U Viminacijumu pronađen olovni sarkofag sa ostacima trogodišnjeg deteta

„Ovaj vid sahranjivanja nije preterano čest, pa je tako tokom višedecenijskih iskopavanja Viminacijuma otkriveno manje od 30 primeraka olovnih sarkofaga. Smatra se da su se u sarkofazima od olova sahranjivali ljudi poreklom iz istočnih provincija rimske države (Palestine i Izraela), koji su seleći se ovaj običaj preneli i u druge delove Carstva“, kaže dr Miomir Korać, direktor Arheološkog instituta i rukovodilac naučnog projekta Viminacijum.

On dodaje da novootkriveni primerci iz Viminacijuma predstavljaju dragocen doprinos.

„Pogotovo kada se ima u vidu da su dva neopljačkana, i da da je njihov skeletni materijal izuzetno pogodan za detaljnije analize i multidisciplinarna istraživanja“, ističe Korać.

Prvo je, kako kaže, otkriven olovni sarkofag sa ostacima trogodišnjeg deteta, što je vanserijski nalaz budući da je bio neopljačkan.

„Nakon podizanja poklopca, ustanovljeno je da je ova devojčica sahranjena sa neuobičajeno raskošnim grobnim inventarom. Neuobičajeno jer stanovnici Rimske imperije nisu imali običaj da se razbacuju zlatom tako što će ga polagati u grobove. Smatrali su da to rade „prosti ljudi i varvari.“ Sem u jednom slučaju, a to je prilikom gubitka kćeri koja nije doživela da se uda, te je deo miraza polagan uz nju. Možda je upravo to i ovde bio slučaj, budući da su u sarkofagu otkriveni medaljon od zlatnog lima, te naušnica i dva prstena od zlata“, kaže Korać.

On dodaje da je osim toga pronađen i višestruko ispresavijan srebrni lim, na kome se uočavaju urezi izvršeni oštrim predmetom. Radi se o profilaktičkoj lameli, na kojoj se nalazio magijski tekst, osmišljen da zaštiti nosioca.

„Pločice-lamele su gusto ispisane simbolima urezanim oštrim predmetom, a na interpretiranju njihovog značenja će sa sigurnošću uslediti mukotrpan rad i brižljivo iščitavanje. Postojanje ovakvih pločica poznato je još od vremena stare Grčke (V-IV v pne), i zadržale su se u upotrebi tokom celog perioda rimskog carstva, sve do IV v n. e. Na starogrčkom su se nazivale katedosmoi, a na latinskom defixiones. Radi se o mediju putem kojeg su se određene osobe obraćale natprirodnim silama ili radije božanstvima ili demonima sa različitim molbama. Najčešće su u pitanju različite kletve ili vradžbine vezivanja kakve su na primer i ljubavne čini“, zaključuje Korać.