Milanović: Akteri „Hrvatskog proleća“ nisu pozivali na mržnju

Za život hrvatskog naroda u Jugoslaviji Milanović je rekao da je bio „težak i komplikovan“, a tu državu je nazvao „premosnicom do realizacije konačnog cilja, a to je hrvatska nezavisnost“, prenelaa je agencija HINA.

Ocenio je da je 1971. godina bila „hrvatski krik“ i „pokušaj da se napravi više reda u toj državi“ – Jugoslaviji, a da su protagonisti tog pokreta bili umereni ljudi koji nisu pozivali na mržnju, ni nacionalnu netrpeljivost, ljudi koji su pokušavali bolje, a od kojih su neki zbog toga platili „groznu cenu“, kao Marko Veselica.

Na članstvo Hrvatske u Evropskoj uniji i NATO-u predsednik Milanović je rekao da gleda kao na samo još jednu etapu na „hrvatskom putu“.

Iz toga „treba da za sebe izvučemo najveću korist“, rekao je on.

„Mi smo mali narod, odnosno mala država i mala nacija. U Hrvatskoj živi četiri miliona ljudi i to je ljudstvo s kojim se mogu napraviti čuda u prostoru koji je mali, retko naseljen, a ima sjajne resurse. Oni su ništa ako ih ne naseljavaju žilavi, pametni i ambiciozni ljudi“, zaključio je Milanović.

„Hrvatsko proleće“ je bio kulturno-politički pokret koji je ranih 1970-ih tražio „pripadajuća prava“ Hrvatske u okviru Jugoslavije. Politički protivnici nazivali su ga i „Masovni pokret“ – MASPOK.

To konztroverzno proreformsko razdoblje u hrvatskoj politici, društvu i kulturi posebno je bilo obeleženo legitimisanjem hrvatskog nacionalnog identiteta i zahtevima u vezi s tim.

To je u okviru Saveza komunista Hrvatske bio i pokret među intelektualcima, naučnicima i studentima protiv unitarizma, a za reforme privrednog, kulturnog i političkog života.

Najistaknutiji protagonisti „Hrvatskog proleća“ među političarimaa su bili Savka Dabčević-Kučar, Miko Tripalo, Pero Pirker, Ivan Šibl, Dragutin Haramija, među intelektualacima Vlado Gotovac, Marko Veselica, a među studentima Dražen Budiša i Ivan Zvonimir Čičak, koji su, kao i drugi osuđeni na zatvorske kazne.

Obračun s ulesnicima tog pokretaa je rezultirao „hrvatskim ćutanjem“ sve do novog demokratskog pokreta krajem 1980-ih, koji je doveo do državnog osamostaljenja Hrvatske.

S druge strane, „Hrvatsko proleće“ se smatralo masovnim nacionalističkim i secesionističkim pokretom i ukazivalo se da je zahtevao isključenje upotrebe srpskog jezika u Hrvatskoj koju je deklarisao kao nacionalnu državu Hrvata i kao nastavak i naslednicu srednjovekovne hrvatske kraljevine.

Uživao je podršku velikog dela hrvatskih komunista, političkog vrha republike Hrvatske i ustaške emigracije na Zapadu, navode kritičari.