Šampioni opet na okupu

… u subotu u beogradskom tržnom centru Galerija, na platou ispod Kupole (ulaz 1, od 17 h), biti organizovano javno gledanje snimka čuvenog finala sa Olimpikom iz Marseja – 0:0 (na penale 5:3). Sa članovima legendarne generacije kao specijalnim gostima.

Ko nije imao prilike da vidi neki od Jutjub snimaka tih 90+30 minuta borbe ili bi da se podseti penal serije moći će to da uradi sa posebnim guštom, na ekskluzivnoj lokaciji u Beogradu na vodi, jer će se publici pokloniti baš akteri meča u kom se „otvorilo nebo“.

A njega je započela jedanestorka u sastavu: Stevan Stojanović, Vladimir Jugović, Slobodan Marović, Refik Šabanadžović, Miodrag Belodedić, Ilija Najdoski, Robert Prosinečki, Siniša Mihajlović, Darko Pančev, Dragiša Binić, Dejan Savićević, u drugom poluvremenu osvežena rezervistom Vladom Stošićem; sve to po trenerskoj zamisli Ljupka Petrovića, čija je trofejna era utemeljena na prebogatoj zaostavštini Dragoslava Šekularca i vizionarskoj politici tandema rukovodilaca Dragan Džajić – Vladimir Cvetković.

Potonje monografije, dokumentarci, feljtoni, intervjui… do tančina su obelodanili predistoriju i sve etape „rađanja“ jednog od svega dva istočno – evropska prvaka (samo je još rumunskoj Steaui uspelo da se izbori sa zapadnjačkim favoritima), odnosno uloge svakog pojedinca u šampionskom „filmu“.

Lenjima za prebiranje po prošlosti dovoljno je da znaju da je Dikinom odbranom šuta Manuela Amorosa, već u prvoj seriji udaraca sa 11 metara, spuštena šaka na popularni „ušat pehar“, a golom Darka Pančeva s obe ruke uzet najvredniji trofej.

Na radost hiljade zvezdaša na tribinama lučkog stadiona i miliona Zvezdinih pristalica širom sveta. I tog dana i za vjek i vjekova, jer teško da će iko ikada iz ovog dela Evrope biti u stanju da se nosi sa uticajnijim klubovima i skupljim ekipama iz Španije, Engleske, Nemačke, Italije i Francuske, kao što je to tim iz Ljutice Bogdana pre ravno 30 godina.

– Sve je već rečeno o toj sezoni, pa opet, čak i toliko vremena posle, naježim se kada uđem u trofejnu salu Zvezde i pogledam pehar. Odigrali smo sjajnih mečeva te jeseni i proleća, samo su dva bila pod upitnikom, protiv Grashopersa i u Bariju. Ipak, nešto sam naučio i od kolege Murinja, pošto je svojevremeno rekao da se finala ne igraju nego se osvajaju – objasnio je nekom prilikom trener Ljupko Petrović.

Od Grashopersa do Olimpika

Te sezone 1990/191. poslednji put se igralo bez grupne faze, po nokaut sistemu, od početka do kraja takmičenja, pa je Crvena zvezda imala „svega“ pet protivnika i odigrala „samo“ devet mečeva pre uspinjanja na krov fudbalske Evrope. Čudesno putešestvije počelo je eliminacijom švajcarskog Grashopersa u šesnaestini finala (1:1, 4:1), nastavljeno izbacivanjem škotskog Rendžersa (3:0, 1:1), Dinama iz Drezdena (3:0, 3:0, pri čemu je revanš u Nemačkoj prekinut pri vođstvu našeg tima od 2:1 i registrovan službenim rezultatom) i šokiranjem Bajerna (1:2, 2:2), da bi okončano penal serijom (5:3), posle remija bez golova sa francuskim Olimpikom.