Pisac, u ulozi reditelja, izabrao glumicu zbog njene „hladnoće“

Francuski romanopisac Filip Klodel prikazao je svoj rediteljski prvenac – „Volela sam te tako dugo…“ na Berlinalu, koje se završava 17. februara, nakon desetodnevnog programa koji porazumeva veliki broj filmova i trgovinu. Ostvarenje „Volela sam te tako dugo…“ nteresantano je i zbog činjenice da je glavna glumica, Engleskinja Kristin Skot Tomas, poznata po svojim sporednim rolama, kao što je bila ona u „Engleskom pacijentu“. Priča se bavi bivšom zatvorenicom koja je iza rešetaka provela 15 godina zbog ubistva, koja pokušava da se vrati u normalan život. Posle projekcije, Koldel je rekao novinarima da je delom izabrao svoju glavnu glumicu i zbog njene „ledene“ reputacije. „Ona je glumica koja nije često viđena u Francuskoj, uglavnom je bila u sporednim ulogama, ali u isto vreme me je privuklo to što je rezervisana i ima određenu dozu hladnoće. Mislio sam da bi bilo interesantno videti kako će to raditi u okviru uloge žene koja je zaključana unutar sebe, nakon što napusti zatvor“, rekao je Klodel.

Madona je dobar reditelj koliko i dobra glumica

Iako su se kritičari naoštrili da saseku Madonin rediteljski debi oličen u filmu „Filth and Wisdom“, na kraju su je neki „potapšali po leđima“ zbog napora uloženog u rad na ostvarenju, koje je najavljivano kao „londonska komedija“. Među zbirnim ocenama može se izdvojiti ona da je Madona „dobar reditelj koliko je i dobra glumica“. S obzirom da je ona dobila dobre ocene samo za svoj glumački debi u „Očajnički čekajući Suzanu“, vidi se da ni to nije toliko laskava ocena. Ipak, gotovo svi nemački kritičari su se potrudili da pronađu po neku pohvalu za film – „dobar humor, mada slabo napisan“, „na kraju iznenađujuća količnina dobre volje“, „dopadljivi likovi vam izmame osmeh“ i „nije dobar film ali je dobro iznenađenje“. Britanski listovi su imali podeljene ocene – od onih koji su pokušali da pronađu pokoju lepu reč do onih (Gardian) koji su jednostavno ocenili da je Madona bila loša glumica, kao što je i sada loš reditelj.

Tomasova igra sa francuskom zvezdom Elsom Zilberštajn, koja glumi traumatizovanu mlađu sestru – koja bivšu zatvorenicu vodi kući i pomaže joj da obnovi veze u buržoaskim krugovima. Po mišljenju mnogih, Zilberštajnova je zamalo „ukrala“ film zahvaljujući odličnom prikazivanju svog lika, čije emocije prosto ključaju ispod kože. Klodel je pokazao da njegovo, „piščevo oko“ lako zapaža detalje i ironiju što to mu omogućava da se dobro pokaže u novom medijumu. Topao aplauz na kraju projekcije, najbolji je dokaz da je svoj prvenac odlično uradio. Reditelj je istakao da je veliku pomoć imao od Else Zilberštajn, koja mu je dugogodišnja prijateljica, dok je sa Tomasovom bilo problema. „Nisam se uvek slagao sa njenim sugestijama za film“, dodao je reditelj koji se, još kao student, okušao sa kratkim filmovima,. mada su oni, kako sam priznaje, bili „veoma loši“. „Volala sam te tako dugo…“, jedan je od tri francuska predstavnika u trci za Zlatnog medveda.
Projekcija filma „Srce vatre“, koji govori i Avet – devetogodišnjoj devojčici koja postaje dete-vojnik u Etiopiji početkom 80-ih godina, premijerno je prikazan na Berlinalu u takmičarskoj kategoriji, uz ocenu da je to pravi primer novog žanra – „ubačene kinematografije“, kada reditelji sa zapada odu u udaljene regione da bi, koristeći lokalne glumce, snimali film na jeziku samih glumaca. Ovaj termin prvo se pojavio u novinarskoj praksi, kod izveštača koji su pokrivali ratne zone. U svetu kinematografije termin opisuje filmove koji daju „glas“ kulturi koja nema tradiciju pravljenja filmova. Među ostalim primerima „ubačene kinematografije“ iz Berlina, ove godine su to i „Sinovi lava“, niskobudžetna priča o pakistanskom selu gde se prave puške, koju je snimio australijski reditelj Bendžamin Gilmor, posle osam meseci koje je proveo sa meštanima. Tu je i „Munyurangabo“ koje je snimio Njujorčanin Li Ajzak Čang u Ruandi, uz pomoć tamošnjih studenata.