Svetozar Cvetković: Dečak fantastičnih glumačkih mogućnosti rodio se kada je nad Beogradom duvao Jugo

U njegovom slučaju nema boljeg obrazloženja za jednu nagradu, te smo dr Basari zahvalni i mi, gledaoci i ljubitelji filma čiji je domete u domaćim – nekada onim jugoslovenskim, a potom i srpskim – okvirima Cvetković učinio zvezdanim.

Priznanje na Festivalu glumačkih ostvarenja – izvođačima glumačkih radova utoliko dragocenije jer dolazi od esnafa samog – za Svetozara Cvetkovića ima i nostalgičnu dimenziju jer je na istom tom festivalu nagradu dobio i kao debitant – daleke 1980, godine kada je i diplomirao glumu na Fakultetu dramskih umetnosti, za film „Hajduk“. Visok i vitak, duge plave kose i blagih plavih očiju, produhovljenog izraza lica već tada je nagovestio da će njegova upečatljiva pojava obeležiti sedmu umetnost.

Da nije bilo samo do izgleda svedoči raspon njegovih uloga (na primer, uloga nemilosrdnog urednika tabloida u seriji „Žigosani u reketu“ u novije vreme, ili, najnovija u pozorištu, u predstavi „Nestajanje,“ uloga profesora seksualnog predatora i zlostavljača dece) i još više to kojih je sve reditelja baš on bio izbor. Dovoljno je pomenuti samo crnotalasovce – Cvetković je bio glumac jednog Žike Pavlovića („Zadah tela“, „Na putu za Katangu“, „Država mrtvih“) i Makavejeva („Gorila se kupa u podne“), te Miše Radivojevića u njegovoj trilogiji – „Buđenje iz mrtvih“, „Odbačen“, „Kako su me ukrali Nemci“. Za potrebe nastajanja ovih Radivojevićevih izrazito autorskih i art filmova, Cvetković se oprobao i kao producent osnovavši producentku kuću Testament Films.

Njegova sugestivna pojava obeležila je i Paskaljevićevo „Vreme čuda“ u kome tumači ulogu Mladića ne progovorivši nijednu jedinu reč, kao i, opet Radivojevićev, „Ni na nebu, ni na zemlji“, a u Šotrinom „Boju na Kosovu“ ne može se zamisliti drugi Milan Toplica. Sa druge strane, dokaz njegovih „fantastičnih glumačkih mogućnosti“ su uloge istorijskih ličnosti u potpunoj suprotnosti sa njegovom pojavom i izrazom poput Vojislava Koštunice u seriji „Porodica“ ili Nikole Pašića u „Vremenu smrti“.

Glumac je to koji je odmah po diplomiranju postao član tada legendarnog Ateljea 212, da bi krajem devedesetih i početkom dvehiljaditih bio upravnik ovog teatra punih 12 godina, a od njega su tu funkciju duže obavljali samo isto tako legendarni Mira Trailović i Muci Draškić.

Rođen je 20. juna 1958. kad je „nad Beogradom duvao jugo“, kao i jedan od najčuvenijih beogradskih dečaka – Vlada Divljan, sa kojim je od detinjstva bio najbolji prijatelj. Bio je u braku sa glumicom Jelenom Đokić. Ima troje dece.