Svi smo čuli za grobare i delije, a čiji su navijači đavoli, meraklije, invalidi, ekstremi…

Desetak godina kasnije, navijački pokret u tadašnjoj SFR Jugoslaviji postaje važan faktor i sastavni deo tog sporta zbog čega se pokreće i specijalizovani magazin posvećen ultrasima “Ćao Tifo”. U trenutku raspada druge Jugoslavije u najvišem fudbalskom rangu takmičenja u zemlji, Prvoj saveznoj fudbalskoj ligi, svaki od 18. klubova mogao je da se pohvali da ga bodri organizovana navijačka grupa.

Nakon što je SFRJ prestala da postoji, Prva savezna fudbalska liga SR Jugoslavije, koju su činili klubovi iz Srbije i Crne Gore, time nije mogla da se podiči a to nije slučaj ni danas u Super ligi Srbije u kojoj se takmiče najbolji klubovi u našoj zemlji. Iz toga se jasno može videti u kojoj je meri, kada je reč o brojnosti i snazi navijačkih organizovanih grupa, prostor na kome se nalazimo izgubio nestankom druge Jugoslavije.

Od 16 klubova u Super ligi Srbije, organizovane navijače ima njih 11.

To su “delije” (Crvena zvezda) “grobari” (Partizan), “invalidi” (Voždovac), “firma” (Vojvodina), “srpski kojoti” (Mladost GAT), “marinci” (Spartak), “blue betyars” (TSC), “ekstremi” (Novi Pazar), “crveni đavoli” (Radnički Kragujevac), “meraklije” (Radnički Niš) i “jakuze”(Napredak).

Organizovanu navijačku grupu od superligašima ima i četvrti beogradski klub u društvu najboljih, Čukarički čiji tifozi se zovu “brđani”.

Reč je o jednoj od najmalobrojnijih grupa, osnovanoj još devedesetih, koja se na početku aktuelne sezone pojavljivala na istočnoj tribini stadiona na Banovom brdu ali ih već duže vreme nema na utakmicama pa je neizvesno da li grupa još uvek postoji ili samo trenutno ne dolazi na stadion.

Takođe, i Javor iz Ivanjice ali samo formalno ima svoju navijačku grupu koja se zove “gerge” međutim ta grupacija se nikada nije ustalila na južnoj tribini stadiona u svom gradu gde je planirala da se okuplja. Pojavila se u proteklim godinama na svega nekoliko utakmica kada je organizovano navijala i kačila transparente na ogradu tribine.

Ipak, s obzirom na to da se na južnoj tribini stadiona u Ivanjici redovno stacioniraju gostujući navijači kada dođu na utakmicu može se konstatovati da “gerge” praktično ne postoje. Lučanska Mladost je dugi niz godina imala organizovanu podršku sa tribina a grupa se zvala “uranijum boys”.

S vremenom je ta ekipa nestala sa tribine a nije se pojavio podmladak koji bi nastavio njenu tradiciju. “Uranijum boys” su pak neaktivni mada su se okupili da bodre svoj klub iz “penzije” pre nekoliko sezona kada je Mladost zaigrala u kvalifikacijama za Ligu Evrope, prestižno takmičenje na kome nastupaju klubovi sa “Starog kontinenta” koji se za to izbore.

Treba reći da se na istočnoj strani stadiona u Lučanima, ne na mestu gde su bili stacionirani “uranijum boys” već na drugom ka jugu u poslednje vreme može videti zastava FK Mladost okačena na ogradu tribine. Vreme će pokazati da li to znači da će taj klub u jednom trenutku ponovo dobiti organizovane navijače ili ipak do toga neće doći.

Preostala dva kluba iz Super lige Srbije Radnik iz Surdulice i Kolubara iz Lazarevca nemaju podršku tifoza. Istina, Kolubara je dok je igrala u nižim ligama imala podršku navijačke grupe “sve ludaci” ali otkako je superligaš svoje organizovane ultrase nema.

To je čest slučaj sa navijačkim grupama timova iz Beograda i njegove okoline kada izbore status članova društva najboljih. Razlog je taj da su ih u nižim ligama bodrili stanovnici tih naselja inače originalno navijači Zvezde, Partizana ili drugih klubova iz glavnog grada Srbije.

Dve najveće navijačke grupe u Super ligi a i celoj Srbiji su veliki rivali “delije” i “grobari” a po brojnosti na trećem mestu je “firma”, navijačka grupa Vojvodine, jedinog tima koji je osvajao titule šampiona u bivšoj Jugoslaviji pored Crvene zvezde i Partizana.

Prva liga Srbije, kako glasi ime drugog po snazi fudbalskog takmičenja u Srbiji, ima znatno manje organizovanih navijačkih grupa od Superlige.

Svoje tifoze ima beogradski Rad “united force”, Sloboda iz Užica “freedom fighters”, Loznica “solunci” i Mačva “šaneri”. Organizovanu podršku na svom stadionu ima i pančevački Železničar ali njegovi navijači, bar u ovom trenutku, nemaju ime pod kojim nastupaju.

Ostalih 12 klubova u PLS nema navijačke grupacije. Istina, novobeogradski Radnički kod kuće ali i na gostovanjima, prati grupa navijača koja povremeno i skandira ali nema ime i ne ističe transparente na ogradi stadiona što je osnova organizovanog navijanja u Evropi.

Od beogradskih klubova poznate i jake navijačke grupe u trećem rangu takmičenja, Srpskoj ligi “Beograd” imaju OFK Beograd “plava unija” i Zemun “taurunum boys”. Između ove dve grupe vlada veliko rivalstvo. U nižim rangovima postoje još i navijači Mirijeva “šumari” i Beograda (sa Karaburme) “đavoli”. I među ovim grupama vlada veliko rivalstvo.

Svoje navijače koji su ga bodrili i kod kuće i na gostovanjima imao je i nižerazredni FK Dorćol. Ime navijačke grupe je “gaučosi”. U znak protesta što se Dorćol spojio u isti klub sa rivalom GSP Polet “gaučosi” su u bojkotu i ne idu na utakmice.

Ostale aktivne navijačke grupe u Srbiji su: “riders” Budućnost Valjevo, “patriote” Jagodina, “ultra semendrija” Smederevo, “pirgosi”, Radnički (Pirot), “otrovi” Timok Zaječar, “kasapi”, Sloga Kraljevo, “combat hulls” Dinamo Vranje , “vukovi” Dubočica Leskovac i „čete“ Borac Čačak.

Navijači zrenjaninskog Proletera popularni “indijanci”, jedna od starijih i brojnijih navijačkih grupa u Srbiji su prestali da dolaze na utakmice kada se njihov voljeni tim fuzionisao sa ekipom Budućnosti iz Banatskog Dvora i poneo ime Banat.

Još u periodu postojanja Prve savezne fudbalske lige SR Jugoslavije Hajduk iz Kule je imao svoju navijačku grupu poznatu po egzotičnom imenom “zulu iz kulu”. Ta navijačka grupa je odavno prestala da postoji.

Postoji još niz navijačkih grupa širom Srbije koje su se ugasile, neaktivne su ili se retko pojavljuju na tribinama.