Braća mu poginula kao ustaški vojnici, otac spasavao Jevreje i partizane, a on je drug Čarlija Čaplina: Malo poznati detalji iz života Ćira Blaževića

Miroslav Blažević poznat je javnosti kao uspešan fudbalski stručnjak, retkog načina izražavanja i sposobnosti da uđe pod kožu medijima, izazivajući ili-ili reakcije publike, ali ni privatan život, ove srede, preminulog osvajača planetarne bronzane medalje sa selekcijom Hrvatske nije bio ništa manje sadržajan i uzbudljiv.

Još od trenutka kada je stigao na našu lepu i ludu planetu, jer je njegov otac Mato toliko slavio dolazak budućeg Ćira da je porođaj supruge Katarine prijavio dan posle, pa je u matičnim knjigama rođenih zaveden 10. a ne 9. februara, kada je stvarno te 1935. godine postao novi stanovnik Travnika.

Mali Miro ili Braco, kako su ga zvali ukućani, bio je osmo dete, ali samo su on i starije sestre Jela, Dragica i Jozefina preživeli detinsjtvo. Angela Malina i Ivica umrli su još kao bebe, dok su Anto i Josip poginuli pre punoletstva, tokom Drugog svetskog rata, kao članovi Crne legije iz sastava vojske Nezavisne države Hrvatske.

Blažević pamti i ubistvo ujaka, kog su likvidirali partizani, hapšenje majke i zamalo izbegnuto streljanje oca, kog je prijatelj u okolini Maribora, preko svojih veza, izvadio iz kolone za Blajburg, tvrdeći da je Blažević senior pomagao Jevrejima i partizanima za vreme krvavih ratnoih sukoba.

Mada više gladan nego sit i pod teškim bremenom porodičnog nasleđa, golobradi Blažević nije krenuo stranputicom već je mir i sreću našao u sportu. S tim da mu fudbal nije bio prvi izbor, iako je njegova majka, inače prilično obarzovana žena za to doba, dugo bila poverenica zagrebačkog Dinama za Travnik.

U anale jugoslovenskog sporta ušao je još sa 17 godina i to kao pobednik državnog takmičenja u skijaškom trčanju. Dečkić u flanelskoj košulji ostao je upamćen kao prvi skijaš izvan Slovenije, kom je te zime u Sarajevu, pošlo za rukom da savlada konkurenciju iz bivše jugoslovenske republike.

Potonji fudbaler Dinama nije ostavio značajnijeg igračkog traga u hrvatskom fudbalu, između ostalog i zato što mu je karijeru u zagrebačkom velikanu prekinulo dvogodišnje služenje vojnog roka u Čačku, ali zato su ga stariji stanovnici švajcarskog Vevea dobro upamtili.

Pre nego što se u istoimenom malom klubu latio trenerskog posla Blažević je čistio učionice u jednoj osnovnoj školi u Sionu i povremeno vozio kamion, jer u to vreme u tom delu sveta nije bilo izvodljivo živeti samo od igračke plate, a onda je ispisao slavne stranice dotadašnjeg niželigaša.

Mada trener početnik, za samo četiri godine doveo ga je od amatareskog ranga takmičenja do ondašnje Prve lige i ušao u srca ljudi iz mondenskog gradića na obali Ženevskog gradića. Toliko da je proglašen počasnim stanovnikom i dobio simbolične ključeve grada, koje su pre toga, između ostalih, držali jedan Fjodor Mihajlovič Dostojevski, Nikolaj Gogolj i Čarli Čaplin.

Poslednji među njima poželeo je čak da upozna neobičnog Balkanca. Tako se rodilo jedno lepo i neobično drugarstvo, iako čuveni komičar i kralj nemih filmova nije ništa znao o fudbalu. Maestrealni Englez je sa Hrvatom voleo pričati na razne teme, dodatno podstičući vedar duh čoveka koji će kasnije postati poznat po duhovitim izjavama.

Bliski prijatelj najvoljenijeg predsednika samostalne Hrvatske, Franje Tuđmana, jedan od kandidata za istu funkciju u vremenu posle smrti prvog čoveka Hrvatske demokratske zajednice (ispao u prvom krugu) i podrška Miloradu Pupovcu, najviđenijem predstavniku srpske manjine na evropskim parlamentatnim izborima, do kraja života ostao je ljubitelj i miljenik pozornice.

I vrcav sagovornik, po potrebi vulgaran i šarmantno vešt u proturanju netačnih informacija, samo da bi zabavio sebe i narod, kao kada je „prodao“ priču da je u Beogradu primio rusku vakcinu protiv korona virusa, od čega mu raste brada kao Draži (Mihajloviću) a kosa mu je kao u (Vladimira) Putina.

Pa je tako otac Barbare, Ketrin i Miroslava iz braka sa Zdenkom Blažević, do kraja o svemu govorio slikoviro i bez dlake na jeziku. Pa i o kanceru, s kojim se nesuđeni katolički sveštenik (uprkos majčinoj želji vratio se kući iz franjevačkog manastira „kada je u susretu sa prelepom časnom sestrom shvatio da je muškarac“) grčevito, hrabro i u više navrata borio.

Nije rešio u svoju korist tu neravnopravnu utakmicu, ali je svima poznati Miroslav Blažević ili jednostavno Ćiro, kako su ga prijatelji nazvali posle jedne lutkarske predstave (istim imenom zvala se lutka kojoj je glas dao trbuhozborac slične govorne mane), ostavio (ne)fudbalskih dela, anegdota i izjava za nečija tri života.