Neuhvatljivi Bruno, Kanjoš, Edip…

Šarmantni i lucidni Bruno u predstavi „Don Krsto“ (koprodukcija Grada teatra i JDP iz 2007) i Kanjoš u „Kanjošu Macedonoviću“ (koprodukcija sa NP iz Beograda iz 2011) Vide Ognjenović, vitez od Ripafrate u „Krčmarici Mirandolini“ (koprodukcija sa HNK „Ivan Pl. Zajc“ iz Rijeke iz 2012) u režiji Juga Radivojevića, našao se pred mikrofonom svog kolege Branka Cvejića, koji je autor ovih razgovora sa glumcima.

Bruno, taj neuhvatljivi junak koji mu je doneo brojne nagrade, za Igora Đorđevića bio je uzbudljiv, kako je izjavio, pre svega zbog jezika:

– U predstavi „Don Krsto“ prvi put sam se susreo sa dijalektom i sa melodijom tog paštrovićevskog jezika, koji je za mene postao potpuno fascinantan. Toliko je zahvalan za scensku igru i razigravanje da mi je postao inspiracija, i maksimalno sam ga iskoristio za lik Bruna. Kanjoš Macedonović potpuno je savršen – on je jedan od retkih likova koje sam mogao samo da pratim, nisam morao ništa da ga nadgrađujem. Meni se čini da je Kanjoš naših dana i svog naroda verovatno Novak Đoković, jer smo mi takvi: pošaljemo jednog u svet koji je najbolji od nas, i onda te njegove osobine pripisujemo svima nama.

Đorđević se podsetio i Sofoklove tragedije „Car Edip“, takođe u režiji Vide Ognjenović, u kojoj igra naslovnu ulogu, a ova produkcija NP iz Beograda bila je prebačena u naše vreme, i inspirisana teškim trenutkom, atentatom na premijera Zorana Đinđića.

– Meni je sve to, naravno, bilo vrlo teško, ali i glumački uzbudljivo. Jer, Edip, što naravno nije originalno u antičkom tekstu, shvata da je njegovo najbliže okruženje kovalo zaveru protiv njega i zbog toga sebi izbode oči kao kaznu što nije video što se događa.

Pored stihova „Začas učinit od dva srca jedno“ iz predstave „Don Krsto“, koje je govorio na početku razgovora, Đorđević se od budvanske publike oprostio monologom iz „Kanjoša“.

Pod andrićevskim naslovom „Nešto od ljudske istine“, 28. Grad teatar otvorio je upravo „Kanjoš Macedonović“, a prve festivalske večeri protiču u znaku naših umetnika. Pored pozorišnog, i pre svega uzbudljivog emotivnog događaja koji je publici priredila predstava „Aleksandra Zec“ Olivera Frljića, produkcija HKD Teatra Rijeka, na sceni Grada teatra bila je i „Uspavanka za Vuka Ničijeg“ Ksenije Popović, u režiji Đurđe Tešić, prošlogodišnja koprodukcija takođe sa NP iz Beograda.

„Predstave“ Branka Cvejića

Prave male „predstave“ na ovogodišnjem festivalu priređuje glumac Branko Cvejić, koji je autor novog segmenta u Dramskom programu Grada teatra „Razgovor s glumcem“. Kroz svoju šarmantno-duhovito-originalnu vizuru pred prepunim gledalištem predstavio je „pozorišne slučajeve“ svojih kolega Vojislava Voje Brajovića, Predraga Pece Ejdusa (poznatog i kao „Peca Čelik“, zbog životnih situacija iz kojih je izašao kao pobednik, iliti „Pece Oktopoda“, zbog broja uloga koje je u jednom trenutku istovremeno igrao u Beogradu, Novom Sadu i Podgorici). Ovi uzbudljivi mali „vremeplovi“ oživeli su 60-e i 70-e godine XX veka, kada su ovi prostori imali mnogo više od duha, kulture i slobode zapadne civilizacije, i kada je Beograd, kako su istakli, zaista bio svet.

Pozorište u Gradu teatru

Sledećih nekoliko večeri pred publiku Grada teatra stiže opera „Seviljski berberin“, u režiji Ivana Klemenca, produkcija Srpskog narodnog pozorišta iz Novog Sada, predstave „Sluga dvaju gospodara“, u režiji Borisa Liješevića, festivalska koprodukcija sa SNP iz Novog Sada i NP „Toša Jovanović“ iz Zrenjanina iz 2012, i „Mali mi je ovaj grob“. Za ovu koprodukciju Bitef teatra, Hartefakta, Kamernog teatra 55 iz Sarajeva i Ulyses teatra sa Briona, po drami Biljane Srbljanović, u režiji Dina Mustafića, koja je na programu 5. jula već se traži karta više. Veče kasnije, Biljana Srbljanović biće gost književnog programa Trg pjesnika.