Preminuo glumac Gojko Šantić

Šantić je rođen 23. juna 1946. godine u Mostaru, a diplomirao je glumu na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju 1967. u klasi Mate Miloševića.

Pripadao je takozvanoj generaciji „Bojanovih beba“, zajedno sa glumcima koji su primljeni tih godina: Milan Gutović, Tanasije Uzunović, Josif Tatić, Ivan Bekjarev, Branko Cvejić, Svetlana Bojković, Đurđija Cvetić, Slobodan Đurić, Dušan Đurić, Vojislav Brajović, Mirjana Vukojčić, Cvijeta Mesić.

U matičnoj kući ostvario je više od trideset uloga među kojima se izdvajaju one u predstavama „Koriolan“ (Koriolan, 1970), „Otelo“ (Otelo, 1977), „Ja, Rade Tomov“ (Njegoš, 1979), „Tri sestre“ (Prozorov, 1981), „Zli dusi“ (Nikolaj Stavrogin, 1984), „Seobe“ (Vuk Isakovič, 1986), „Valjevska bolnica“ (Apis, 1989), „Vesele žene Vinzorske“ (Falstaf, 1993), „Putujuće pozorište Šopalović“ (Drobac, 1985) za koju je dobio Oktobarsku nagradu grada Beograda.

Poslednja uloga odigrana u Jugoslovenskom dramskom pozorištu bila je Gajev u Čehovljevom „Višnjiku“ 2000. godine, za koju je nagrađen Statuetom „Milivoje Živanović“ na Glumačkim svečanostima u Požarevcu iste godine.

Gostovao je i na drugim pozorišnim scenama – Beogradskog dramskog pozorišta, Ateljea 212, Crnogorskog narodnog pozorišta, Narodnog pozorišta u Beogradu, Narodnog pozorišta u Nišu i drugim.

Igrao je na filmu i televiziji, a najznačajniju filmsku ulogu, Doroteja, ostvario je u istoimenom filmu iz 1981. godine.

Gojko Šantić je dobitnik brojnih nagrada među kojima su Oktobarska nagrada, Vukova nagrada i četiri Godišnje nagrade Jugoslovenskog dramskog pozorišta.

Datum i mesto sahrane biće naknadno objavljeni.