Razvejan Makronov imidž spontanosti

Tamo je pravilo uglavnom bilo diskrecija, iako je uoči ljeta izrečeno puno komentara povodom odluke predsjednika Makrona da se napravi bazen. Novi raskorak „predsjednika bogatih“ u periodu proklamovanih mjera racionalnog ponašanja i opšte štednje.

Svi mediji su tokom predsjednikovog ljetovanja, uz naslađivanje, izvijestili i o jednom drugom događaju. Četiri dana su se znatiželjnici i Makronovi fanovi grupisali pod tvrđavom nadajući se da će se predsjednik pojaviti za „dodir s narodom“. Kad je najzad do toga došlo, na televiziji je prikazana sekvenca na kojoj se vidi kako se on posvetio sa više pažnje jednom dječaku, u pravom razgovoru koji je odavao utisak da je neposredan i spontan. Zaintrigirani, novinari-svjedoci su se zapitali ko je taj dječak i utvrdili da je njega prethodnog dana, među onima koji su se nadali da će predsjednik izići iz rezidencije da pozdravi znatiželjnike, intervjuisala radio stanica Evropa 1 kao velikog predsjednikovog navijača. Uz pomoć novinara tog radija i na molbu službe za komunikacije Predsjedništva, dječak je identifikovan – po imenu Maksim, star šest i po godina – i pripremljen za sutradan kad predsjednik iziđe pred narod. Tako je demaskiran Makronov imidž spontanosti.

Tu je i kraj ljetnih tema. Lideri političkih partija i komentatori su u zasjedi. Oni čekaju nove poteze vlasti, pogotovo što su im ljetne ferije presjekle polet s kojim su propratili „aferu Benala“ koja je, iskreno rečeno, više epizodna nego državna afera.

Ovo o zasjedi se naravno ne odnosi na Makronovu partiju (313 poslanika u skupštini) koja je manje partija, nego pokret, konglomerat pridošlica sa raznih strana, s desna i s lijeva, ni s desna ni s lijeva, dosta skorojevića koji su osjetili priliku, sa malo istinskog ubjeđenja (osim onog opsesivnog i neodređenog da Francusku treba reformisati). Pardon svima onima kojih tu ipak ima u izvjesnom broju i koji autentično vjeruju u novu, evropsku i mondijalizovanu, odnosno svrstanu Francusku kojoj na osnovu svega toga može pripasti i liderstvo.

Uz makronovce je Modem, izraziti primjer navedenog oportunizma, centristička formacija koju predvodi Fransoa Bajru, i koja je kroz svoju podršku Makronu, osvojila 47 poslaničkih mjesta u skupštini (umjesto nijednog u prethodnom sazivu).

Sve ostalo je opozicija, više-manje konstituisana kao takva. Na primjer takozvani konstruktivci, grupa od 35 predstavnika proizišlih iz umjerene struje republikanaca, bivših sarkozijevaca, centrista i nezavisnih poslanika.

Glavna protivteža većinskoj partiji su republikanci sa svojim novim mladim liderom Loranom Vokijeom (100 poslanika) ali i sa Nikolom Sarkozijem kao sivom eminencijom. Sa svojim izrazito desničarskim opredjeljenjima, Loran Vokije nema jednodušnu podršku kod vodećih i uticajnih partijskih ličnosti, nekoliko bivših premijera i puno nekadašnjih ministara iz raznih vlada pod Širakom i Sarkozijem.

Socijalisti su spali na 31 poslanika i među njima više nema ličnosti koja bi nadomjestila one snažne figure koje su kroz istoriju simbolizovale socijalističku ili socijaldemokratsku orijentaciju na francuskoj ljevici poput Miterana, Delora, Rokara pa čak i Olanda. Uz to, novi generalni sekretar Olivije For je pored političkih posljedica teškog izbornog poraza, suočen i sa ozbiljnom finansijskom krizom. Partija je bila primorana da proda znamenitu zgradu sa sjedištem partije i da se preseli u predgrađe.

Marina le Pen sa svojim Nacionalnim zborom (ranije Nacionalnim frontom) već nekoliko nedelja tvrdi da je stranka pred bankrotstvom. Sudski organi su odlučili da se preventivno zaledi isplata dva miliona evra dotacije iz državnog budžeta (tako se ovdje finansiraju političke partije na osnovu izbornih rezultata). Lepenovci tvrde da je ta mjera pravno neosnovana jer još nije definitivno presuđen spor koji protiv partije vodi Evropski parlament. Partija je za plate kadrovima stranke, po tužbi, nelegalno koristila sredstva iz naknada za svoje evropske aktivnosti. Osim toga, Nacionalni zbor, sa svojih samo osam poslanika, nije mogao formirati ni svoju poslaničku grupu u skupštini. U međuvremenu je partija lansirala kampanju za novčanu pomoć kod svojih članova i simpatizera te je kroz te donacije, kako kaže štampa, u partijsku kasu dosad stiglo oko 500 000 evra.

Najdinamičnije je na strani Nepokor(e)ne Francuske. Pitanje je ipak da li izraziti aktivizam Melanšona i njegovog štaba ne služi samo da prikrije depresiju i apatiju koja je primjetna globalno na svim stranama kod opozicije. Tačno je da radikalna ljevica, bez obzira na mali broj poslanika u skupštini (17 za melanšoniste i 16 za komuniste i simpatizere), jedina izvan vladajuće garniture objektivno ima povoda da bude zadovoljna prošlogodišnjim izbornim rezultatima. To se osjeća i kroz ankete javnog mnjenja iz kojih se vidi da je Melanšon jedina djelotvorna opozicija Makronu.