Oko veka u Boburu

Ambicija pariskog Centra Pompidu, u čijoj jednoj od galerija može da se pogleda postavka posvećena ovom umetniku (do 9. juna), jeste da ovom retrospektivom prikaže bogatstvo i raznolikost fotografovih početaka, česte preorijentacije i različite momente u razvoju, odnosno, da pokaže kako ne postoji samo jedno već više lica ovog maga fotografije.

Fotografisati za Kartije-Bresona znaci „postaviti u istu ravan glavu, oko i srce“. Od kraja 1920. godine do osvita 21. veka njegova genijalnost za kompoziciju, inteligencija u datoj situaciji i spretnost da odabere pravi momenat, rezime su za „odlučujući trenutak“ jedne fotografije. To govori o njegovom odnosu i onome šta zapravo traži od fotografije.

Prvi deo izložbe (besprekorno uređene hronološki) govori o periodu od 1926. do 1935. godine, simpatijama za nadrealistički pokret, prvim i velikim putovanjima širom Evrope, Meksika i SAD. Drugi period počinje od 1936, po povratku iz SAD i završava se 1946. i ponovnim odlaskom u Njujork gde se politički angažuje, radi u komunističkim novinama i bavi se antifašističkim delovanjem. Najzad, treći period počinje sa osnivanjem agencije Magnum (1947) i završava se početkom sedamdesetih, u trenutku kad prestaje da radi reportažu.

Nadrealista, komunista, budista… snimao je krunisanje DŽordža VI, družio se sa nadrealistima, živeo maj l68, preko Španskog, Drugog svetskog i Hladnog rata, Gandijeve sahrane i revolucije u Kini, perioda dekolonizacije… video je svašta, ali je lepo znao da se distancira od događaja, interesujući se za svakodnevni život a ne političke događaje. Mudrost ili nešto drugo… „Nikada nisam stavio svoj posao u službu jedne ideje. Grozim se slike sa tezama“, govorio je Breson. Njegova najpoznatije dela, iako prisutna, nisu na izložbi u prvom planu. Osvetljen je više njegov rad na velikim pitanjima društva druge polovine 20. veka, interes za slikarstvo i crtež. Izložba je eleganta, dokumentovana (350 fotografija, crteži, arhiva), scenografski savršena i bez strasti.