Preminuo pesnik Alek Vukadinović

Alek Vukadinović rođen je 13. septembra 1938. godine u selu Milanovac kod Peći, u tadašnjoj Kraljevini Jugoslaviji. Detinjstvo je proveo u Andrijevici, a deo života u Peći, pre nego što se 1959. godine preselio u Beograd, gde je živeo do kraja života.

Vukadinović je bio predsednik Beogradske sekcije pisaca Udruženja književnika Srbije od 1982. do 1984. godine. Pored poezije, bavio se i lirskom prozom, esejistikom i književnom kritikom. Bio je urednik časopisa Udruženja književnika Srbije i saradnik Trećeg programa Radio Beograda, gde je komentarisao kulturne i umetničke pojave od 1972. do 1979. godine, piše RTS.

Njegov pesnički opus obuhvata zbirke kao što su „Prvi delirijum“ (1965), „Kuća i gost“ (1969), „Tragom plena i komentari“ (1973), „Daleki ukućani“ (1979), „Ukršteni znaci“ (1988), „Ruža jezika“ (1992), „Tamni tam i bele basme“ (1995), „Božji geometar“ (1999), „Pesnički atelje“ (2005) i „Pesnički atelje 2“ (2017), „U vatri se Bog odmara“ (2018), „Pesme ljubavi i tuge“ (2022), „Gora-kamen gora“ (2024).

Pesme koje je napisao Alek Vukadinović prevođene su na više jezika i zastupljene u brojnim antologijama srpske poezije.

Za svoj rad, Alek Vukadinović je dobio mnoga priznanja, među kojima su Nagrada „Milan Rakić“ (1981), Disova nagrada (1992), Nagrada „Branko Miljković“ (1992), Zmajeva nagrada (1996), Nagrada „Desanka Maksimović“ (2006) i Nagrada „Meša Selimović“ (2019) kao i Nagrada Grada Beograda (2018) za zbirku pesama U vatri se bog odmara.

Njegova poezija odlikuje se dubokom vezom sa jezikom i tradicijom, često istražujući arhetipske motive i melodije srpskog jezika. Kritičari su ga često upoređivali sa Momčilom Nastasijevićem, ističući sličnosti u njihovom pristupu jeziku i poeziji.