Kina dozvolila parovima treće dete kako bi suzbila demografsku krizu

Stalni komitet Nacionalnog narodnog kongresa usvojio je izmene zakona u petak kao deo višedecenijskog napora vladajuće Komunističke partije da diktira veličinu porodica u skladu sa političkim direktivama.

Od osamdesetih godina prošlog veka, Kina je za većinu parova veličinu porodice strogo ograničila na samo jedno dete, sprovodeći takvu politiku uz pretnje novčanim kaznama ili gubitkom posla, što je dovelo do zloupotreba, uključujući prisilne abortuse.

Preferiranje sinova dovelo je do polno selektivnih pobačaja, što je stvorilo ogromnu neravnoteže u odnosu polova.

Pravila su prvi put ublažena 2015. godine kada je roditeljima dozvoljeno da imaju dvoje dece jer su zvaničnici očito shvatili da će Kina ostariti pre nego što postane bogata.

Najmnogoljudnija zemlja sveta je dugo hvalila politiku jednog deteta kao instrument kojim je sprečeno 400 miliona novih rođenja, čime su ušteđeni resursi i podtaknut privredni rast.

Međutim, natalitet Kine, paralelno sa trendovima u Južnoj Koreji, Tajlandu i drugim azijskim ekonomijama, već je padao i pre pravila jednog deteta. Prema podacima Svetske banke, prosečan broj dece po majci pao je sa šest u 1960-im na ispod troje do 1980. godine.

U međuvremenu, broj radno sposobnog stanovništva u Kini je opao u poslednjoj deceniji.

Prema vladinom popisu koji se radi jednom u deset godina, broj stanovnika se prošle godine popeo na 1,411 milijardi ljudi, što je 72 miliona više nego 2010.

Statistika pokazuje da je prošle godine rođeno 12 miliona beba, što je 18 odsto manje u odnosu na 14,6 miliona 2019.

Kinezi stariji od 60 godina činili su 18,7 odsto ukupnog stanovništva zemlje 2020. godine što je za 5,44 procentnih poena više nego 2010. godine. Istovremeno, postotak radno sposobnig građana pao je na 63,3, od ukupno 70,1 odsto koliko je bilo na popisu pre jedne decenije.

Japan, Nemačka i druge bogate zemlje suočavaju se sa istim izazovom manjka radnika za izdržavanje starijeg stanovništva, ali one se oslanjaju na ulaganja u fabrike, tehnologiju i strana sredstva, dok je Kina novoindustrijalizovana ekonomija sa radno intenzivnom poljoprivredom i proizvodnjom.