Opojni rituali, spiritualna žeđ

No Borders Orchestra (NBO) nastupio je u beogradskom tehno klubu Dragstor pod upravom Premila Petrovića, u okviru programa 53. Bitef festivala, sa ekskluzivnim koncertnim repertoarom što je u sebe uključivao nedvosmislene klasike – Arva Perta i Samjuela Barbera, ali i kompozicije specijalno pisane za ovaj, veoma osoben po svemu, „B Matine“ projekat.

Dela autentičnih novih kompozitora mlađe srednje generacije, sa celokupnog prostora nekadašnje SFRJ -među kojima su Draško Adžić iz Beograda, Drinor Zimberi iz Prištine, Davor Branimir Vince iz Zagreba, Darija Andovska iz Skopja i Danijel Žontar iz Sarajeva – apsolutno su pokorila prostor koji nam je do sada bio dobro znan po nekim naoko sasvim drugačijim zvucima. Prepuni Dragstor ovog puta njihao se i izražavao zadovoljstvo po diktatu – klasike. Klasike?! Mislite da se šalimo? Ali, ipak ne.

Jer, stvarno, šta bina prvi pogled reč ‘matine’ mogla uopšte da znači tipičnom žitelju noćnog kluba, tom stvorenju tamnog dela dana, laserskih snopova i zaglušujuće muzike uključene na najjače? Dok čitavo biće ovog našeg večernjeg hodočasnika žudi za uznemirenjem frenetičnog ritma i prepuštanjem plimi stotina i hiljada sebi sličnih, sa kojima se prisno mimoilazi u prenaseljenim prostorima jedne savremene verzije diskoteke, dotle se dan čini samo kao nasilni prekid beskrajne zabave i tek labavi oslonac bez ikakve naknadne draži za ono dugo putovanje kući.

Osim ako se čitavi vikendi ne spoje u blještavi niz razdraganih i srećnih noći – kao što se to po klupskim legendama dešava u berlinskom Berghajnu – iz kojih se jednom ipak izlazi napolje u ponedeljničko jutro, na dugi oporavak tokom radne sedmice, sve do one sledeće sesije samooslobođenja.

Upravo taj duh potpune oslobođenosti od stega bilo kakve profesionalne i lične, emotivne prisile, probija napolje iz ekstremno atraktivnih ostvarenja petoro pomenutih kompozitora. Ako su Pert (sa upečatljivom solo pojavom violiniste Stanka Madića) i Barber ovde stameni oslonci NBO programa, delujući poput kakvih naučnofantastičnih stubova čistog zvuka bez vremenskog porekla i isteka trajanja, dotle Adžić, Zimberi, Vince, Andovska i Žontar plešu svojim kreacijama okolo ovih gorostasa uvek modernog dejstva, predočavajući nam pak svoj prebogat unutrašnji svet pripadnika ljudske rase i stvaraoca.

Draško Adžić sa svojim mazno izvijenim linijama preko plemenskog ritma, što se poigrava u sebi uzbudljivim svetlostima i senkama ‘nightclubbinga’ i kakvog domorodačkog obreda istovremeno;veoma daroviti Drinor Zimberi u svojim neprekidnim intenzivnim pomicanjima duž zadivljujuće proizvedenih odjeka što implodiraju unutar ove nepredvidljive muzičke struje; Davor Branimir Vince i Darija Andovska sa svojim raskošnim zvučnim dimenzijama, te fascinantno inkorporiranim detaljima, koji se razležu moćno usred scenskog prizora nalik kakvom svetilištu, sa oltarom purpurnog sjaja iza; konačno, Danijel Žontar energičan, osmeljujući slušaoce na konkretan pokret, sugestivan i oduševljavajući. Šta više reći. Bili su ovo opojni rituali i zadovoljena spiritualna žeđ novog milenijuma.

NBO ih je majstorski doneo, bez trunke ustručavanja pred klupskim prostorom koji, pomislili bismo, baš uopšte ne mari za klasiku. I, znate šta, stvarno nam se dopalo.