Dobro došli na Napoleon veče: Gledao sam Hoakina Finiksa kao drugačijeg francuskog vojskovođu

Napoleon je čuvena istorijska figura kako francuske tako i istorije sveta. Veliki vojskovođa i vladar, čije se bitke i dalje proučavaju kako u istorijskim tako i vojnim školama. Pored strategije, u psihologiji se godinama, pre jačih udaraca političke korektnosti, proučavao Napoleonov kompleks, koji se objašnjavao kao agresivno ponašanje niskih ljudi, nezadovoljnih svojim fizičkim izgledom.

Posmatrajući vizuju reditelja Ridlija Skota, deluje da je njega upravo kompleks velikog vojskovođe najviše zanimao, više nego uspesi na bojnom polju, samo što je rešio da Hoakin Finiks, u naslovnoj ulozi ne bude upadljivo nizak, već je svoje unutrašnje probleme crpio iz svoje prošlosti, staleža, odnosa sa majkom, i kao glavno, odnosa sa ženom Žozefinom.

U filmu koji teče poprilično regularnim tokom za ove istorijske epove, pratimo uspon i pad velikog Napoleona, od prvih borbenih i strateških dostignuća, osvajanja cele Evrope, saplitanja na Rusiju i rusku zima, poraz na Vaterluu i konačan odlazak, odnosno proganjanje na ostrvo Sveta Jelena gde umire. Međutim, sve ovo ispričano je prilog za glavno jelo ovog filma, a to je odnos Napoleona i Žozefine.

U njihovom odnosu se razija kako ljubav, tako i posesivnost, pokornost, uzavrele strasti, ali i politika i neverstvo, i to možda i previše za prosečnog fana istorijskih epova i spektakala koji će poleteti da pogledaju ovaj film. Dok Napoleon putuje svetom u svojim borbama, Žozefina ga na početku vara, ali posle čeka sa željom da mu rodi dete. Kad nisu odvojeni, onda su isprepletani u svojim psiho – seksualnim razgovorima i odnosima, koje smo više navikli da gledamo u francuskom zapričanim dramama o ljubavnim vezama, a ne u pričama o francuskim vojskovođama.

Reditelj Ridli Skot je u devetoj deceniji života, ali je i pre toga je odavao utisak kao kakav Logan Roj iz serije „Succession“, gde sve oko sebe tera u tri lepe. Sad je na napade da film nije istorisjki tačan odgovorio sa „otkud vi znate, jel ste bili tamo“. Ipak ono što je podiglo mnogo obrva je scena u kojoj naređuje da se iz topova puca u piramide u Egiptu, nešto što se jednostavno nije desilo, kao i da su se Napoleon i vojvoda Velington sreli nakon pobede Engleza kod Vaterlua.

Sa druge strane istoričari nemaju podatak da li je Napoleon bio toliko loš u krevetu, kako ga Skot, i Finiks prikazuju, ali to valjda ide u kontekst te druge strane njegovog lika koji su hteli više da nam prbliže. Hoakin Finiks se rešio, kako on sam, i kako mu je već scenario omogućavao, da ne glumi klasičnu istorijsku ličmnost.

Njegov Napoelon je više na tragu onih uloga koje nam je već ponudio u prethodnih nekoliko godina, koje su mu i donele velike nagrade (Joker, You Were Never Really Here). Zbog, ipak nedovoljno, razvijene priče glavnog junaka sa majkom, mnoge internet šaljivdžije su nazvale film „Beau(naparta) Is Afraid“, po uzoru na bizarni film Ari Astera iz ove godine.

Ipak, glavna zvezda ovog filma je Vanesa Kirbi koja pleni pojavom od samog početka do kraja, i koliko šarmira glavnog junaka kao Žozefina, takav ustisak ostavlja na gledaoca.

Problem se javlja što film ostavlja utisak da je Skot snimao paralelno dva filma, i da nijedan nije do kraja razvio i završio. Sa jedne strane imamo istorijski ep i borbe, koje iako deluju apsolutmo besprekorno snimljene, na kraju više predstavljaju vežbanje autora koji je hteo da pokaže da je i dalje među najboljima (Bitka kod Asterlica je definicija moći Ridlija Skota koji režira velike scene borbe). Za samu priču mogli samo i da pročitamo na ekranu rezultat bitke i broj poginulih, što nam je i prikazao na samom kraju.

Sa druge strane autora je više zanimao odnos sa ženom, koji je svakako bolje deo filma, ali ga je opet sa druge strane gušila priča o politici i ratovanju. Konačan rezultat je priča koja će privući mnoge, ali i teško sve zadovoljiti, jer grupacije ljudi koje vole ratne spektakle i ljubavne intimne drame se teško sreću kao deo istog podskupa.