Nekada „Slikar prljavih nogu“, a danas otac baroka

Rođen je 1571. godine u lombardijskom gradu Karavađo, čiji naziv preuzima kao svoj nadimak. Često je boravio u Milanu gde je njegov otac imao radionicu, ali 1576. godine Milano pogođa kuga, te se Mikelanđelo vraća u svoje rodno mesto. Prema nekim svedočenjima njegova porodica strada kao žrtva kuge od koje su umrli njegov otac, ujak, baba, deda, a neki pominju čak i majku.

Svoju karijeru započinje u Rimu kao šegrt kod lombardskog slikara Simonea Peterzana, a nakon završetka prakse odlazi kod Đuzepea Cezarija koji mu nudi posao u slikarskoj radionici. Zajedno sa Cezarijem naslikao je svoju prvu sliku „Sveti Mateja i anđeo“ za kapelu Kontareli u crkvi sv. Luja Francuskog. Slika je bila osporavana zbog čega je zamenjena drugom verzijom „Pozivanje sv. Mateja“.

Karavađo je bio poznat po burnom privatnom životu koji je bio u suprotnosti za umetničkim. Slobodno vreme je provodio po kafanama, a ostao je upamćen kao predvodnik ulične bande i vođenju uličnih borbi.

Osuđen je na smrt, prema naređenju pape Pavla V, jer je u tuči usmrtio mladog aristokratu, te je zbog toga bio primoran da pobegne iz Rima. Na Malti, gde je u jednom periodu boravio, proglašen je vitezom, ali je ubrzo zbog svog temperamenta izbačen iz Malteškog reda, a nedugo zatim napušta ostrvo.

U narednom periodu spavao je naoružan, pod uverenjem da mu svi žele zlo, što se odrazilo na njegovo psihičko zdravlje. Nakon skoro četiri godine dobija dozvolu da se vrati u Rim, ali tom prilikom biva privremeno zatvoren, jer su ga španski stražari pomešali sa drugom osobom. Da stvar bude još gora, brod sa kojim je trebao da otplovi je otišao bez njega.

Karavađove slike su bile neprihvatljive za vreme u kojem je živeo, jer se u slikama držao realnosti, ma koliko ona bila loša. Slikao je neugledne figure, slikane bez doterivanja prema ljudima iz naroda.

Na slikama svetaca isticao je njihovo siromaštvo kroz pocepanu odeću i prljavštinu na stopalima, zbog čega su mu neprijatelji dali nadimak „Slikar prljavih nogu“.

Njegove najpoznatije slike su: „Pozivanje sv. Mateje“, „Korpa sa voćem“, „David sa Golijatovom glavom“ i „Lautista“.
Slika „Bolesni mladi Bakho“ je njegov autoportret koji je naslikan uz pomoć ogledala.

Francuski kritičar Andre Bern Džofrej govorio je o Mikelanđelovom uticaju na istoriju umetnosti i tom prilikom je rekao da sa njegovim delima počinje ono što se zove moderno slikarstvo.

Tačan uzrok njegove smrti ostao je nerazjašnjen. Neki istoričari tvrde da je preminuo od posledica atentata, koji su izvršili pripadnici Malteškog reda, dok drugi kažu da je preminuo 18. jula 1610. godine na plaži, nakon što je jurio brod koji je propustio.