Svetla! Zvuk!! Akcija!!!

Šezdeset miliona dolara vredan šou je pažnju bezmalo pune Arene okupirao već uvodnim taktovima „In the Flesh“, tokom kojih je Voters prvo visoko podignutim rukama pozdravio beogradsku publiku, a onda se – nakon „LIGHTS! ROLL THE SOUND EFFECTS! ACTION!!!“ – pridružio muzičarima između delova nedovršenog zida, izbegavajući usput „hice“ iz replike „štuke“ koja se iznenada obrušila na binu. Izvođenje „The Thin Ice“ obeležio je slajd šou na ogromnom kružnom platnu iza leđa muzičara, koji je doneo fotografije antiratnih aktivista i vojnika poginulih u raznim sukobima, počevši od Votersovog oca stradalog u Italiji 1944. Prigušeno crveno svetlo i projektovani dečji likovi propratili su „Another Brick in the Wall (Part 1)“, dok se tokom „The Happiest Days of Our Lives“ na bini pojavila i ogromna lutka čuvenog Schoolmastera, najavljujući početak „Brick (Part 2)“ koji je publika dočekala ovacijama. Verovatno najpoznatiju numeru The Wall albuma pratio je početak gradnje nedovršenog dela zida, a čuveni deo „We don’t need no education, We don’t need no thought control“ otpevala su deca iz beogradskog Prihvatilišta, koja su imala i priliku da se sa Votersom druže neposredno pre početka koncerta.

Vizuelno impresivno bilo je i izvođenje pesme „Mother“. Dok je Voters sa akustičnom gitarom stajao na prednjem delu bine, na delovima zida iza njega projektovan je snimak izvođenja iste pesme na originalnoj The Wall turneji 1980. a tokom stihova „Mother should I trust the government?“ na zidu se pojavilo „No Fucking Way!“ ispisano velikim crvenim slovima. Političke poruke poslala je i „Goodbye Blue Sky“, čiji su virtuelni bombarderi umesto bombi ispuštali krstove, polumesece i Davidove zvezde, kao i simbole velikih svetskih kompanija (Mercedes, Mekdonalds). Postepeno dovršavanje zida je publici sužavalo pogled na Votersa i muzičare, ali su zato projekcije na kartonskim ciglama bile veoma sugestivne. „Goodbye Cruel World“ je Voters otpevao držeći mikrofon u ruci i vireći kroz jedini preostali otvor na zidu, koji je sa poslednjim taktovima pesme konačno dovršen.

Nakon pauze usledilo je izvođenje pesama sa druge ploče, tokom kojeg je bend uglavnom bio iza zida i publici nevidljiv, s tim što je gitariste Kilminstera i Smita tokom nekih pesama („Is There Anybody Out There?“) bilo moguće videti nakon pomeranja par „cigala“. „Nobody Home“ je Voters izveo sedeći u improvizovanoj sobi koja se pojavila nakon otvaranja dela zida, a „Comfortably Numb“ je obeležilo pojavljivanje gitariste na vrhu konstrukcije, koji je time oponašao Dejvida Gilmura i njegovo izvođenje pesme na originalnoj turneji. „The Show Must Go On“ je bend izveo stojeći ispred zida dok je ogroman balon u obliku prasice lebdeo iznad glava publike, dok je „Run Like Hell“ dočekan opštim ovacijama. Očekivano, pred izvođenje „Outside the Wall“ zid je porušen, a bend i Voters su završnu pesmu izveli na akustičnim instrumentima, okončavajući time sjajan koncert koji je ispunio sva očekivanja raspoložene beogradske publike.