Žene još nemaju pravo glasa u svim državama

Pre nego što su zakonom propisale da je pravo glasa pravo oba pola neke države omogućile su delimično pravo glasa ženama, te je tako Švedska u periodu između 1718. i 1771. godine dozvolila pravo glasa članicama esnafa i onima koje plaćaju porez, dok je prva legalna biračica ali na gradskim sastancima u Americi bila Lidija Taft iz države Masačusets. I Nju Dzerzi je 1756. omogućio glasanje bogatim udovicama, a Poljska je 1795. bavljenje politikom dozvolila i ženama koje su plaćale porez.

Značajnije promene ka opštem pravu glasa desile su se u 19. veku kada se javljaju sufražetski pokreti širom anglosaksonskih zemalja. Sufražetkinje, ime nastalo od engleske reči za pravo glasa suffragette, bile su članice pokreta za jednakost biračkog prava. I iako je među njima bilo više podela i razlika, cilj je bio isti- omogućiti ženama da glasaju. Pripadnice ovog pokreta u Britaniji pokušavale su na razne načine, što mirno a što nasilno, da izbore svoje pravo, pa su tako održavale mirne proteste, ali su se i vezivale za Bakingemsku palatu i pruge, a kad bi ih pritvorili započinjale bi štrajk glađu. Poznato je ime Emili Dejvidson, sufražetkinje koja je umrla kada je iz revolta skočila pod kraljevske kočije u znak borbe za jednakost prava glasa.

Velika Britanije proširila je pravo glasa i na žene, starije od 30, tek nakon Prvog svetskog rata i hrabrosti koje su su Britanke pokazale, u februaru 1918. godine. Isto je učinila i Amerika dve godine kasnije nakon jakih pritisaka nacionalnih udruženja za jednakost prava glasa, te je avgusta 1920. godine donet 19 amandman na Ustav SAD kojim je to pravo prošireno. Amandman je usvojen simbolično na tačno 144 godine od donošenja Povelje nezavisnosti. Poslednja američka država koja je omogućila ženama da glasaju bila je Tenesi, zahvaljujući Hariju Bernu koji je u trećem krugu glasanja promenio mišljenje i glasao za usvajanje amandmana.

U ranim godinama 20. veka u Evropi usled širenja sufražetskih pokreta to pravo prvo dobijaju žene Finske, Danske i Norveške, zatim Sovjetski savez 1917. godine, Nemačka i Poljska 1918. godine, dok Švedska punopravno pravo glasa omogućava 1921.

Najveći broj država, među njima Francuska, Kina, Italija, Grčka ipak to pravo dozvoljavaju nakon Drugog svetskog rata, a sa njima i Jugoslavija 1945. godine nakon promene državnog uređenja.

Interesantan je podatak da su Kenija i današnji Zimbabve svojim građankama to pravo omogućili već 1919. godine i to ih čini prvim afričkim zemljama sa ženskim pravom glasa. Zanimljivo je da su islamske zemlje Turska, Sirija i Egipat, omogućile ženama da glasaju istovremeno kad i evropske zemlje, a mnogo pre Švajcarske koja je to pravo proširila tek 1971. godine.

Kontinent koji prednjači kada je ovo pravo u pitanju jeste Australija, ona je već 1902. godine pravo glasa proširila i na žene i to na parlamentarnim izborima, ali treba podsetiti da je diskriminacija domorodačkog plemena Aboridžina trajala sve do 1962. godine.

Na početku 21. veka većina država dozvolila je svojim građankama da glasaju, ipak žene u nekolicini i to pretežno muslimanskim zemaljama ovo pravo dočekale su tek u ovom veku. Katar je 2000. dozvolio ženama da glasaju na lokalnim izborima, a tri godine kasnije i na izborima za parlament. Oman i Bahrein to pravo proširuju 2002. godine, a Kuvajt 2005. Da biraju i budu birane od 2015. godine imaju pravo i žene iz Saudijske Arabije, i to je poslednja država koja je dosad uvela to pravo.

Vatikan, Ujedinjeni Arapski Emirati, Bruneji, Liban i Butan i dalje ženama ne daju pravo da biraju. Za razliku od Vatikana gde je glasanje za izbor Pape dozvoljeno samo članovima Saveta kardinala koji čine isključivo muškarci, u Emiratima i Brunejima to pravo ne postoji ni za muškarce ni za žene, zbog državnog uređenja. U Butanu je dozvoljen jedan glas po porodici i uobičajeno je da na birališta izađe muškarac a ne žena, iako joj to zakonski nije zabranjeno, a u Libanu žene koje žele da glasaju moraju ispuniti obrazovni cenzus i dok je za njih ovo pravo, za muškarce je obaveza.