Odlazak najznačajnijeg crnogorskog dramatičara: Preminuo Ljubomir Đurković, buntovnik i javni intelektualac koji nikada nije ćutao

Đurković je rođen 13. novembra 1952. godine na Cetinju, gde je završio osnovnu školu i gimnaziju, a diplomirao je na Odsjeku za komparativnu književnost i teatrologiju na Filozofskom fakultetu Univerziteta u Sarajevu.

Objavio je drame “Pisac porodične istorije”, “Peti čin”, “Petronije ili metuzalemi uživaju vječito proljeće”, “Tobelija”, “Otpad”, “Presvlačenje”, “Kasandra, klišeji”, “Tiresijina laž” i “Medeja”, koje su izvođene u pozorištima, na televiziji i radiju, a Đurković je bio i dramaturg Crnogorskog narodnog pozorišta u Podgorici.

Brojne njegovi tekstovi doživeli su i izvođenja i u pozorištima u Turskoj, Bugarskoj, Makedoniji, Srbiji, Hrvatskoj, Sloveniji, Francuskoj i Engleskoj, a knjige drama štampane su kao posebna izdanja u Turskoj, Makedoniji i Sloveniji.

Đurković će ostati upamćen i kao izuzetan pesnik, objavio je knjige poezije “Polifemov plač” (1982), “Poslovi i dani” (1988), “Ipak, nešto se pomjera” (2008) i “Vseeno, nekaj se spreminja”, sabrane pjesme na slovenačkom (2012), osim na slovenački, pesme su mu prevođene i na makedonski, rumunski, poljski i italijanski jezik, a bio je i vrstan prevodilac. Prevodio je poeziju i prozu s engleskoga i holandskoga jezika.

Po mnogo čemu će se pamtiti autentičan Đurkovićev trag – kao urednik emisija iz kulture na TV Titograd napravio je nezaboravan intervju s Borislavom Pekićem, koji je ušao je u istoriju ove kuće.

Ono po čemu će svakako ostati nezaboravan u crnogorskoj javnosti jeste njegovo buntovništvo, o kojem je jednom prilikom čak pisao Jovan Ćirilov povodom njihovih druženja na Bitefu i u vreme prvih godina Festivala jugoslovenskog alternativnog teatra u Podgorici, kasnije FIAT- a, čiji je Đurković bio jedan od utemeljivača.

Đurković je bio ona vrsta nezavisnih javnih intelektualaca koji nikada nisu ćutali, i koje je bilo nemoguće „ućutkati“, pa ni onda kada je 2015. primio najviše državno priznanje, Trinaestojulsku nagradu za dramsku trilogiju „Grci“.

U sećanju onih koji su ga bliže poznavali i koji su imali privilegiju da ih Ljubo „usvoji“, ostaće njegova beskrajna lucidnost, strast, iskreno prijateljstvo, prezir prema palanačkom duhu, crnohumorna duhovitost i čestitost s kojom je išao kroz život i u najtežim godinama političkih turbulencija u Crnoj Gori i u regionu.