Mirjana Popović RadovićU NIN-u arhitekta Bakić sa pravom govori u intervjuu da je Beograd izgubio svojstva prestonog grada. Ali, da li postoji i drugi pogled na grad, na Beograd? Osim prestonog?
Ne samo zbog nerešenog i sada zbunjenog saobraćaja, ukinute železničke stanice, već zanemarenog svakodnevnog ŽIVOTA u gradu, ljudi, njegovih stanovnika.
Jer oni su – kako je pisala Isidora Sekulić, doživljavajući Beograd kao sagovornika u vremenu, zagledajući se u nebo nad gradom, u površinu reka kao Mika Alas, posmatrajući unutarnjim okom, rađanje i zalaske sunca, noseći ga kao oproštajnu čežnju, poput Crnjanskog u izgnanstvu – isto ovaj grad. Nisu to nema okamenjena zdanja u visinu.
Kako je neobični reditelj Vim Venders u svom „Nebu nad Berlinom“ video paralelni grad neba i zemlje i Isidora vidi opisujući zalazak sunca nad Ušćem, kontraste boja koje idu do „velelepja Božanskog“, ispod koga su „…čitave zidine od tučanih boja. Masivni beli oblaci kao brodovi od mramora. To je još jedan grad i još jedan svet nad Beogradom.“
Taj svet nad Beogradom, kako ga ona naziva čuva „duh mesta“ ovog grada, to je energija života stvaralaca „Beograda grada duša“, poput gradova sveta oduvek.
Trajnost gradske atmosfere nesporno je vrsta neprestane povesne, poznate „večite sadašnjosti“, životopisa ličnosti umetnika, stvaralaca, koji su spontano ostvarili dijalog sa Beogradom.
Autorka je pisac knjige „Beograd kao autobiografija“
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, ali i na X nalogu. Pretplatite se na PDF izdanje lista Danas.
