„Krivo srastanje“ u Beogradu

„Reč je o fotografijama realizovanih jezikom popularne kulture kao oblikom otpora dominantnim kulturološkim modelima a čiji se zametci prate s razvojem takozvane omladinske kulture kasnih 70ih i ranih 80ih godina“, navodi se na sajtu Muzeja suvremene umetnosti u Zagrebu.

Ovde takođe stoji da „izložba tematizuje fenomen fotografije koja je u tom razdoblju odigrala važnu ulogu, poput „poletovske fotografije“ što je u svojim danima slave prekoračivala zadane granice reportažne ili dokumentarne fotografije da bi naposletku, postavši lokalni fenomen, mnogi autori i njihovi opusi postali deo dominante odnosno muzealizirane umetničke prakse”

“Kustoskinja izložbe Leila Topić piše kako je, razmišljajući o fotografijama Posavca i Vesovića gotovo nesvesno, za izložbeni naziv odabrala pesmu Azre Krivo srastanje s istoimenog albuma iz 1984.

Na naslovnici albuma, koju potpisuje zagrebački dizajnerski tandem Greiner & Kropilak, prikazana je crno bela fotografija radnika pri izlasku iz fabrike, vizuelno bliska motivima s Posavčevih fotografija.

Promišljajući o pojmu krivog srastanja, Leila Topić zapaža da su radnici nestali s povlašćenih mesta u medijskoj reprezentaciji upravo kao i fotoreporteri, odnosno fotoreportaže. Stoga, kako kaže, namera Krivog srastanja nije predstaviti još jedan projekt koji veliča retromanijsku fantaziju o novotalasnoj slavi osamdesetih godina u Jugoslaviji ili Zagrebu, nego postaviti pitanja kako danas čitati ove fotografije i šta one govore današnjoj publici

Većina izloženih fotografija datira iz razdoblja zrelog socijalizma, objavljena je ili je nastala za reprodukovanje u Poletu ili Studentskom listu, najpropulzivnijim predstavnicima omladinske štampe koji je, sve do kraja osamdesetih godina kada je naprasno nestao, bio inovativno, neretko i subverzivno stecište različitih vidova studentskih pokreta, životnih stilova, seksualnosti, studentske i radničke svakodnevice ili levičarske kritike sistema.

Reč je o uglavnom reportažnim, urbanim fotografijama kojima su Posavec i Vesović upražnjavali Bressonov pojam odlučujućeg trenutka.

O autorima

Ivan Posavec (1951) diplomirao je režiju na Akademiji za kazalište, film i televiziju u Zagrebu, a 1984. magistrirao fotografiju kod prof. Dragoljuba Kažića na Akademiji primenjenih umetnosti u Beogradu. Njegov opus smatra se, uz Tošu Dabca, najzaokruženijim i najcelovitijim fotografskim opusom novije hrvatske fotografije. S kolegom Mijom Vesovićem 1979. osniva grupu Meko okidanje/MO. Celu svoju uspešnu karijeru izgradio je u novinama, od kultnog omladinskog Poleta, do Starta, Svijeta, Globusa ili Jutarnjeg lista. Radovi mu se nalaze u kolekciji Muzeja suvremene umjetnosti, Muzeja za umjetnost i obrt u Zagrebu, Muzeja moderne i suvremene umjetnosti u Rijeci. Živi i aktivno izlaže u Zagrebu.

Milisav Mijo Vesović (1953) počinje da se bavi fotografijom u Fotoklubu Zagreb, a studije režije završava 1981. godine na zagrebačkoj Akademiji za kazalište, film i televiziju. Godine 1976. počinje da radi u Studentskom listu, sledeće godine postaje urednik fotografije kada započinje i sa radom u Poletu – omladinskim novinama u kojima je stvorena estetika „nove novinske fotografije“ (V. Gudac). Uz Polet i Studentski list svoje fotografije objavljivao je u časopisima Start, Svijet, Danas, Quorum, Pitanja, Vjesnik i dr. Radio je i kao fotograf na filmovima: Šefica Cvek u raljama života (r. Rajko Grlić, 1984.), San o ruži (r. Zoran Tadić, 1986.), Obećana zemlja (Veljko Bulajić, 1986.) i Manifesto (r. Dušan Makavejev, 1988.). Izlagao je na velikom broju samostalnih i grupnih izložbi u Hrvatskoj i inostranstvu, njegove
fotografije se nalaze u zbirci Muzeja suvremene umjetnosti u Zagrebu.