Vizantijsko pojanje na listi nematerijalne baštine UNESKO

Tradicionalno u muzici Balkana i istočnog Mediterana, gde se nekada nalazilo Vizantijsko carstvo, vizantijsko pojanje se izvodi a kapela i monofono, kao pratnja liturgijskim tekstovima.

Pesma hrišćana iz Istočnog rimskog carstva je kodifikovana u osam tonaliteta.

To je muzika bez harmonične modulacije, fiksnog modaliteta, za razliku od trenutnog tonalnog sistema zapadne muzike koji se zasniva uglavnom na dva tonaliteta, duru i molu.

Kako je naveo UNESKO, različiti ritmovi se upotrebljavaju da bi se naglasili slogovi nekih reči u liturgiji.

Vizantijsko pojanje je rezvijemo nakon trećeg veka nove ere u Vizantiji, a vrhunac je doživelo izmedju 13. i 15. veka.

Zahvaljujući usmenom prenošenju i upotrebi u pravoslavnim crkvama, ta muzika je preživela pad Vizantije pod tursku vlast, i čak izvršila uticaj na istočnjačku narodnu muziku.

„Vizantijsko pojanje i narodna muzika u regionu su povratno uticale jedna na drugu, bilo da se radi o balkanskoj, jevrejskoj, arapskoj, jermenskoj ili sirijskoj muzici“, rekao je Konstantinos Sijakos, direktor škole vizantijske i tradicionalne muzike u Kalamati.

Neki eksperti smatraju da se u vizantijskom pojanju mogu naći elementi muzike antičke Grčke.