Dejvid Mekalister: Rimski ugovori – trijumf realističnog pristupa izgradnji EU

Potpisnici ovog istorijskog sporazuma bili su Kristian Pino, u ime Francuske, Žozef Luns iz Holandije, Pol Anri Spak iz Belgije, Žozef Bek iz Luksemburga, Antonio Senji iz Italije i Konrad Adenauer iz Nemačke. Ugovor o osnivanju Evropske ekonomske zajednice afirmisao je u svojoj preambuli da su države potpisnice “rešene da postave temelje nikad čvršće unije među narodima Evrope”. Na ovaj način države članice naročito su afirmisale politički cilj napredne političke integracije.

Rimski ugovori pokazali su rešenost za posleratnu rekonstrukciju i ekonomski oporavak Evrope, kao i za odbacivanje kontraproduktivnih i antagonističkih trgovinskih politika koje su prethodile Drugom svetskom ratu. U stvari, posve nova institucija bila je carinska unija. Sledstveno, novosupostavljena Evropska ekonomska zajednica kolokvijalno je bila poznata kao “zajedničko tržište”. Rimski ugovori označavaju trijumf veoma realističnog i postepenog pristupa izgradnji naše Evropske unije. Oličenje ovog metoda predstavljao je Žan Mone. Tom novom strategijom težilo se usvajanju procesa integracije kojima bi se postepeno objedinili raznoliki ekonomski sektori i uspostavile nadnacionalne institucije sa sve većim političkim ovlašćenjima. Bio je pokrenut proces u kojem je napredna ekonomska integracija popločavala put dugoročnom cilju, političkoj uniji.

Današnja Evropska unija je najveća ekonomija na svetu. Za mnoge države, EU je na prvom mestu, bilo kao izvor za ulazne investicije, ili kao destinacija za izlazne investicije. EU neretko zauzima ključnu poziciju u mnogim međunarodnim rangiranjima, poput vladavine prava i lakoće poslovanja. Ipak, Rimski ugovori sežu dalje od ekonomske politike. Oni jasno prepoznaju stratešku vrednost slobodne trgovine u obezbeđivanju mira i prosperiteta. Danas mi govorimo o “evropskom miru” (“Pax Europaea”), osvrćući se na razdoblje relativnog mira, koji je iskusila Evropa nakon Drugog svetskog rata. Ovaj dugi period mira unutar zone integracije je bez presedana u istoriji moderne Evrope.

Otkako su Rimski ugovori potpisani 1957, još 22 države pridružile su se Evropskoj uniji, uključujući istorijsko proširenje iz 2004, koje je označilo ponovno ujedinjenje Evrope nakon decenija podele. Stoga, proširenje je uvek bilo ključna politika EU. Evropska unija – države članice, kao i institucije u Briselu i Strazburu – posvećena je proširenju naše evropske porodice na države Zapadnog Balkana. U vreme kada se suočavamo sa velikim izazovima i značajnom globalnom nesigurnošću, politika proširenja nastavlja da doprinosi miru, bezbednosti i prosperitetu našeg kontineta. Kredibilna politika proširenja deo je rešenja neke od problema sa kojima se naš kontinent suočava, a nije – kao što bi pojedini tvrdili – deo problema.

Dvadesetpetog marta šefovi država i vlada 27 država članica otputovaće u Rim i stajaće rame uz rame u miru, solidarnosti i prijateljstvu da obeleže šezdesetogodišnjicu Rimskih ugovora. Biće to prilika da zajedno proslave evropsku istoriju i razmotre 60 godina integracije.

Sastanak u Rimu neće naprosto biti rođendansko slavlje. Nije tajna da istorijski trenutak u kojem se nalazimo zahteva dublje i čvršće razmišljanje o izazovima za Uniju u kratkom i srednjem roku. Nakon objavljivanja rezultata britanskog referenduma, šefovi država i vlada 27 država članica sastali su se u Bratislavi 16. septembra prošle godine da započnu političko razmatranje budućnosti EU.

U Bratislavskoj deklaraciji lideri su postavili opšte principe za delovanje:
• usredsređivanje na očekivanja građana i bolje služenje njihovim potrebama,

• unapređenje komunikacije i saradnje među državama članicama i

• ispunjenje obećanja i pretvaranje EU 27 u uspešnu priču.
Proces promišljanja koji je počeo u Bratislavi biće finalizovan u subotu u Rimu. Šefovi vlada država članica usvojiće političku deklaraciju kojom će se potvrditi validnost evropskog projekta integracije i uspostaviti zajednička vizija za godine koje dolaze. Ova deklaracija odnosiće se na unutrašnjuj i spoljnu bezbednost, sa naročitim osvrtom na migraciju, rast, zapošljavanje i društveni razvoj.
U Rimu ćemo okrenuti stranicu i započeti novo poglavlje u našoj istoriji. U međuvremenu, ne bi trebalo da zaboravimo pozitivan uticaj koji EU ima na naše živote neprestano naglašavajući teškoće. Globalizovani svet je istorijska posledica slobode: ekonomske slobode, slobode izražavanja, slobode kretanja. Izolovanost nije odgovor, kao ni strah. Sada je vreme za nadu, za rad u svetlu ove nade, za verovanje u naš neizmerni potencijal, sa odlučnošću i odgovornošću. Ne postoji projekat koji više pogoduje ovoj nadi od Evropske unije.

Autor je izvestilac Evropskog parlamenta za Srbiju.

*******************************************************************************

Op-ed on the 60th anniversary of the Treaties of Rome

by David McAllister

On 25 March 1957, two treaties were signed at the historic Capitoline Hill in Rome that gave birth to the European Economic Community and to the European Atomic Energy Community (Euratom): the Treaties of Rome. The signatories of this historic agreement were Christian Pineau on behalf of France, Joseph Luns from the Netherlands, Paul Henri Spaak from Belgium, Joseph Bech from Luxemburg, Antonio Segni from Italy and Konrad Adenauer from Germany. The Treaty establishing the European Economic Community affirmed in its preamble that signatory States were „determined to lay the foundations of an ever closer union among the peoples of Europe“. In this way, the Member States specifically affirmed the political objective of a progressive political integration.

The Treaties of Rome demonstrated commitment to the post-war reconstruction and economic recovery of Europe, and a rejection of the counter-productive and antagonistic trading policies that preceded the World War II. In fact, the brand new institution was a customs union. Consequently, the newly created European Economic Community was colloquially known as a „Common Market“. The Treaties of Rome signified the triumph of a very realistic and gradualist approach to building our European Union. This method was personified by Jean Monnet. The new strategy sought to adopt a process of integration that gradually incorporated diverse economic sectors and that established supranational institutions with increasingly political competences. A process was put in motion in which progressive economic integration was paving the way to the long-term objective, the political union.

Today, the European Union is the largest economy in the world. For many countries, the EU ranks first either as a source of inbound investments or as a destination for outbound investments. The EU often occupies pole position on many other international rankings, such as rule of law and ease of doing business. However, the Treaties of Rome go beyond economic policy. It clearly recognises the strategic value of free trade in securing peace and prosperity. Today, we speak of “Pax Europaea”, in reference to the period of relative peace experienced by Europe following World War II. This long period of peace within the zone of integration is unprecedented in the history of modern Europe.

Since the Treaties of Rome were signed in 1957, a further 22 countries have joined the European Union, including a historic expansion in 2004 marking the re-unification of Europe after decades of division. Thus, enlargement has always been a key EU policy. The European Union – the Member States as well as the Institutions in Brussels and Strasbourg – is committed to extending our European family to the countries in the Western Balkans. At a time when we face major challenges and significant global uncertainty, enlargement policy continues to contribute to peace, security and prosperity on our continent. A credible enlargement policy is part of the solution to some of the problems that our continent is facing, and not – as some would argue – part of the problem.

On 25 March, the Heads of State and Government of 27 Member States will travel to Rome and stand shoulder to shoulder in peace, solidarity and friendship to mark the 60th Anniversary of the Treaties of Rome. It will be an opportunity to celebrate European history together and to take stock of 60 years of integration.
The meeting in Rome will not simply be a birthday celebration. It is no secret that the historic moment we are facing requires a deeper and more solid reflection on the challenges for the Union in the short and medium term. Following the results of the UK referendum, the heads of state or government of the 27 Member States met in Bratislava on 16 September last year to begin a political reflection on the future of the EU.

In the Bratislava declaration, the leaders set out the general principles for action:
focusing on citizens’ expectations and serving better their needs,
improving communication and cooperation between Member States and
delivering on promises and making the EU 27 a success.

The reflection process that began in Bratislava will be finalised on Saturday in Rome. National heads of government will adopt a political declaration reaffirming the validity of the European integration project, and setting out a joint vision for the years to come. This declaration will refer to internal and external security with particular reference to migration, to growth and employment and to social development.

In Rome, we will turn the page and commence a new chapter in our history. In the meanwhile, we should not forget the positive impact that the EU is having in our lives by constantly highlighting the difficulties. A globalized world is a historic consequence of freedom: economic freedom, freedom of expression, freedom of movement. Isolation is not a response, and neither is fear. It is time now for hope, for working in light of this hope, for believing in our immense potential with both determination and responsibility. No project accommodates this hope better than the European Union.

Tekst je izašao u okviru Specijalnog dodatka Danasa povodom 60 godina od osnivanja Evropske unije, koji možete na ovom linku preuzeti u PDF formatu.