Roman potreban istoriji

Recenziju za ovaj roman naslovljenu kao „Roman potreban istoriji“ potpisao je dr. Miodrag D. Ignjatović a izdavač Udruženje književnika „Umetnički horizont“ iz Kragujevca je nominovalo Pajovićev roman za ovogodišnju NIN-ovu nagradu za književnost.

Iako se, iz prvog, površnog čitanja naslova može ,pogrešno, zaključiti da se ovaj roman napisan u četrnaest poglavlja bavi tim brojem individualnih ličnosti, reč je, ipak, o delu koje je autor , u celini, posvetio opisu prvih trideset godina posle okončanja II svetskog rata.

Zato dr.Ignjatović u svojoj recenziji, pored ostalog, kaže: „autor koristi opštepripadajuću istorijsku građu ,u ovom slučaju gotovo postupkom istoričara koji sve što kaže želi i da dokaže.“

Složenu temu, opis jedne epohe, autor, iako  početnik u književnosti,  uspešno realizuje koristeći se ne malim iskustvom u novinarstvu siticanom u Francuskoji i Srbiji , gradeći imaginarni svet glavnih junaka ,pristiglih u Pariz , „grad svetlosti“,  sa raznih kontinenata i  strana sveta , (do)vođeni različitim , ličnim,  motivima ali sa sličnim snovima, da mogućnosti koje ,u tim prvim posleratnim decenijama sveopšteg prosperiteta ,pruža taj čudesni, čarobni i zavodljivi grad, iskoriste  kako za lečenje svakolikih, ličnih ,  rana tako i kao pravo mesto za neki svoj novi  novi početak.

Početak novih života koji, velikim delom, ma kako to na izgled bilo paradoksalno, sadrži i teženje za povratak, imaginarnog i  realnog izgubljenog u njihovim životima.

Draganu Pajoviću je lično poznat taj osećaj jer je  krajem šezdesetih, kao trinaestogodišnjak, „odveden u Pariz“ iz Kraljeva, kako on to voli, danas, da kaže. Tamo je nastavio započeto školovanje sve do polaska na fakultet, kada se , kako, opet,on to kaže „zbog sukoba sa jednim od roditelja,uzrokovanih različitim pogledima na život i svet,vratio za Beograd gde, početkom osamdesetih  upisuje književnost na Filološkom fakultetu u Beogradu. No, iako Beograd tada poprima obrise kosmopolitskog grada ,pre sveg kroz različite vidove muzičkog i drugog ,umetničkog,stvaralaštva on ,tada ne biva dovoljno snažan magnet da Pajović ne poželi da se vrati u Pariz . Po povratku, počinje studije na Sorboni ali i kreće vodama privatnog biznisa u različitim oblastima.

Od 1988 godine ,počinje da se bavi novinarstvom ,najpre kao dopisnih tadašnjeg studentskog časopisa „Pogledi“ koji je izlazio u Kragujevcu a potom i na radiju „Solidarnost“ u okviru koga je radio emisiju „Koridor“ (Srpski radio čas). U tom svojstvu i tih godina koje su predhodlike početcima višestranačja u ondašnjoj Jugoslaviji sreo je ,  i razgovarao sa gotovo svim značajnimj umetnicima koji su , tada živeli u Parizu, kao što su to slikari Veličković, Đurić ,Omčikus ,književnici ,Vidosav Stevanović i Milovan Mića Danojlić. U njegovoj emisiji bili su ,kako nam kaže, gotovo svi ondašnji opozicioni prvaci iz Srbije, osim Zorana Đinđića.

Dragan, tako, već tri decenije živi na relaciji Pariz –Kraljevo a, zdanjih godina, počeo je da gradi kuću u selu nadomak Ivanjice u kojoj će, provoditi sve više vremena pišući,jer njegov književni prvenac je tek  početa trilogije koju  namerava napisati.