ strukturu publike, koja po gejming principu choose your fighter birala pogrešnog idola.

Filipović polemiše da je trep podžanr filma dijalektički konfrontiran toj neonski naglašenoj 1244 hrišćansko – pravoslavnoj amblematici. Možda pomalo i reputaciono suspektan kako za nacionalni servis, tako i omen est nomen – društvo za proizvodnju i distribuciju kinematografskih dela „Režim“ sa ograničenom odgovornošću.

Not great not terrible Miloš Avramović producent je sin Zorana Avramovića višedecenijskog ideologa nekada iz SRS potom SNS, društveno političkog radnika iz drugog plana, profesora marksizma u Prvoj Beogradskoj gimnaziji – kao eks kolega Borisa Tadića tadašnjeg nastavnika psihologije.

Takva blagonaklona predispozicija može da Beograd na vodi pretvori u filmske kulise, ali priča o tragovima novca, koruptivne veza države, real estate, tranzit i trgovina narkoticima u seriji ostaju u trećem planu. Naspram karikaturalne upečatljive ilustrativnosti likova poput Baće – koliko ćeš mi roditi Srpčića, glumca i drugog koproducenta Miodraga Radonjića.

Da ne budemo nepravedni, seriji Južni Vetar se tehnički u zanatskom smislu ne može prigovoriti. Ona ne pati od kompleksa većine serija aktuelne domaće hiperprodukcije, glumačke neuverljivosti. Tet a tet Biković i Radonjić, Diklić i Berček igraju za svaku čast.

Jovana Stoiljković iako je njen lik najviše kompromitovan je trenutno naša najznačajnija glumica. Problem predstavlja što Bandović koji je glumačka nasledna sinteza Pavla Vuisića i Petra Božovića, upada u rediteljski kliše negativca (kao da je preživeo atentat iz Ubica mog oca), baš kao i Srećković – Kubura dobar ali zadatom ulogom, restl iz Balkanske međe.

Prijatno otkrovenje je mladi crnogorski glumac Aleksandar Gavranić, nepodeljeno razočarenje Miki Manojlović. Možda je vreme za autorefleksiju njegovog žiriranja Sterijinim pozorjem kada nisu dodeljene nagrade, podsećanje na biografije Voje Mirića i Đorđa Jelisića koji su znali kad je pravo vreme…

Nije najjasnije zašto priča u seriji i dalje gravitirala oko inicijalnog klastera auto mafije kada je to troje glumaca (otac, supruga, sin) izašlo iz projekta, zamenjeni novim kastingom. Dragan Bjelogrlić kao Car nosio je sobom izvesnu etiku koja je u seriji poništena. Kao „Tajkun“ – Vladan Simonović na vrhuncu životne karijere, doista je nedostižan za ovu epizodu Careve alternacije.

Pomalo je nezahvalno i pretenciozno biti advokat ideologije serije paralelom filmske triologije „Kum“. Iako krimogen socijalni milje, filmofilima privržen . Čini se da je recentna serija „Besa“ izbegavala takvu klopku, kroz meandar paralelnog albanskog storyline-a, simpatijama bez identifikacije.

Videćemo tek kako će izgledati nagovešteni nastavak Južnog vetra kroz klinč sa albanskim narko kartelom, sad kad su Bugarska i Crna Gora eliminisani u četvrt i polufinalu. U rezimeu i sumarumu, povrh preostalog domaćeg kvinteta savremenog triler akcionog serijskog žanra (Ubice, Pet, Državni službenik, Grupa, Tajkun) osnovni problem Južnog vetra 2 je banalizacija radnje u metamorfozi glavnog junaka u antiheroja. Uprkos solidnoj set lokacijskoj scenografiji i odličnom soundtracku.

Bez backgrounda u priči poput ministarstava sile i države nalik hrvatskom serijalu „Novine“, Južni Vetar 2 je tek zavodljiv ali nedovoljno hrabar spin off o Petru Marašu. Sva patologija naspram pucačine, našeg srpskog mizancena, sublimirana je alegoriji moždanog udara njegovog oca Lazara (Bogdan Diklić) kao metafora opšte nemoći.

Južni vetar 2 je prelazno agregatno stanje iz Flojda ili Urketa iz Monce u Gasttozza i Baku Preseta, visokobudžetno on demand podilaženje You tube publikumu i parametrima. Nažalost neće biti novi tom, edicija obavezne lektire kao filmski prequel – prve četiri epizode.