Razočarao oca na radost publike: Jubilej 100 godina od rođenja glumca Ljubomira Ljube Kovačevića

U četvrtak, od 20 sati u čast Čika Ljube, kako su ga njegove kolege i Kragujevčani zvali biće odigrana predstava „Bašta sljezove boje” po prozi Branka Ćopića u režiji Marka Misirače.

Sutradan, u 18 sati u holu Knjaževsko-srpskog teatra je svečano otvaranje izložbe fotografija, a potom, pola sata kasnije i razgovor sa gostima, glumcima koji su delili sceni, radili i sarađivali sa Ljubom Kovačevićem: Goricom Popović, Radetom Marjanovićem, Vladankom Pavlović, Vladanom Živkovićem i Aleksandrom Milojevićem.

Moderator razgovora je Nenad Glišić, a postavka fotografija „Ljuba” biće otvorena do 12. oktobra 10.2024. godine.

Ljubomir Kovačević, za prijatelje, kolege, zemljake, komšije jednostavno i prepoznatljivo „naš Ljuba” rođen je podno Blizonjskog visa, nadomak Brankovine i Valjeva pre 100 godina. Iz rodnog kraja poneo je čist i pravilan govor, ljubav prema zemlji, prema čoveku.

Odrastao kao jedinac uz oca patrijarhalnog seljaka, napušta studije ekonomije i na veliko razočaranje oca, odlazi u glumačke vode.

Glumac i direktor prvog profesionalnog pozorišta osnovanog u Valjevu, nakon godinu dana, angažman dobija u „pravom pozorištu” u Sremskoj Mitrovici, 1952. godine, gde dobija prve značajnije uloge. Na poziv upravnika pozorišta u Kragujevcu, Ljubiše Ružića, dolazi 1954. godine u novu sredinu, novi grad koji je imao izuzetan glumački ansambl, dobre reditelje i publiku.

Od prve uloge (Šipušić, Vučjak Miroslav Krleža, reditelj Milenko Maričić) do zadnje (Jegor Buličov, Maksim Gorki) tokom duge tridesetogodišnje karijere brusio se njegov glumački talenat oličen u brojnim likovima i predstavama.

Zbog svog senzibiliteta, izuzetne sugestivnosti, snage da savlada najteže, najkompleksnije uloge, decenijama je bio nosilac dramskog repertoara najstarijeg pozorišta u Srba.

Igrao je sa podjednakim uspehom u predstavama po tekstovima Šekspira, Strindberga, Gorkog, Gogolja, kao i domaćih pisaca Krleže, Ćopića, Sremca, Nušića… Bio je Magbet, Edip, Mitke, Vožd, Kantor.

Kao jedan od glumaca kragujevačkog Teatra sa najviše nagrada, dobitnik brojnih diploma i povelja, vrednovan od strane žirija i publike, na Susretima pozorišta Srbije sedam puta je dobijao prve nagrade, a, od Udruženja dramskih umetnika Srbije nagrađivan za uloge profesora Mamloka (Mamlok, 1962) i Tetereva (Malograđani,1970).

Prvi je Kragujevčanin dobitnik Statuete „Joakim Vujić” za izuzetan doprinos razvoju pozorišne umetnosti Srbije.

Diplomu zaslužnog građanina grada Kragujevca dobija 1966. godine.

Odlazi u penziju 1984. godine. Neobično za glumca, posebno za uspešnog, oprostio se od pozorišta i predstava. Na „privremenom radu”, kako je umeo da kaže, u Kragujevcu, ostaje do kraja života (2000. godine). Poreklom Valjevac, do kraja je „delio svoje vreme” između ova dva grada.

Po sopstvenom priznanju, bio je srećan čovek. Radio je posao koji voli i u njemu bio uspešan, a iznad svega bio srećan zbog svoje porodice, dece i unuka koje je obožavao.

Više vesti iz ovog grada čitajte na posebnom linku.

Još vesti iz ovog grada

Važan i neizostavan dokument jugoslovenske popularne kulture: Monografija grupe „Smak”

Petar Mošić predstavlja samostalnu izložbu – „Spavači“

Priča o ugnjetavanoj ženi jedna od najgledanijih u istoriji italijanske kinematografije: Film „Uvek postoji sutra” u kragujevačkom SKC-u

„Od betona do kanona” i „Neispričana priča”: Dani Milutina Milankovića u Istorijskom arhivu Šumadije