U ogledalu čula

Njihova pijanistička autostrada, pak, odvodi ih i mnogo dalje od zvučnog Orijenta domovine, prelazeći mora i gore imaginacije i zavirivši doslovce u svaki tonski zakutak ovog sveta, sa strpljenjem, posvećenjem, radosnim otkrovenjem. I sve to u duplika(r)tu, naravno. Čast da otvore ovosezonsko izdanje ciklusa „Kolarac – Tvoj svet muzike“ Centra za muziku Kolarčeve zadužbine u Velikoj dvorani, Onderove su kao klavirski duo iskoristile za jedno kompleksno prvo predstavljanje beogradskoj publici, koje je u sebe uključivalo pravo autorsko mnoštvo, kao i ambiciozno poigravanje umetničkim senzibilitetima. Tako smo se i sami angažovali iz svojih slušalačkih sedišta, da učestvujemo u jednoj potrazi za ženskim bićem muzike, otkrivajući ga u delima Rahmanjinova, Bramsa, Lista, Fazila Saja, Čika Korija, zbilja briljantnih Stravinskog i Pabla Ciglera, te finalnog Pjacole. Težak zadatak, ali nakon svega nagrađen posve novim kvalitetom muzičkog doživljaja.

Već sam početak sa Sergejom Rahmanjinovom i njegovom Svitom br. 1, definiše jedno senzualno komuniciranje sestara Onder i njihovih klavira u pravom kakvom ogledalu čula. Toliko punoće korespondirajućih treperenja između dva instrumenta na sceni, impresionistički ljeskavog, toliko podignutih talasa markantnih odseva strasti, a da se zadrži otmenost u nošenju sa ovako izazovnom zvučnom materijom – iziskuje navikavanje i podešavanje vašeg sluha na sasvim novi perceptivni uvid. Izbor „Mađarskih igara“ Johanesa Bramsa, podiže zato odmah potom koncertno raspoloženje jednim oduševljenim tumačenjem ovako začikavajuće folklorne znatiželje, da bi vas naredni List apsolutno zakovao u mestu svojom genijalnom zvučnom vizijom u Mađarskoj rapsodiji br. 2, toliko vibrantnom u jednoj sestrinskoj interpretaciji, gotovo sa samih oboda ugarske prapostojbine. Drugi deo koncerta Ferzen i Ferhan Onder, upravljen je ka modernom klavirskom izrazu Fazila Saja i Čika Korije, te čitanju plesa kakav je tango u verziji Stravinskog, Ciglera i, naravno, Pjacole. Atmosfera namah postaje relaksiranija, erotičnost inspiracije izabranih kompozitora upravo pršti sa scene, a umetnice prikazuju jednu dimenziju svojih ličnosti koja je spremna za eksperiment, neuobičajen tretman klavira, zapaljivost temperamenta i potpuno emotivno prepuštanje klavirskom zanatu, što u „Libertango“ Astora Pjacole uzdiže se najzad do prave erupcije na pozornici i u publici. Čuli smo dakle pravoverni dvostruki pijanizam, obogaćen međutim etničkim začinima i osvešćen sadašnjicom u sasvim plemenitoj zvučnoj meri.