Foto Vukica MikačaDejan Mijač je u pozorištu bio perfekcionista koji je istovremeno uspevao da pronađe svoj rediteljski put do stručne publike ali i do takozvanog običnog gledaoca – kaže za Danas Ksenija Radulović profesorka Fakulteta dramskih umetnosti dodajući da se o njemu neretko pogrešno govorilo kao o reditelju tradicionalnog profila, dok u osnovi njegove predstave sadrže izvesnu ,,pritajenu“ modernost.
– Onu koja nikad nije bila nametljiva i napadna, još manje površna. Taj otpor prema svemu površnom ne samo u pozorištu, nego u svetu uopšte, mislim da je jedna od ključnih karakteristika njegove autorske i privatne ličnosti – ističe Ksenija Radulović.
Prema njenim rečima ta ,,pritajena“ modernost vidljiva je i u njegovom pristupu Steriji, koji se u stilsko-značenjskom smislu uklapa u evropske vrhunce režije dramske klasike u drugoj polovini 20. veka.
– Premijera Pokondirene tikve (1973) – koja je promenila interpretativnu paradigmu čitavog Sterijinog opusa – bila je oko deset dana pre premijere Marivoove Rasparave u režiji Patrisa Šeroa, predstave koja je to isto postigla u području tumačenja ovog francuskog klasika. – objašnjava Radulović.
Ona skreće pažnju da je poseban bio i Mijačev rad sa glumcima.
– Kada je reč o Mijačevoj saradnji s glumcima, jedna temeljna analiza verovatno bi pokazala da je to bio prekretnički trenutak u profesionalnim biografijama nekih od naših vodećih glumaca, kojima je i otvarao nove horizonte u umetničkom radu. Kao profesor režije na FDU, u rad sa studentima unosio je visoke standarde kojih se držao i u režiji. Ako su cifre uopšte bitne, kada je FDU početkom prošle godine predložio Mijača za članstvo u SANU, prilikom pripreme materijala izbrojali smo da je dobitnik 75 nagrada (od toga osam Sterijinih: sedam za režiju i Sterijine nagradu za naročite zasluge), a umetnički saradnici u njegovim predstavama dobili su preko 200 nagrada – zaključuje Ksenija Radulović.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, ali i na X nalogu. Pretplatite se na PDF izdanje lista Danas.
