Drugog dana pozorišnog festivala u Mladenovcu „Teatar u jednom dejstvu – Ekstremi“, pred prepunom salom Centra za kulturu, publici su se poklonili glumci predstave „Pošto pašteta“ Ateljea 212. Mlada spisateljica Tanja Šljivar je za dramsko stvaralaštvo ovenčana nagradama Slobodan Selenić, Borislav Mihajlović Mihiz, a ova drama ušla je u selekciju 120 najboljih evropskih drama u protekle dve godine i publikaciju evropske tatarske mreže.
Groteska u režiji Snežane Trišić, priča je iz bosanske kasabe gde lokalni mesar, očekujući povratak svoje velike ljubavi, manekenke koja je doživela svetsku slavu, gradi budistički hram. Ne prezajući od iskrenog, hrabrog i neretko bizarnog, stilski realizam na sceni grade, tumačeći po nekoliko uloga Katarina Žutić, Aleksandra Janković, Miloš Samolov, Nataša Tapušković, Vladislav Mihajlović, Nikola Jovanović, Jakov Jevtović.
Maestralan u ulozi Mesara, profesor, ambasador dobre volje, podanik pozorišta, stanovnik sveta, Zijah Sokolović za Danas govori o utiscima gostovanja u Mladenovcu i motivima rada na predstavi.
U vreme koketerije sa važnošću glumačkog poziva, šta Vas je uopšte opredelilo da prihvatite ulogu u drami tada 21-godišnje autorke Tanje Šljivar?
– Tema preispitivanja života Stojana, kroz monološku formu u kojoj se pojavljuju slike njegovog rođenja i odrastanja, a koje direktno utiču na njega „kao stoku“, mi se učinila vrlo bliska. Mit koji svakodnevno dobijamo kao infuziju, umorno istorijsko vaspitanje koje žvaćemo kroz medije, i na kraju sugestija da je naš mozak za nas neistražen, a da smo srce potrošili ponavljajući prošlost. To me je opredjelilo!
Hrana, ta mitska i faktička asocijacija na preživljavanje, ovde je dvojako ilustrovana. Šta zbog ove predstave i njene poruke ne treba više da progutamo?
– Igrajući tekst Tanje Šljivar i režiju Snežane Trišić, mi spoznajemo da moramo svaki naš zalogaj svakodnevice sažvakati i u malim zalogajima gutati, jer ćemo se ugušiti od gutanja prepravljene prošlosti, betonirane provincijalnosti i neupotrebljive gluposti mentaliteta. Ako nismo puni loja ( jer nismo svi mesari), onda smo puni smeća (a nismo svi smetlari). Mi smo onda samo ostatak čovječanstva, koji, „pa da se ne baci“, nek se napravi Pašteta. Pošto pašteta?!
Ideja o gradnji hrama junaka kojeg tumačite je ideja o cilju, pomalo izgubljenom na putu ka slobodi. Odbranili ste ga kao junaka, a u kojoj tački ste ga i sami shvatali kao antijunaka?
– Hram je, za svakog od nas, pa i za Stojana, katarza. Hram je put ka oslobađanju od svega što je u čovjeku, a što ga guši i koči. Stojan je antijunak, koji iako zapada u sve zamke globalne histerije, od religije do politike, ali i dalje, „jer bolje nije ni zaslužio“, i uporno gradi svoj hram! Tu je antijunak! Jer tek kad ga izgradi, može da sazna ko je on, Stojan. „Ja ću se opet roditi, tamo negdje, tako je zapisano“, kaže on, Stojan.
Podvlačite da Vam je žao što se predstava nije našla u selekciji Sterijinog pozorja? Zašto?
– Ako je Sterijino pozorje Vrijeme i Prostor gdje se promoviše Radnja, a glavna Radnja je novi tekst, onda je ovaj novi tekst, u obliku predstave, takva kakva jeste, trebao biti u selekciji Sterijinog pozorja.
Da li je na festivalu u Mladenovcu predstava naišla na očekivan prijem i šta nosite sa ovog gostovanja?
– Kada umjetnost, ponekad, ispadne iz okvira grada, zatrovanog dosadnim interesima i prepoznatljivim klanovskim preokupacijama, onda se dogodi iskrena naivnost i ogromna želja da nam i umjetnost može biti dio našeg „izgubljenog hrama“. To se dogodilo u Mladenovcu. A iz njega nosim aplauze na otvorenoj sceni, koje nismo tako često dobili u gradu.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, ali i na X nalogu. Pretplatite se na PDF izdanje lista Danas.
